Geplaatst 05 december 2014

We tellen af: Nog 9 maanden geduld, dan wordt Schimmenschuw uitgegeven bij Zilverbron.

De groep mensen die verbannen werd van de Aarde crashte op EIBOR RISOKLANY (zie 10 – Het aftellen begint).

Het was een vreselijke tijd en de psi gevoelige mensen, die op de Aarde natuurrampen voorspeld hadden, moesten op deze voor hen vreemde planeet zien te overleven.
Hun geschiedenis begon van voren af aan, ze waren kolonisten en leefden zoals mensen op de Aarde leefden in het begin van hun ontwikkeling. Ze bouwden hutten en hielden zich in leven door te jagen op klein wild en door visvangst, door het verbouwen van tarwe, maïs, wortelen, kool, sla en bonen. Al gauw werden er dieren gehouden als vee.
De Avatars van Eibor Risoklany zorgden voor een vergelijkbare leefomgeving als die deze mensen op Aarde hadden gekend. Zij waren nieuwsgierig naar hun ontwikkeling. Het klimaat en de leefomstandigheden werden door Hen zo optimaal mogelijk aan de behoeften van hun studieobjecten aangepast. Ze zagen dat er langzamerhand zeven dorpen ontstonden, een eindje uit elkaar, waarbij in ieder dorp één familie de leiding op zich nam.

Die zeven belangrijke families hadden ieder een groep andere families als aanhangers. Zo ontstonden er op den duur zeven grotere vestigingen uit de dorpen en de families breidden zich uit. Eibor Risoklany had voor het eerst in haar bestaan niet alleen goddelijke inwoners en draken, er woonden nu ook mensen.

Vooral bij de zeven leidende families bleek dat de gave die ze op Aarde hadden gebruikt om rampen aan te kondigen zich heel snel verder ontwikkelde. Tijdens die ontwikkeling kregen de leden uit de families het vaak erg moeilijk: ze zagen visieoenen die ze niet verklaren konden en kregen vreselijke enge nachtmerries. Ze konden niet meer rusten en stonden voortdurend op scherp, raakten uitgeput en kregen enorme hoofdpijn en hevige andere fysieke pijn zoals heftige maagkrampen. Ze moesten veel braken en lieten hun ontlasting lopen.
Het leek er vaak op dat die mensen in brand stonden en dat de kracht van het vuur niet naar buiten kon, maar in henzelf bleef woeden.

Toen een van hen in doodsangst bij zo’n aanval om hulp riep: “O, God, help me!” merkte hij dat de planeet Eibor Risoklany bewoond was! Hij zag een man en een vrouw vlak voor zich staan: de menselijke manifestaties van een god en een godin.

De mannelijke Avatar vertelde hem dat hij wel wilde helpen als hij en zijn familie Hem en de andere Avatars zouden aanbidden en gehoorzamen. De vrouwelijke Avatar vertelde dat de goden en godinnen de mensen zouden leren om hun magische gave onder controle te krijgen en te leren hoe en waarvoor ze hun magie konden gebruiken.

De zeven families stemden daarin toe en vanaf die tijd was het volk op Eibor Risoklany een godvrezend, magisch volk. De zeven leidende families bleken over de grootste hoeveelheid magie te beschikken, maar vele andere families die de gevoeligheid bezaten, konden daarin ook opgeleid worden zodat ze magie leerden gebruiken, al was die bij hen minder sterk dan bij de zeven leiders.
Een lange periode begon waarin het leven op Eibor Risoklany goed was. De veertien Avatars, de draken die in de verre streken leefden en de kolonisten van de Aarde leefden er vreedzaam samen.

 

Ons boek Schimmenschuw speelt zich veel later af dan deze tijd op Eibor Risoklany. Hoewel de Avatars er nog steeds zijn en er ook nog afstammelingen zijn van de mensen die oorspronkelijk van de Aarde verbannen waren, zijn de draken er dan bijna uitgestorven. Alleen heel gevoelige personen vertellen ons dat ze soms hun geesten zien…

Dit was een tweede voorbeeld van ons “Wat als…” gefantaseer, over de wereldbouw van EIBOR RISOKLANY.

We zijn vanaf 2012 bezig aan ons debuut Schimmenschuw, dat in de planning staat om in augustus 2015 te worden uitgegeven bij Zilverbron. Inmiddels hebben we in 2014 een flink stuk doorgeschreven aan een vervolgserie, die in hetzelfde jaar begint als waarin Schimmenschuw begint. Voor die serie hebben we ook 2015 nog wel nodig, want we hebben pas besloten dat we het verhaal net iets anders in gaan delen. We moeten het zelf natuurlijk eerst helemaal goed genoeg vinden om uit te laten geven voordat we het opsturen naar de uitgever. Uw geduld en dat van ons wordt flink op de proef gesteld. Maar ooit…

 

Groeten van Johanna Lime.

 

Geplaatst 07 november 2014

We tellen af: Nog 10 maanden geduld, dan wordt Schimmenschuw uitgegeven bij Zilverbron.

 

Voordat het verhaal van het boek Schimmenschuw begint, is er al veel gebeurd.

Mensen met een hele hoge psi gevoeligheid, voelden grote rampen aankomen op de Aarde.

Zij wilden iedereen waarschuwen, maar hun verhalen werden niet geloofd.

Ze kregen zelfs de schuld van allerlei onverklaarbare fenomenen en werden opgesloten.

Dat hielp natuurlijk niet, want de natuurrampen bleven komen.

Uiteindelijk kwam het zover, dat de groep mensen werd gezien als een soort magiërs met vreemde krachten, die de wereld wilden vernietigen.

Andere mensen, zoals familieleden en journalisten, kwamen erachter dat de onheilsprofeten vastgehouden en zelfs gemarteld werden, dat ging tegen alle regels in.

Er kwamen processen van en daaruit kwam naar voren dat deze mensen moesten worden verbannen van de planeet. Degenen die hen de schuld gaven van alle rampen wonnen, want de angst voor magie regeerde.

De psi gevoelige mensen werden met een ruimteschip weggestuurd en dat bleek niet zo’n goed schip te zijn. Ze crashten op een planeet en moesten daarop zien te overleven.

De planeet waarop ze geland waren, bleek de planeet te zijn van Avatars, van goden en godinnen. EIBOR RISOKLANY.

 

Kijk, dit is een stukje van onze brainstorms over het ontstaan van onze werelden.

Misschien vind je het wel wat al te fantastisch en het is ook helemaal niet uitgewerkt.

We moesten een paar verklaringen zien te vinden op vragen.

Hoe kwamen er mensen op Laskoro en Chyndyro?

Waar kwamen die vandaan?

Hoe komen ze aan hun magie?

Waarom zijn sommige families daar beter in dan andere?

Hoe zijn die planeten bij de ster Atlas ontstaan?

 

Nog niet zo lang geleden zag je natuurramp na natuurramp op de televisie.

Vulkaanuitbarstingen, aardbevingen, de tsunami, overstroomde rivieren, orkanen.

Denk aan wat er gebeurde in Iran, Florida, de Filippijnen, Japan, de overstromingen in Limburg, de Bommelerwaard, de aardbevingen in Groningen.

Wat als er mensen zouden zijn die dat allemaal konden voelen aankomen, die ervoor gewaarschuwd hadden. Zouden we er dan eerder iets tegen hebben kunnen doen? Zouden er minder slachtoffers zijn geweest, minder schade?

Zouden die mensen geloofd zijn als ze alarm geslagen hadden?

Hoe zit dat bij ons? Luistert de overheid naar ons als wij aangeven dat er gevaar is?

Helaas niet is onze ervaring. Als wij de politie bellen omdat er in de straat een lantaarnpaal is afgebroken waarbij alle elektriciteitsdraden bloot zijn komen te liggen en we melden dat, omdat we het gevaarlijk vinden: wat gebeurt er dan?

‘Wat is uw achternaam?’

‘Lime’ (Het was natuurlijk een andere naam maar we nemen deze even als voorbeeld).

‘O, dat is geen naam die in deze plaats (onze woonplaats) veel voorkomt, hè?’

‘Wat heeft dat met de lantaarnpaal te maken?’

‘Waar bent u geboren?’

‘Eh, wij komen (daar en daar = geboorteplaats) vandaan. Maar we wonen hier al dertig jaar.’

‘En u weet niet hoe die paal is gebroken?’

‘Nee, we zagen het pas toen we vanmorgen uit bed kwamen.’

‘Weet u zeker dat u het zelf niet hebt gedaan?’

‘Nee, we willen alleen maar waarschuwen omdat we het gevaarlijk vinden dat die kabels bloot liggen. Kunt u er iets aan doen, zodat er geen ongelukken gebeuren?’

Ze beloofden langs te komen om te kijken. Gelukkig zijn we niet opgepakt omdat we als oplettende burgers anticipeerden op mogelijke ongelukken in de straat. Twee dagen later waren de draden pas weer bedekt, zodat niemand per ongeluk geëlektrocuteerd kon worden.

 

Nu hoeft het helemaal niet zo te lopen, maar we schrijven fantasy en dan ga je van alles bedenken. Als het nou eens zus en zo? Wat als dat gebeurde? Wat als koeien konden vliegen? Wat als de klimaatverandering voor steeds meer natuurrampen op Aarde zorgt? Als dat doorzet? Kunnen we dan wel op de Aarde blijven leven? Waar moeten we dan heen?

 

Nu gaat ons boek Schimmenschuw hier niet over, want we geven natuurlijk niet het verhaal van ons boek weg. Dat moet u zelf maar lezen. Over een maand of tien, als het er echt is.

Het is maar een voorbeeld van ons “Wat als…” gefantaseer.

Groeten van Johanna Lime.

 

03 oktober 2014

 

Op 30 september kregen we de metaredactie van de proloog binnen, voor Schimmenschuw. We zijn er samen direct mee aan de slag gegaan en hebben er veel van kunnen leren.

Aangezien het maar een beperkt aantal pagina’s beslaat, is de gewijzigde versie ook alweer naar de redactrice teruggestuurd. We kijken uit naar hoofdstuk 1, want we hebben afgesproken dit per hoofdstuk te gaan doen. We zitten dus in onze vrije tijd weer te schrijven aan ons debuut Schimmenschuw. Heerlijk! Erg leuk om te doen en om samen aan te werken.

We verwachten heftige discussies tussen de twee Johanna’s. En ook het e-mail verkeer met Cocky van Dijk zal waarschijnlijk drukker worden.

Er wordt dus aan gewerkt, lezers.

We tellen af: Nog 11 maanden geduld, dan wordt Schimmenschuw uitgegeven bij Zilverbron.

 

16 maart 2014

Over ons debuut: Schimmenschuw.

(verwacht bij uitgeverij Zilverbron in augustus 2015).

De zestienjarige Kamilia woont in een achteraf dorp op Laskoro, aan de rand van het moeras van Tulle. Ze heeft als peuter haar moeder verloren en woont sindsdien bij haar oma. Bij de moestuin, aan de rand van het moeras, ziet en hoort ze steeds een schim. Iedere keer weer wordt ze bang en vlucht ze weg.

Ze heeft tarotkaarten waarmee ze gaat waarzeggen voor het zomercircus, haar enige verzetje in de vakantie. Als ze voor zichzelf de toekomst wil zien, gebeurt er iets vreemds. Plotseling komt ze op de zusterplaneet van Laskoro in een ver verleden terecht. Om weer thuis te komen moet ze door zeven landen van Chyndyro reizen om zeven fragmenten van een magische sleutel te bemachtigen. Steeds weer krijgt ze nog een moeilijke opdracht te vervullen voordat ze een van de zeven fragmenten in ontvangst mag nemen.

Gelukkig wordt Kamilia geholpen door een groep trouwe vrienden. Sommige zonen of dochters uit verschillende magische dynastieën helpen haar eveneens. Geleidelijk komt ze erachter dat ze zelf ook een magische gave bezit. Ze neemt het op tegen verraderlijke geesten. De avatars willen dat ze zo snel mogelijk weer naar huis gaat vanwege een probleem met het tijdcontinuüm. Uiteindelijk, na veel omzwervingen en avonturen, lukt het Kamilia om thuis te komen en dan kan ze de schim wel verstaan.