What color describes your personality and why? Het is 19 januari en de volgende vraag van #bloganuary is (vrij vertaald) Wat is je lievelingskleur en waarom?
Ik houd van de kleur geel, dat is altijd al mijn lievelingskleur geweest voor zover ik me kan herinneren. En dan bedoel ik geen citroengeel, maar meer de donkerdere gele kleur van ranonkels en boterbloemen. Ik houd sowieso van alle sprekende kleuren.
Geel is een vrolijke en energieke kleur. De kleur van optimisme. Geel helpt bij het leren omdat het denkvermogen en zintuigen stimuleert en het beïnvloedt de logica. Het inspireert tot nadenken en nieuwsgierigheid en versterkt het zelfvertrouwen.
Describe the happiest day of your life. #Bloganuary vraag van 17 januari 2023. Beschrijf de gelukkigste dag van je leven.
Wat precies de gelukkigste dag van mijn leven was, is moeilijk te zeggen. Er zijn gelukkig veel gelukkige momenten geweest. Meestal in vakanties waarin ik meer over de wereld ontdekte. De vakantie die daar nog altijd uit springt en waar ik een groot avontuur aan heb beleefd, is de zomervakantie van 1988. Dinie en ik gingen samen logeren bij twee van mijn ooms in Australië. Tussen de twee logeerpartijen door maakten we een drieweekse rondreis met Greyhoundbussen vanaf Adelaide naar Coober Peedy, Uluru, Alice Springs, Townsville, Cairns, Sydney en zo weer terug naar Adelaide. Het was een reis waar we heel veel in korte tijd meemaakten en waar ik een leven lang mooie herinnering aan heb gehouden.
Vanuit Alice Springs hadden we een dagreis geboekt naar Palm Valley, met een 4WD busje van AAT Kings. Dat was een geweldig mooi avontuur. Niet allen vanwege de prachtige natuur en het vervreemdende rode gesteente van de Australische Outback, de witte spookbomen en de Maan die er anders staat dan bij ons. Vooral ook door de prehistorische bomen in de vallei. De cycaden, die daar al duizenden jaren groeiden en waarvan een lage ‘palm’ (verkeerd woord voor die plant, eigenlijk) al veertig jaar oud bleek te zijn. Over verwondering gesproken!
Wat een wonderlijk landschap heb je daar. En dat gewoon op onze planeet. Bovendien had de reisorganisatie alles perfect geregeld en kregen we een heerlijke picknick aangeboden. Deze dag was echt een heel gelukkige dag, die ik samen met Dinie heb mogen beleven.
De reis naar Australië heeft bij verschillende van mijn verhalen voor inspiratie gezorgd. Zo denk ik dat de paarsrode kleuren van Berinyi met dit landschap te maken hebben. In Alice Springs kocht ik een paar boekjes met Aboriginal mythes en een ervan heb ik in ieder geval gebruikt bij mijn korte verhaal ‘Liefde en aandacht doen wonderen’. Dat is een bewerkt Aboriginalverhaal dat gecombineerd werd met de actualiteit van de werkdruk in verzorgingstehuizen voor oudere mensen.
Uit Wikipedia
Palm Valley, in het Finke Gorge National Park, is een oost-west lopende vallei in de Krichauff Range 123 km (138 km over de weg) ten zuidwesten van Alice Springs, Australië. Palm Valley en het omliggende gebied is de enige plaats in Centraal-Australië waar rodekoolpalmen (Livistona mariae) overleven. De dichtstbijzijnde exemplaren bevinden zich 850 kilometer verderop in Queensland.
De gemiddelde regenval voor Palm Valley is slechts 200 mm per jaar. Hoewel de kloof er meestal droog uitziet, zijn er enkele kleine poelen met semi-permanente bronnen die de unieke flora in deze regio laten overleven. Tijdens aanzienlijke regenval in de regio kunnen uitgestrekte wateren door de valleikloof stromen. Tijdens dergelijke evenementen kan een verscheidenheid aan waterleven zoals woestijnvissen, schildgarnalen (Triops australiensis), kikkervisjes en kikkers gedijen.
Cycaden (Macrozamia macdonnellii), Palm Valley, NT
Er werd aangenomen dat de koolpalmen overblijfselen waren uit een prehistorische tijd toen het klimaat het tropische regenwoud ondersteunde in wat nu het dorre binnenland van Australië is. Genetische analyse die in 2012 werd gepubliceerd, stelde vast dat Livistona mariae in Palm Valley eigenlijk dezelfde soort is als Livistona rigida uit monsters die zijn verzameld in de buurt van Katherine en Mount Isa, beide ongeveer 1.000 kilometer (620 mijl) verderop. Het onderzoek door professor David Bowman en collega’s van de Universiteit van Tasmanië concludeerde dat de populaties pas ongeveer 15.000 jaar geleden uit elkaar gingen. Een Aboriginal legende opgetekend in 1894 door Carl Strehlow beschrijft “goden uit het noorden” die de zaden naar Palm Valley brachten.
Bereikbaarheid
De weg naar Palm Valley is nog steeds alleen toegankelijk met een voertuig met vierwielaandrijving. De tour vertrekt vanuit de stad Hermannsburg en reist naar het zuiden, langs de meestal droge bedding van de rivier de Finke. Palm Creek mondt uit in de Finke-rivier vanuit het westen, ongeveer 15 km (over het spoor) ten zuiden van Hermannsburg. Het pad volgt de kreek naar Palm Valley, ongeveer 5 km ten westen van de rivier de Finke.
Do you have a memory that’s linked to a smell? Dit is de vraag van #bloganuary voor vandaag. Welke herinneringen worden bij je opgeroepen door bepaalde geuren?
Wanneer ik lelietjes van dalen ruik, moet ik aan mijn lieve moeder denken. Na de fietstocht terug van school naar huis, dronken we samen gezellig een kopje thee voordat ik aan mijn huiswerk begon. Dat was altijd een lekker veilig en warm moment van de dag.
Als ik de geur van vers gebakken appeltaart ruik, gaan mijn gedachten naar mijn tante Adriana. Dinies moeder, die de lekkerste appeltaart van de wereld kon bakken voor een verjaardagsfeest. Om je vingers bij af te likken.
Wanneer ik de geur van beits ruik, denk ik direct aan de bijenkast die ik daarmee een gele kleur gaf. Als tiener had ik namelijk een bijenvolk, net als een oom van mij. Ik was een poosje imker. Helaas duurde dat niet erg lang, want mijn bijenvolk was nogal agressief. Op een dag vloog het weg en nam een andere imker het van me over. Door dit experiment ben ik wel veel meer over bijen te weten gekomen en ik heb er een werkstuk over geschreven voor school. Later, toen ik op de Pedagogische Academie zat, kon ik er nog een heel interessante biologieles over geven op een stageschool en daar kreeg ik een hoog cijfer voor van mijn mentor.
Bij het schrijven moet ik er vaak speciaal rekening mee houden om alle zintuigen in een verhaal aan bod te laten komen. Meestal nemen zien en horen in mijn verhalen een belangrijkere plaats in dan ruiken, proeven en de tastzin. Het kan daarom een mooie uitdaging zijn om meer gebruik van alle zintuigen te maken in een verhaal.
Welke geuren roepen bij jullie bepaalde herinneringen op?
What fear have you conquered? De vraag van 15 januari 2023 voor #bloganuary is: Welke angst heb je overwonnen? Dit vind ik wel weer een heel lastige vraag. Ik kan zo gauw geen angst bedenken die ik echt heb moeten overwinnen. Ik ben niet bang voor spinnen, donkere ruimtes, diepe afgronden in de bergen en zelfs niet voor de dood. Op een gegeven moment merkte ik wel dat mijn keel werd dichtgeknepen en dat ik er niets tegenin durfde te brengen wanneer bepaalde dominante autoritaire mensen, die qua functie of positie boven mij stonden, mij erg aan mijn mijzelf lieten twijfelen en mij hun wil op wilden leggen. Ik deed er niets tegen omdat mij geleerd was dat het goed was om de minste te willen zijn.
Blijkbaar werd die emotionele barrière opgemerkt door de psychologen van de NLP Masterpractionioner-opleiding die ik volgde in 1996. Zij gaven mij een individuele opdracht om uit te zoeken welke emoties me in de weg zaten. Van die opdracht schrok ik heel erg, maar door verschillende interventies en technieken kwam ik erachter welke overtuigingen ik als kind altijd voor waarheid aangenomen had. Op jongere leeftijd werkte dat nog wel voor mij, maar op latere leeftijd zaten ze me in de weg. Door deze opdracht te doen kon ik de twijfel aan mezelf overwinnen. Ik schreef hem uit in een fantasyverhaal. Daarin staat onder andere dat ik mij beschermde door een draak op te roepen, die het voor me opnam.
Misschien is dat een van de redenen waarom ik ook voor mijn boeken draken heb bedacht, zoals de Gouden Draak van het koninkrijk Laskoro en de Zwarte Draak van het koninkrijk Berinyi, die de beschermers en de goden van het volk zijn.
Geef niet toe aan angst, laat je niet het zwijgen opleggen. Ieder mens verdient een eigen plek.
What is your preferred mode of travel? Op dag 14 van #bloganuary vraagt WordPress mij wat mijn favoriete manier van reizen is. Voor mij persoonlijk is het antwoord met de auto, waarbij ik zelf aan het stuur zit en de controle heb. Het is nu nog een benzineauto, maar als ik aan een nieuwe toekom, wil ik overstappen op een elektrische auto of een waterstofauto, maar daarvoor heb ik eerst nog meer informatie nodig. Ik rijd niet meer zo vaak, dus ik wacht betere opties en modellen nog even af.
Voor de personages uit mijn boeken zal de favoriete manier van reizen erg afhankelijk zijn van de planeet waarop ze wonen. Laskorianen zullen het liefst met auto’s over Hogesnelheidswegen voortgetrokken worden, in een queue met energielinten tussen de voertuigen in. Berinezen rijden regionaal met kabats rond, dat zijn vierwieler- of driewielerwagentjes met accu’s. Bij langere reizen tussen de districten nemen ze de monorail die op een bed van ritovysche energie over de spoorbaan raast. Overstappen op veerboten is nodig wanneer er een zee tussen de districten zit. Natuurlijk is er ook nog het ruimteveer, dat bestaat uit comfortabele ruimteschepen, die een lijndienst onderhouden tussen de planeten van hetzelfde koninkrijk. Voor lange afstanden tussen verschillende planeten met andere volkeren zijn er ruimtekruisers nodig. Voor wat kortere afstanden in hetzelfde planetaire stelsel zijn jagers een betere optie. Ruimtevaart is heel gewoon in mijn verbeeldingswereld.
In mijn volgende boek Schakelmagie, dat in 2023 wordt verwacht, komen de planeten Calliope en Kwerpardië in zicht. Bij de Boselfen van Calliope wordt het vervoer door de bossen geregeld met koningsherten of schildzwijnen. Bij de Woestijnelfen van Kwerpardië zijn er terreinwagens nodig. Nomaden reizen op enorme schorpioenen door de Woeste Leegte. In bergachtig gebied, zoals op de rug van Guzara, kun je beter wandelen. Het hangt er dus een beetje vanaf welke condities er zijn in de wereld, die het reizen op een bepaalde manier mogelijk maken.
Wanneer je hier meer over te weten wilt komen, raad ik je aan om mijn boeken te lezen, dan kun je tijdens het lezen ontdekken van welke manieren van reizen mijn personages gebruik maken in de wereldbouw die ik heb bedacht.
Deze keer eens een wat minder tijdrovend antwoord op de dagelijkse vraag. Ik ben vandaag begonnen aan het schrijven van hoofdstuk 21, vanuit een gemene antagonist. Die scènes wil ik af krijgen, dus ik ga gauw verder schrijven.
Goed weekend iedereen.
Kijk een beetje uit als je door de regen de weg op moet, want het is wel erg nat vandaag.
Eigenlijk is het veel beter weer om in huis te blijven en lekker te gaan lezen.
If you had a billion US dollars, how would you spend it? Dit is de vraag van WordPress voor #bloganyary van vrijdag 13 januari. Een grapje zeker? Deze vraag doet me denken aan de hond een worst voorhouden die hij niet mag eten. Of jarenlang een maandelijks bedrag geven aan een loterij die je miljoenen belooft, terwijl je misschien één keer een ontbijtkoek wint. Maar goed, laat ik me eens voorstellen dat ik zomaar ineens een biljoen euro’s had, wat zou ik daar dan mee doen?
Natuurlijk kan ik lekker egoïstische doelen stellen, zoals al mijn boeken laten vertalen naar het Engels, er luisterboeken van laten maken, de verhalen laten verfilmen voor een Netflix serie, een dure promotiecampagne op de STER bekostigen, zodat ook andere lezers in aanraking kunnen komen met mijn verhalen. Misschien, als ik toch zoveel geld heb ontvangen, kan ik het hele Nederlandstalige fantasy en sciencefictiongenre in die promotie meenemen. Zoiets wat nu in het klein gebeurt in About Books, waar uitgeverij Zilverspoor/Zilverbron steeds ook veel auteurs van andere uitgeverijen aan het woord laat.
Als ik het wat meer altruïstisch bekijk, kan ik misschien beter dat geld besteden aan het versneld toepassen van allerlei maatregelen om de klimaatverandering te stoppen en de diversiteit van alle soorten op de wereld te beschermen. Als er dan nog geld over was zou ik dat in willen zetten om kansarme mensen de mogelijkheid te geven om een duurzaam eigen bestaan op te bouwen, zodat honger en armoede uit de wereld konden verdwijnen. Als er dan nog wat geld over was zou ik wetenschappelijk onderzoek steunen zodat genezing van nare ziektes mogelijk werd en patiënten niet langer in mensonterende situaties terecht kwamen.
Je leest het al, het zijn wel veel als-en, maar wat als dat allemaal eens kon?
Het liefst zou ik alle wereldburgers ervan willen overtuigen dat ze een heel klein deel zijn van een groter geheel en dat ze, als ze geen respect hebben voor elkaar en voor de planeet, meewerken aan hun eigen ondergang. Dat ze niet tegen elkaar moeten opstaan of anderen hun macht op moeten leggen, maar dat ze met elkaar alle mogelijkheden moeten onderzoeken om als hele mensheid boven onszelf uit te kunnen stijgen. De weg naar acceptatie en vrede.
Ik ben alleen bang dat dit laatste streven niet met een geldbedrag te halen valt, zelfs niet als het een biljoen dollars was, daar zijn andere waardesystemen voor nodig. Als alle mensen (en dan bedoel ik echt iedereen) dit nou eens voor ogen hielden en daarnaar gingen handelen, dan zou de wereld zoveel beter zijn.
Misschien zou ik dan mijn verhalen zelfs op onze eigen aarde laten afspelen. Wie weet.
What chore do you find the most challenging to do? De twaalfde dag van #blogannuary. Welk karwei vind je het meest uitdagend om te doen?
Op het moment is het antwoord hierop: het verder schrijven aan mijn nieuwste manuscript, zodat ik het hele verhaal zal hebben geschreven. Ik ben bezig aan hoofdstuk 20 en heb acht pagina’s geschreven tot nu toe, maar het hoofdstuk is nog niet af. Vanaf hier zit het verhaal volop in de actie en loopt de spanningsboog naar de climax toe. Het is erg lastig voor de schakelmagiërs omdat ze hun volle potentieel niet kunnen gebruiken op de plaats waar ze nu zijn. Als ze dat wel doen, kan de hele boel ontploffen en dat zal desastreuze gevolgen hebben, vooral voor henzelf. Toch moeten ze hun tegenstanders zien te verslaan.
Ik ben dus erg aan het nadenken over welke magie ze nog wel kunnen gebruiken en wat dat dan precies doet. Daar zitten magiesoorten bij die ik nog niet eerder zo ver uitgewerkt had als nu nodig is, dus ik ben gaandeweg aan het bedenken wat ze ermee kunnen doen en hoe dat precies in zijn werk gaat. Bovendien wil ik de vreemde omgeving waarin dit verhaal zich afspeelt duidelijk laten zien en er zoveel mogelijk zintuigen bij halen. Het is een gevaarlijke toestand en de tijd dringt.
Dan zijn er nog een paar tieners bij die door de magiërs beschermd moeten worden. En politieagenten die ze met hun magie ook mis moeten houden. Ze kennen de omgeving niet, dus waar komen ze precies in terecht? En wie zijn hun vijanden? Wat hebben zij om zich te verdedigen en met hoeveel zijn ze nu eigenlijk? Met dit verhaal ontkom ik er ook niet aan om het vanuit meerdere perspectieven te schrijven.
Er is dus veel uit te zoeken en hoewel ik een paar punten in mijn plotschema heb gezet, veranderen de gebeurtenissen in dit hoofdstuk nogal op een organische manier. Ik moet zelf nog ontdekken wat wel kan en wat niet zal werken. Voordeel is dat ik het magiesysteem al doende mee ontdek en dat kan ik vast weer gebruiken voor de vervolgboeken uit de serie. Als schrijvende houd ik aantekeningen bij en verzin ik nieuwe spreuken.
Het is een groot karwei en ik betrap mezelf op uitstelgedrag. De laatste tijd kom ik echt maar met een slakkengangetje vooruit in het verhaal. Maar ik doe dit liever zo dan dat ik eerst het hele magiesysteem zou moeten uitdenken en dan pas weer verder gaan met schrijven. Ik denk dat het tijdens de actiescènes makkelijker zal zijn om erachter te komen wat nu precies nodig is.
Het helpt natuurlijk ook niet echt dat ik #bloganuary plotseling heb opgenomen in mijn planning en elke dag een blog schrijf. De tijd die ik aan deze uitdaging besteed kan ik niet gebruiken voor mijn manuscript. Dus er zal iets moeten veranderen vanaf nu. Natuurlijk weet ik wat helpt om mijn uitstelgedrag aan te pakken. Het enige juiste in zo’n situatie is: doen! Actief bezig gaan met schrijven en niet bang zijn dat het niet goed genoeg zal worden. Minder tijd gebruiken voor #bloganuary of langer doorwerken aan het manuscript. Ik neem me voor om te gaan zitten en te gaan schrijven en pas weer van mijn stoel op te staan wanneer heel hoofdstuk 20 er staat. Wens me succes voor het komende weekend, daarna hoop ik een heel eind verder opgeschoten te zijn. De deadline van eind januari komt steeds dichterbij. Dan wil ik alle hoofdstukken voor deze versie van Magische Alliantie 1 Woest Water geschreven hebben.
Het voor de eerste keer helemaal schrijven van een nieuw verhaal is vaak een nogal uitdagend karwei.
How do you define success? Is de vraag voor #bloganuary vandaag. Laat ik het vrij vertalen met de vraag: Wat is succes voor jou?
SUCCES
Dat is een begrip dat ik, sinds ik auteur ben geworden, nogal flink heb bij moeten stellen in de loop der jaren. En eerlijk gezegd steekt het me telkens weer als ik zie dat andere schrijvers veel meer succes schijnen te hebben dan ik. Ja, ik gebruik het woord schijnen bewust in de vorige zin, want in ons taalgebied kan niemand met alleen maar het schrijven van boeken zijn/haar brood verdienen, is me ooit verteld. Vooral niet in mijn genre, dat door de literaire wereld vreselijk in het verdomhoekje wordt geplaats, als was het nog altijd pulp.
Het nare van succes is dat er in onze maatschappij al gauw van wordt uitgegaan dat je, wanneer je iets onderneemt, pas succes hebt als je winst maakt. Winst in de betekenis van meer geld verdienen dan je hebt geïnvesteerd. Anders ben je geen ondernemer maar een hobbyist. Nou, het zal waarschijnlijk geen grote verrassing zijn als ik zeg dat je dit soort winsten beter helemaal kunt vergeten in het fantasy en sciencefictiongenre in Nederland.
‘Waarom ga je dan geen kinderboeken schrijven? Of thrillers? Of non-fictie boeken, waar je meer geld aan kunt verdienen?’ Ik hoor de discussies met mijn vader nog steeds in mijn herinneringen. Hij vond het maar niets dat ik steeds geld in het schrijven stak, veel meer dan dat ik ooit terug zou kunnen verdienen aan het verkopen van mijn boeken. Begrijpelijk als je zijn leven bekijkt in de tijd waarin hij leefde.
Als ik op mijn eenentwintigste al schrijfster had willen worden, dan had ik dat alleen maar kunnen doen naast mijn baan van lerares, waar ik toen mijn carrière mee begon. Ik schreef ook vaak in mijn vrije tijd, maar hield dat voornamelijk voor mezelf. Er kwam pas in 2011 verandering in die situatie omdat ik toen samen met Dinie besloot om, als Johanna Lime, onze dagboeken van personages te gebruiken voor het schrijven van echte boeken. Dat deden we ook in onze vrije tijd, naast ons werk. Er waren veel avonden en weekenden mee gemoeid. In 2013 werd ik voor de derde keer in mijn leven werkloos. Iedereen van mijn vorige werk verwachtte dat ik zo weer een betaalde baan kon vinden, met alles wat ik had geleerd. Ik leefde een paar jaar van een uitkering en solliciteerde me drie slagen in de rondte. Maar omdat ik te oud was (of om welk vooroordeel dan ook), kreeg ik geen nieuwe baan. Daarom besloot ik met vroegpensioen te gaan, wat achteraf gezien de beste beslissing is geweest die ik ooit genomen heb.
Ik kreeg de kans om in alle vrijheid van schrijven mijn beroep te maken. En diezelfde vrijheid geeft me ook de mogelijkheid om met een uitgever in zee te gaan waar ik me prettig bij voel. Ik definieer succes niet langer alleen in geld.
Wat is succes voor mij?
Verhalen bedenken en schrijven en zien dat ze zo goed worden dat ik er zelf trots op kan zijn.
Een manuscript na het bedenken van het verhaal, het plotten en schrijven, een paar keer herschrijven en nog eens controleren zover af hebben dat het naar de uitgever opgestuurd kan worden.
Een kortverhaal naar een wedstrijd insturen en te horen krijgen dat iemand van de jury het op de eerste plaats van zijn ranglijst had geplaatst, of dat het me gelukt is om vijf thema’s te verwerken in een verhaal waarvan iedereen dacht dat zoiets nooit goed zou lukken.
Samenwerken aan de redactie van mijn boeken en zien dat er verbetering in zit, steeds minder rode tekst, minder versies nodig.
Een nieuw boek in handen krijgen.
Promotiemateriaal bestellen en binnen krijgen.
Leuke gesprekjes met kopers en lezers op beurzen en festivals, mensen die iets herkennen in het verhaal, iemand die er veel plezier aan heeft beleefd en dat aan mij laat weten.
Mijn eigen boeken lezen als ze gedrukt zijn en er weer verliefd op worden.
Fijne recensies krijgen en goede feedback waarmee ik verder kom.
Aardige opmerkingen over thema’s uit mijn boeken, herkenning door lezers.
Een compliment op mijn werk waardoor ik een halve dag een glimlach om mijn mond houd.
Iemand die een gesigneerd boek bij mij koopt.
Mijn dag record verbreken, meer boeken dan voorheen verkopen op een festivaldag.
Onverwacht een mooie recensie van een lezer vinden op Hebban of Goodreads.
Een berichtje van Smashwords dat laat zien dat iemand een e-book met een kort verhaal van mij heeft gedownload.
Een bericht op Facebook waarin iets over een leeservaring van een verhaal van mij wordt gedeeld.
Mensen die de covers van mijn boeken mooi vinden.
Lezers die al mijn boeken hebben gelezen en alweer uitkijken naar meer.
Zo intens bezig zijn met schrijven en het hele schrijfproces dat ik alles om me heen vergeet, zodat mijn koffie koud wordt.
Gezellige bijeenkomsten met andere auteurs op Zilverdagen.
Samen met anderen schrijfcursussen volgen en nieuwe dingen leren.
Hoe meten jullie succes vooral? Gaat het hoofdzakelijk om fortuin en roem of tellen niet-materiële zaken zoals goede gevoelens en complimenten vooral ook mee?
Has a book changed your life? Vraag 10 van #bloganuary. Laat ik de vraag anders formuleren: Kan het lezen van een boek je leven veranderen?
Ik vind van wel. Een boek wordt vaak vanuit bepaalde overtuigingen geschreven, die mij net een andere kijk op mijn wereld kunnen geven. Meer kennis kan mij een andere waarheid laten zien waardoor ik mijn eigen overtuigingen bij kan stellen. Boeken zetten mij vaak aan het denken over mensen en over de situatie in de wereld. Hoe is alles ontstaan en waar geen we heen? Wat zou ik doen in de plaats van een bepaald personage uit een boek?
Als lezer kom ik soms tot nieuwe inzichten doordat ik boeken bestudeer of lees. Van oudsher aangeleerde overtuigingen worden daardoor soms vervangen door nieuwe overtuigingen. Ze zullen op hun beurt doorwerken in het aanleren van nieuwe vaardigheden en gedrag. Misschien werken ze zelfs ook door op het individuele vlak en veranderen ze echt mijn leven. Door het bestuderen van (semi)-wetenschappelijke boeken en door mijn belangstelling voor astrologie, theosofie en esoterie kreeg ik een heel andere kijk op de wereld dan mij van huis uit was meegegeven. Ik vind dat er verschillende boeken zijn die mijn leven hebben verrijkt.
Tegenwoordig neem ik als ik iets nieuws wil leren voornamelijk boeken over schrijven ter hand. Verder heb ik de laatste tien jaar veel plezier aan leesboeken in het fantasy en sciencefictiongenre. Door die te lezen verken ik ook de grenzen van de bestaande wereld en probeer ik me een voorstelling te maken van wat er allemaal mogelijk is.
Als lerares vond ik het sciencefictionboek Kinderen van morgen van A. E. van Vogt een inspirerend boek, dat mij liet zien dat jonge mensen in een wereld waarin de ouders ruimtereizigers zijn, hun plek heel goed weten te behouden. Meer recente Nederlandstalige SF boeken die ik bijzonder vond, waren bijvoorbeeld: Mistwereld van Peter Schaap, Arkhaii van Hannes Wieland en Er zal eens… van Anaïd Haen en Django Mathijsen.
What is the most memorable gift you have received? Vandaag is dit de vraag van #bloganuary. Wat is het meest gedenkwaardige cadeau dat je hebt gekregen?
Hiervoor moest ik even in mijn herinneringen graven. Na een poosje kwam ik uit bij een heel bijzonder dorpje van Lilliput Lane. Uit de tijd dat ik Engelse miniatuurhuisjes spaarde. Ik meen me te herinneren dat ik deze eens van Dinie kreeg voor mijn verjaardag.
Dit dorp is Chipping Coombe. Het is gebaseerd op het dorp Castle Combe in Wiltshire, dat eeuwenlang een centrum voor de productie van stoffen was. In 1962 werd het uitgeroepen tot het mooiste dorp van Engeland.
Ik vind Lilliput Lane huizen erg mooi, ze zijn handgemaakt en met de hand beschilderd in Penrith, Engeland. Er zijn erg veel leuke details te ontdekken bij zo’n miniatuur.
Nu ik dit dorp op de afbeelding heb geplaats voor deze blog, moet ik eraan denken hoe leuk het zou zijn als ik daar een paar korte verhalen bij zou gaan schrijven. Verhalen die zich afspelen in dit historische dorp of bij de andere Engelse cottages die ik van Lilliput Lane bij elkaar heb gespaard. Misschien dat ik dat nog eens ga doen, want de sfeervolle cottages lenen zich wel voor fantasyverhalen.
Hebben jullie ook een verzameling waar je inspiratie uit kunt halen?
Johanna Lime 