22 april 2021

Doel naar beneden bijgesteld, CampNaNoWriMo gewonnen!

Op 18 april had ik voor CampNaNoWriMo 36.786 woorden geschreven, voor deze jaarlijkse schrijfronde waar ik in het voorjaar van ieder jaar naar uitkijk. Het resultaat was drie eerste versies van verhalen voor de Waterloper verhalenwedstrijd en twee bestaande verhalen, die ik heb verwerkt tot gratis e-books op mijn Smashwords pagina. Ik zag de bui al aankomen dat het me niet meer ging lukken om elke dag 1667 woorden te halen, want de inspiratie voor nog meer verhalen bij de thema’s van de wedstrijd wilde maar niet op gang komen. Dus besloot ik dat ik het zo wel goed vond. Bij CampNaNoWriMo hoef je namelijk niet zoals bij de NaNoWriMo in november per se 50.0000 woorden te halen in een maand. Bovendien gaat het hier om een schrijfproject dat ik mezelf opleg. Het enige wat ik ermee verdien is dat ik met behulp van een dagelijkse routine een door mijzelf gesteld doel behaal en een aantal badges, plaatjes op hun website.

Op 1 april begon ik enthousiast met het doel om 50.000 woorden te schrijven aan meerder korte verhalen. In de praktijk blijkt dat lastig, vooral omdat het me in maart alleen maar was gelukt om drie verhalen voor te bereiden in een verhaalschema. Op 18 april heb ik daarom mijn doel naar beneden bijgesteld naar 35.000 woorden. Ik heb met de 36.786 geschreven woorden de CampNaNoWriMo dus gewonnen!

Eigenlijk wil ik nog wel graag een paar andere nieuwe verhalen schrijven, bijvoorbeeld voor de Harland Awards. Maar of dat me ook nog gaat lukken, is de vraag. In ieder geval kies ik er nu voor om dat dan, zonder de tijdsdruk van het elke dag 1667 woorden toevoegen aan mijn statistieken, te gaan doen. Ik heb voor die verhalen nog geen echt goede ideeën, wel een paar brainstorms maar die leidden niet tot een verhaal dat ik zie zitten. Als ik een verhaal schrijf wil ik dat het goed in elkaar zit, daar maak ik een verhaalschema voor en er moet een soort boodschap achter zitten. Het is ook belangrijk dat ik er zelf plezier aan beleef en dat ik er zelf in ieder geval in geloof.

Mijn onderzoek naar horrorverhalen

De afgelopen dagen heb ik geen woord meer geschreven aan een nieuw verhaal. Omdat het me leuk leek om de thema’s van de themawedstrijd alle zes te gebruiken, heb ik me misschien te veel daardoor laten beïnvloeden voor een onderwerp. Ook had ik dit jaar de kaften voor de verhalen al uitgezocht op Shutterstock, kaften die bij het thema pasten. Maar zelfs met die beelden kwam de inspiratie niet. Het idee dat ik eens een horrorverhaal zou gaan schrijven, als experiment (omdat zoiets eigenlijk niet in mijn comfortzone past), zette me ertoe aan om eens op You Tube horrorverhalen te beluisteren. Ook heb ik een verhalenbundel met Scottish Ghost stories uit de boekenkast gepakt, om die eens te bestuderen. Ik deed dus onderzoek naar hoe ik een spannend en angstaanjagend verhaal kon schrijven voor de wedstrijd. Tenslotte zit er naast fantasy en science fiction ook horror in mijn genre.

Het resulteerde in een conclusie die mij deed beseffen dat behalve misschien eens een verhaal over een vampier, horror echt niet bij mij past. Ik vond de verhalen die ik beluisterde en las zo onlogisch, zo ongeloofwaardig en zo getuigen van idiotie van de personages, dat ik ze echt geen verhaal waardig vind. Het idee dat een lezer daardoor geraakt zou worden, als ik er zelf niets bij voel – dat zal niet gaan gebeuren. Dus verwacht van mij geen verhaal over personages die in het donker door een bos heen gaan lopen en in hun blootje in een rivier met stroomversnelling en waterval gaan zwemmen en dan onder worden geduwd door een of andere engerd die ze niet eens kunnen zien. Dat is echt zo stom naar mijn idee, welke gek doet zoiets? Ongeloofwaardig! Of dieven die met een monsterlijk wezen te maken krijgen dat ze moeten ophalen voor een of andere criminele organisatie en dan een te lichte verdoving gebruiken, waardoor het monster (natuurlijk in het pikkedonker zodat niemand er echt iets van ziet) een van hen doodt en opeet. En de ander nog maar net kan vluchten (zonder dat het monster hem achterna komt want anders had hij het niet na kunnen vertellen, natuurlijk).

Eerlijk gezegd vind ik dit alleen maar een bespottelijk verhaal. En dan weet ik best dat je het zo zou moeten schrijven dat het waargebeurd zou kunnen zijn, dat je het zo aannemelijk mogelijk moet maken in ons genre. Maar echt, het dispension of disbelief die bij mij met fantasy en sciencefiction echt goed werkt, krijg ik hierbij niet. Daar ben ik als Nederlander veel te nuchter voor, vermoed ik. Het is hooguit smerig en de personages zijn ontzettend stom, bovendien geloof ik niet in zombies of afschuwwekende monsters. Ik weet dat ze er zijn, maar meestal zijn dat bekende wezens die een verkeerde karaktertrek hebben of onder invloed van het een of ander door wat ze hebben meegemaakt misdadig zijn geworden.

Liever andere onderwerpen voor mij

Nee, ik moet wat anders gaan verzinnen voor deze nog te schrijven verhalen. Iets dat beter bij mij past, waar ik me door aangetrokken voel en waar ik de logica van inzie.

Moet ik dit genre gaan verlaten en meer waargebeurd gaan aanhangen in mijn verhalen? Dat denk ik niet. Het is gewoon belangrijk dat het verhaal past bij de schrijver en dat ik mee kan leven met de personages en de gebeurtenissen. Ze moeten bij mij passen, dan pas kan ik ze met plezier en passie schrijven en is er later vast een lezer voor te vinden die met mij mee kan gaan.

Dit bedoelen ze dus waarschijnlijk als er gezegd wordt: ‘Write what you know.’ Schrijf over dingen die je weet of in ieder geval dicht bij je staan. Over dingen waar je plezier aan beleeft of dingen die je raken. Ik weet ook haast wel zeker dat, als ik nu geforceerd door bepaalde wedstrijdthema’s mezelf ga dwingen om toch van dit soort horrorverhalen te schrijven, zoiets alleen op een teleurstelling uit gaat draaien. Voor mezelf, de jury en de lezers. Laat ik dus wijs zijn en iets anders op gaan zoeken.

In ieder geval ben ik blij, dat ik van de zes thema’s die Waterloper dit jaar had, er drie gevonden heb die ik wel gebruiken kon voor een verhaal van Johanna Lime. Ik ga ze in mei nog eens goed controleren en de eerste versie nog wat verbeteren, voordat ik ze opstuur.

En dan nu op zoek naar nieuwe onderwerpen voor andere verhalen. Of ik er nog aan toekom om woorden te uploaden in de statistieken voor CampNaNoWriMo? Als het me lukt een ander onderwerp aan te boren gaat de inspiratie wel weer stromen, neem ik aan. Het heeft gewoon wat tijd nodig, tijd die ik niet krijg als ik in een CampNaNoWriMo wedstrijd zit waar verwacht wordt dat je elke dag 1667 woorden aan je verhalen toevoegt. Ik ben dan ook zo eigenwijs dat ik vind dat elk geschreven woord moet tellen, dat het betekenis moet hebben. Daarom staat het oorspronkelijke idee van NaNoWriMo om te gaan zitten en voor de vuist weg alles maar op te schrijven, of het nu goed is of niet, me ook niet aan. Zij gaan ervan uit dat de woorden er eerst moeten staan en dat je later wel gaat redigeren. Dat snap ik, redigeren moet je in ieder geval al doen, maar redigeren van onzin betekent schrappen. Dus als ik meedoe aan CampNaNoWriMo of NaNoWriMo, redigeer ik meestal eerst wat ik gisteren schreef, voordat ik verder ga. Ik ben dan wel langer bezig voordat ik weer een aantal nieuwe woorden heb, maar het wordt wel beter.

Voorlopig neem ik even een pauze om aan nieuwe ideeën te kunnen komen.

Bij deze ronde voel ik me toch een WINNAAR, want het is me gelukt om drie nieuwe verhalen te schrijven. Dat was mijn hoofddoel deze maand. De rest kan later ook nog wel.

Interplanetair boek 2 Geestenpoort

Er is nog een proeflezer aan mijn manuscript bezig voor dit tweede boek in deze trilogie.

Als ik alles terug heb, ga ik dit manuscript een vierde, vijfde en misschien volgende versie geven, net zolang totdat ik er zo tevreden mee ben dat het geschikt is om op te sturen naar Zilverbron. Dat zal mei, juni en juli worden.

Groeten van Johanna Lime