Geplaatst 13 mei 2018

We tellen verder af:

Nadat ons debuut SCHIMMENSCHUW in september 2015 op de Elfia in Arcen voor het eerst te koop was en deel 1 van de trilogie DE VERGETEN VLOEK met titel SLUIMEREND VUUR in april 2017 op de Elfia in Haarzuilens het daglicht zag, komen we met het goede nieuws dat deel 2 van de trilogie, ANGST EN VENIJN in september 2018 uitgebracht zal worden.

Wij zijn op 23 april begonnen aan de redactie van dit boek. Elke dag nemen we samen met onze redactrice, Tamara Geraeds, een gedeelte van het manuscript onder de loep. Er wordt gekeken of het verhaal goed klopt, of het logisch in elkaar steekt, of de chronologie goed is, of de scènes interessant genoeg zijn en of ze passen in het totale verhaal. We schrappen en herschrijven, zetten zinnen net even iets anders neer en we zien het verhaal beter worden. We zijn nu bezig aan redactieronde 1, dan komt er een korte vakantie, waarna redactieronde 2 volgt. In september komt het boek dan uit.

Wij vinden het fijn dat we nu Tamara Geraeds als redactrice hebben. Zij doet het net iets anders dan Cocky van Dijk en daar kunnen wij weer veel van leren, juist door de net iets andere aanpak.

In de afgelopen week stuitten we op een gedeelte dat weliswaar grappig was, maar niet veel toevoegde aan het totale verhaal. Daarom is het voor het boek geschrapt en vervangen door een andere scène.

We zullen het geschrapte gedeelte ter illustratie hieronder plaatsen.

VOOR DE DUIDELIJKHEID: DIT KOMT DUS NIET IN ONS BOEK.

————————————————————————————————-

Fragment uit het manuscript van Angst en Venijn dat niet in het boek wordt opgenomen.

Sammerah – Het verjaardagsfeest

Sammerah keek door het woonkamerraam naar de tafels en stoelen die ze eerder vandaag in haar tuin had klaargezet voor haar verjaardagsfeest. Haar blik ging onwillekeurig naar de huisjes aan de bomen. De kleine vlindermensjes die ze van Berinyi3 had meegenomen, waren weer tot rust gekomen. Misschien had ze hen niet uit het Pauwenklooster mee moeten nemen. De explosie die de shoiavionybevolking hier had, kon voor een ware plaag gaan zorgen. Ze zette de gedachte snel van zich af. Shoiaviony waren heel populair in Bengalo. De bezoekers aan de tempel vonden hun kleurige vleugeltjes en hun boomhuisjes prachtig om te zien. Ze had pas nog een stelletje aan mensen meegegeven die ook zo’n huisje in hun tuin wilden hangen. Het leek alsof ze vonden dat shoiaviony gelukbrengers waren, net als zangvogels in kooitjes die ze hier ook vaak zag. Ze was er gerust op dat ze voor de nakomelingen van haar shoiaviony wel geschikte families zou vinden die goed voor hen konden zorgen.
Ze liep naar de kinderkamer om te zien of Michelle al wakker was. Zachtjes sloop ze naar de wieg.
Haar dochtertje lag rustig naar haar mobile te kijken.
Sammerah boog zich iets te schielijk over haar heen.
Michelle schrok en barstte in huilen uit.
‘Wat nu? Ik ben je mama!’ Ze rammelde even met de rammelaar.
Michelle was weer stil. Haar oogjes straalden en haar handjes bewogen op en neer.
Ze tilde haar dochtertje op. ‘Wil je buiten spelen, kleine meid?’ Ze nam het speelkleed en wat speelgoed mee en zette Michelle naast een boom in de tuin.
Er vlogen een paar shoiaviony naar de baby toe.
Michelle zette grote ogen op toen de kleine mensjes van de ananas begonnen te eten dat op een schoteltje vlak naast het speelkleed stond. Ze kraaide van plezier en zwaaide met haar handjes.
‘Ja, dat is leuk, hè? Voorzichtig, doe ze geen pijn.’ Sammerah bleef staan kijken totdat de vlindermensjes hadden gegeten en Michelle met haar speelgoed in de weer ging. Ze liep bij de baby vandaan en inspecteerde de opstelling van tafeltjes en stoelen voor de laatste keer. Het was mooi weer op haar verjaardag, ideaal voor een tuinfeest. De schalen met fruit en lekkere hapjes stonden al op een lange tafel, afgeschermd voor de grijpgrage vingertjes van ondeugende shoiaviony. Ze had kopjes en thermoskannen met thee, glazen en een punchfontein klaargezet.
Ze liep de hal in en bekeek zichzelf in de spiegel. Een boerin met een hoofddoekje op keek haar vanuit de spiegel aan. Er priemden twee blonde vlechtjes onder het lapje uit. De grote neptanden met de grasspriet ertussen bleven goed op hun plek zitten. Het blauwwit geblokte schort, dat ze had voorgebonden met de strik aan de voorkant, maakte de vermomming helemaal af. Ze was benieuwd in wat voor uitdossing haar gasten zouden komen.
De eerste gast die even later de tuin in kwam, was Lianne McGuire. Zij was als heraut verkleed. Ze hield een lange hoorn vast, bracht die naar haar mond en blies. ‘Tetterdetet!’ klonk het vals.
Michelle kraaide van plezier.
Lianne fronste. ‘Blijkbaar heb ik te lang geen hoorn geblazen. Het is nog wel het attribuut van mijn familie. Vind je me wel leuk zo?’
‘Natuurlijk. Je moet steeds als je iemand aan ziet komen maar even op die hoorn blazen. Wat vind je van mijn boerinnenkostuum?’
‘Je ziet eruit als een boerentrien. Die belachelijke grasspriet is een vondst.’ Lianne keek waarderend de tuin rond. ‘Je hebt er wat moois van gemaakt.’
De tweede bezoekster kwam eraan. ‘Toet!’ klonk het nu uit Liannes hoorn. ‘Daar hebben we Ylena Richy. Ze komt met de trein uit Sanatana,’ zei de heraut.
‘Gefeliciteerd met je verjaardag!’ Ylena haalde een stuk karton uit haar tas, vouwde het terug en bond het voor haar buik. ‘Ik ben de tarotkaart de Zot,’ zei ze. ‘Ik kan jullie grootse gebeurtenissen aankondigen.’ Ze streelde Michelle over haar wangetje en wilde plaatsnemen op een van de stoelen. Dat lukte niet vanwege het karton. ‘Ver …’ begon ze, maar sloeg haastig haar hand voor haar mond.
Lachend hielp Sammerah haar om de knoop op haar rug weer los te maken. Het bord werd steunend tegen de stoel op de grond gezet. ‘Heb je dit zelf gemaakt? Het is een leuke tekening. Is het een zelfportret?’ Ze hoorde het dreigende commentaar van Ylena maar half, want de volgende gast diende zich aan.
Tatjana Baksy kwam de tuin in en trok haar wenkbrauwen op. ‘Oh, was het de bedoeling dat we verkleed kwamen? Dan heb ik de r-post niet goed gelezen. Sorry! Nou, dan ben ik maar verkleed als Tatjana Baksy.’ Ze feliciteerde Sammerah met haar verjaardag.
‘Ik zal het je maar niet kwalijk nemen,’ zei Sammerah. ‘Kom erbij en haal iets te eten of te drinken van de tafel.’ Ze liep uitnodigend voor haar gasten uit en haalde het plastic weg. ‘Als het niet genoeg is, roepen jullie maar, want in de keuken is nog meer.’
Iedere bezoekster die op haar verjaardagsfeest gekomen was, deed zich tegoed aan de lekkere dingen die ze had uitgestald. Ze nam zelf ook een paar hapjes en hoorde ineens gegrom achter zich. ‘Grrr!. Beginnen jullie nu zonder mij?’
Sammerah draaide zich om. Er stond een bruine beer naast de tafel. ‘Ja,’ zei ze. ‘Als je dat niet had gewild, had je op tijd moeten komen.’
Dreigend liep de beer op haar af en sloeg zijn voorpoten om haar heen. Ze werd tegen het zachte berenlijf aangetrokken. ‘Gefeliciteerd met je zevenentwintigste verjaardag,’ bromde de beer. Hij nam een hap uit haar schouder en gromde weer. ‘Ik wil iets lekkers! Heb je honing?’
‘Op de tafel, bij de thee, staat een flinke pot. Daar kun je best wat van nemen.’
De beer liep naar een thermoskan met thee en zette haar kop af, pakte een kopje en schonk de goudbruine vloeistof in, maar nam geen honing. Met een volle kom liep Sylviana naar een stoel en ging bij de vriendinnen zitten. ‘Ik dacht, laat ik me eens veranderen in de mascotte van Berinyi5,’ zei ze glimlachend.
Jacky Toliano kwam als laatste, met de trein uit Deliyi. Ze was gekleed in een kapiteinsuniform van haar vriend, Victor, die bij de Berinese Ruimte Macht diende. ‘Ik kwam er gisteren pas achter dat ik gekostumeerd moest komen,’ zei ze. ‘Dit uniform is niet helemaal mijn maat. Maar het kan er wel mee door, dacht ik?’
Sammerah lachte. ‘Het staat je goed.’ Ze wees haar waar ze thee en hapjes kon halen.
Jacky kwam bij hen aan de tuintafel zitten. Ze keek spottend naar Tatjana. ‘Zo, mevrouw! U hebt een prachtige vermomming. U zou bijna Tatjana Baksy kunnen zijn.’
Ze moesten allemaal lachen.
————————————————————————————————-

Schrijven is een proces, schrijven is een ambacht, er is heel wat nodig om een boek te schrijven, dat ziet u zeker wel? Maar we hebben er alle vertrouwen in dat het helemaal goed komt. Wanneer het boek klaar zal zijn, is het ook echt de moeite van het lezen waard.

Iedere anderhalf jaar komt er een deel van de trilogie uit bij UITGEVERIJ ZILVERBRON. Deel 1 kwam in april 2017 uit, deel 2 wordt verwacht in september 2018 en deel 3 in april 2020.

We hebben een intekenlijst voor iedereen die het voornemen heeft om Angst en Venijn via ons te kopen. We gaan nog even uitzoeken welk cadeau we eraan toevoegen, maar dit zal weer een van onze korte verhalen worden. Welke precies laten we later nog weten.

Laat uw naam en e-mailadres achter als reactie op deze blog of laat het weten in een chat op onze Facebook pagina als u op onze intekenlijst wilt komen. Ook als u Schimmenschuw of Sluimerend vuur via ons aan wilt schaffen, kunt u dit hier aangeven. We signeren de boeken graag en hebben nog enige exemplaren over.

Groeten van Johanna Lime.