YouTube filmpjes – Johanna Lime

6 juni 2020

Het struikelblok

Zoals jullie inmiddels waarschijnlijk wel weten, wanneer je mijn blogs volgt, is dat ik mijn romans plot in Excel. Ik ben eerder een planner dat een organische schrijver. Toch betekent dat niet dat ik het verhaal in een keer helemaal goed opschrijf. Het gebeurt telkens weer dat er tijdens het schrijven van alles aan het verhaal verandert. Een schema is nog geen garantie voor een vaste plaats waar scènes precies in zullen vallen. Er schuift van alles heen en weer tijdens het schrijfproces en scènes die begonnen met een vaag idee worden steeds duidelijker en gedetailleerder door de tijd.

Pasgeleden stokte mijn tweede versie van Interplanetair deel 1, het nieuwe verhaal waar ik nu aan bezig ben, in hoofdstuk 17. Ik kwam tot de conclusie dat ik op de verkeerde planeet was geland, bij een volk dat eigenlijk nauwelijks iets met het conflict te maken had. Daarom heb ik dat eruit gehaald en ben ik opnieuw begonnen. Ik heb een versie 3 gemaakt en heb alle hoofdstukken opnieuw doorgenomen vanaf hoofdstuk 1 tot aan hoofdstuk 17. Best handig want het is direct geredigeerd. Pas toen ik dat gedaan had en ik het verhaal zag opknappen, ben ik doorgegaan met de volgende hoofdstukken.

Ik kan het niet, eerst het hele verhaal neerzetten en daarna pas gaan redigeren. Niet als mijn intuïtie of de logica van de gebeurtenissen me vertelt dat ik verkeerd bezig ben. Eerst moeten de ‘fouten’ er uit zijn, voordat ik verder kan komen. Het wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe moet kloppen in het verhaal. Als dat niet goed is, stuit ik tegen een struikelblok aan en kom ik geen steek verder.

Het is nu al voor de tweede keer dat ik dit ervaar. Bij Schamel verbond had ik ook zo’n moment, ongeveer in het midden van het verhaal. Ik zat vast en kon pas weer verder toen ik me realiseerde wat de oplossing van een groot probleem moest zijn. De Avatars! Hoe kon het dat ik die vergeten was? Het hele verhaal draait immers om Hen!

Nu heb ik alweer zo’n struikelblok moeten overwinnen. Nadat hoofdstuk 17 zich op een andere plaats afspeelde, kon ik pas weer verder met de hoofdstukken erna. Vervolgens kwamen er nog twee hoofdstukken die ook weer erg lastig waren. Maar dat kwam doordat het ene hoofdstuk vanuit het eerste personage geschreven was en het volgende vanuit het tweede personage. Die twee hoofdstukken zijn intussen ook wel weer geschreven. Ze zijn echter wel een heel stuk korter geworden dan te doen gebruikelijk. Hoe dat komt? Ik denk doordat het om vechtscènes gaat, met korte zinnen en veel spanning. Ik plaats ze niet in één hoofdstuk, want dat zou verwarrend zijn. Het wie en waar is per hoofdstuk verschillend. Pas nadat ik die twee actievere hoofdstukken ook geschreven had, kwam het oude vertrouwde gevoel weer terug en wist ik hoe ik verder moest. Het ging weer stromen.

Zoals ik in mijn vorige blog schreef, kijk ik tegenwoordig af en toe naar YouTube filmpjes om te zien hoe andere schrijvers het aanpakken. Ik zag en hoorde dat Jerry Jenkins ook vaak tegen een struikelblok aanloopt, ergens midden tussen het begin en het eind van het verhaal. Ik ben dus niet alleen, een schrijver die al meer dan 190 boeken heeft geschreven, kan hier ook nog last mee hebben.

De enige manier om zoiets te overwinnen, is je vasthouden aan de passie voor je project. Bij het struikelblok moet het niet fout gaan, daar mag het schrijfproces niet stoppen. Dit punt moet dramatisch zijn en spannend, de beloftes aan de lezer moeten doorgang vinden en worden ingelost. Nu ik over dit punt heen ben, gaat het schrijven ineens weer een heel stuk gemakkelijker.

Nog vijf hoofdstukken, misschien zes, dan is mijn verhaal geschreven. Ik heb er vertrouwen in dat alles goed komt. Langzaam begint zich alweer een plan te vormen voor deel 2. Ik heb zelfs met Shutterstock afbeeldingen de voorstellen voor de kaften al gemaakt. Een nieuw project voor CampNaNoWriMo van juli 2020 zit in het verschiet.

Een professionele schrijver is een amateur die niet is gestopt.