Geplaatst 22 juli 2016

In de leesuitdaging van 2016, het jaar van het boek, staat de teller bij Hebban voor mij op dit moment op vierentwintig gelezen boeken, van de dertig die ik wil lezen dit jaar. Dat is al 80%. In feite heb ik echter al vijfentwintig boeken gelezen. Een van de boeken was niet te vinden op Hebban, maar wel op Goodreads. Een ander boek stond wel op Hebban en nog niet op Goodreads. Van de boeken die ik lees, schrijf ik sinds een jaar of twee, drie, altijd een recensie op Goodreads en op Hebban. Dat ging voor twee boeken dus nu niet op, maar ik zal beide boeken hier vermelden.

Op het moment ben ik bezig nog steeds bezig met een studieboek, noem het maar “een vrije keuze”: “Aspergirls” van Rudy Simone. Dit boek gaat langzaam en het duurt wel even voordat ik het echt doorgenomen heb en er een uittreksel van heb gemaakt.

De boeken die ik sinds de vorige keer gelezen heb:

Boek 21 was het studieboek: “Het geheim van de schrijver” van Renate Dorrestein. Het stond bij mij in de categorie: “Een non-fictie boek”. Ik heb het vier sterren gegeven.

In “Het geheim van de schrijver” behandelt Renate Dorrestein onderwerpen, aspecten en elementen van het schrijven die zij van belang vindt. Ze geeft haar eigen mening. Het boek is in drie gedeelten opgebouwd, namelijk Geloof, Hoop en Liefde. Geloof is het inleidende gedeelte waarin de schrijfster vragen probeert te beantwoorden over betekenis, nut en functie van de literatuur en het vertelt over hoe zij hier tegenover staat en wat ze zelf heeft meegemaakt. Hoop is het tweede gedeelte en direct ook het meest omvangrijke gedeelte waarin de ambachtelijke kant van het schrijven wordt behandeld. Hier staan de knelpunten waar beginnende schrijvers mee te maken krijgen en er worden veel technische adviezen uit de doeken gedaan over hoe men zou moeten schrijven en over hoe men dat niet zou moeten doen. Dit deel is voor (beginnende) schrijvers heel interessant en geeft hen ook goede adviezen. Het derde deel Liefde gaat in op vragen die lezers vaak aan schrijvers stellen, over inspiratie en hoe een verhaal tot stand komt en wat de schrijver daar voor antwoorden op heeft.

Het boek is gericht op literatuur die wordt uitgegeven op de traditionele manier door conventionele uitgeverijen. Daardoor zijn bepaalde gedeelten voor mij minder interessant gebleken en blijf ik toch nog met een aantal vragen zitten. Maar doordat ik er de tijd voor heb genomen om het boek uiteindelijk toch uit te lezen en er een uittreksel van te maken, heeft de tijd die vragen inmiddels ingehaald, want onze fantasyroman ligt in de winkels. Toch is dat de reden waarvoor ik vier sterren geef en geen vijf.

Boek 22 stond in de Hebban categorie: “Een boek dat je absoluut niet wilt lezen” en was: “Zucht” van Rik Raven. Het was geen selffulfilling prophecy, ik heb er echt mijn best op gedaan om van dit boek de positieve punten te vinden, maar het is slechts deels gelukt. Ik heb het 2 sterren gegeven omdat ik er niet van heb genoten, het onderwerp is te gruwelijk, te onduidelijk en dan zit er ook nog een storende fout in. Zucht is een verhaal over een vloek die in de 17e eeuw is uitgesproken door een heks met groene ogen in Schotland en geen wonder ook als je ziet wat MacDowell met vrouwen doet. Als geest leeft hij voort in het lichaam van zijn “zoon” Jack de Pater. Richard en zijn vrouw Jan krijgen hiermee te maken nadat er iets met Jan is gebeurd tijdens haar zwangerschap. Hun driejarige dochter heeft ineens blauwe ogen in plaats van bruine. Jack zegt hier iets aan te kunnen doen, maar dat valt te betwijfelen.

Lees mijn recensie op Hebban voor meer commentaar.

Boek 23 was het eerste deel van de trilogie de Onzichtbare Maalstroom en had als titel “Lege Steden”, geschreven door Jasper Polane. Hij stond bij de categorie: “Een boek van een selfpubber”. Jasper heeft een eigen uitgeverij: Quasis, de uitgeverij die ook de Splinters uitbrengt.

In dit boek ben je als lezer om de beurt in een van de twee parallelle werelden, de Alpha wereld en de Alix wereld en dan in parallelle steden met de naam Otrostaadt. Het wordt in het boek aangegeven waar je bent, doordat er gebruik gemaakt is van verschillende lettertypes of diktes van letters, wat wel ondersteunend werkt. Het idee van dit boek over parallelle werelden vind ik knap gevonden en ik heb er bewondering voor dat de schrijver hierop verder gaat. Het is eens iets anders, een origineel concept, waarvan ik hoop dat de betekenis van of de inhoud van de onzichtbare maalstroom in de volgende delen nog beter naar voren komt.

De uitleg over de machines waarmee de hoofdpersoon wordt geïnstrueerd begon tijdens het lezen meer op een lezing te lijken en hoewel er op de achterflap staat dat het een verhaal is over sociale onderdrukking, religieuze vervolging, wetenschappelijke ontdekkingen en verschrikkelijke nachtmerries, vond ik het meer een verhaal waarbij de vraag hoe parallelle werelden worden verklaard de belangrijkste was. Er wordt geworsteld met techniek versus magie, het moet spannend worden door schaduwwezens uit een schijnbaar lege stad die naar mijn mening dan weer te weinig duidelijk worden en leven in een andere parallelle wereld. Het verhaal wordt wel even heel spannend en aan het eind komt nog een ander idee naar voren dat kan verduidelijken waardoor de verschillende steden zijn ontstaan, misschien om het lege van de titel Lege Steden te verklaren. Daardoor spatte de zorgvuldig geblazen zeepbel voor mij als lezer jammer genoeg uit elkaar en werd het verhaal toch net te ongeloofwaardig.

Vanwege de ideeën gaf ik dit boek drie sterren, want het was het lezen waard.

Boek 24 “Den” van Ynske van Leewen stond bij mijn in de categorie “Extra”, een categorie die ik er zelf bijgezet heb op mijn lijst omdat de andere categorieën niet pasten of al weg waren. Ik gaf dit boek vier sterren.

In de wereld van Den is magie door de koning verboden, hij heeft zelfs de Reiniging ingezet. Den weet haar magie verborgen te houden, maar voor hoe lang? Als het noodlot toeslaat moet ze vluchten. De dreiging uit het noorden is teruggekeerd. Den voelt het aan, het maakt haar misselijk en het put haar uit. Wat is het geheim dat haar pleegouders altijd voor haar verborgen hielden? Wat moet ze nu doen?

Den gaat op pad naar de DrakenDen, daar denkt ze het geheim van haar afkomst te kunnen ontrafelen. Maar voordat ze daar is, ontmoet ze onderweg Dwerg die er slecht aan toe is. Ze helpt hem en samen trekken ze verder. Maar er komen nog veel meer gevaren op haar pad. Ze wordt gevangen en ontmoet Beer. Den, Beer en Dwerg weten te ontsnappen en gaan om raad vragen, maar dan moet Den toch naar de plaats waar haar echte ouders hebben gewoond. Zal ze de wereld kunnen redden van de enorme dreiging?

Dit vind ik nou een boek dat fijn leest. Gaandeweg worden er meer stukjes van het verhaal ontrafeld. Langzamerhand begint het Den te dagen waarvoor zij bijzonder is en welke zware taak zij heeft. De verhaallijn slingert wat heen en weer tussen verschillende lijnen maar gaat wel richting de climax. De personages raken steeds meer bevriend en je leert ze steeds beter kennen. Leuk is dat het verhaal wat aan dat van Den voorafging steeds stukje bij beetje boven de hoofdstukken wordt verteld. De kaft geeft de sfeer van de wereld goed weer. Het verhaal wordt wat vertellend beëindigd en de mogelijkheid voor een vervolg wordt in de epiloog open gelaten. Ik geef dit boek vier sterren en raad het aan fantasylezers aan.

Boek Extra: Het boek dat ik nog niet op Hebban kon vinden en dus niet meetelt op mijn Hebban Challenge, was: “Veel liefs …” van Marieke Plaisier en Hans Rek.

Ik gaf dit bijzondere boek vier sterren.

Dit is een komisch boek dat helemaal bestaat uit briefjes die van de ene persoon naar de andere worden verstuurd. Hendrikus is onderweg en moet een pakje afleveren. Het is een klus die niemand anders wilde hebben, maar het zou veel geld op moeten leveren. Daar begint het verkeerd te gaan. Het Moordenaarsgilde bemoeit zich ermee. Hendrikus komt in de problemen en Mergilda probeert hem te helpen. Maar zij heeft zelf ook van alles te doen en is ook vaak onderweg. Als Hendrikus eindelijk thuis komt, is Mergilda weg en andersom. Het lijkt of ze nooit meer bij elkaar zullen komen, maar ze houden van elkaar door dik en dun. En dat dik en dun en alles wat er onderweg gebeurt, zijn de problemen waarmee ze te maken krijgen. Het is een komisch boek, maar je moet er goed je aandacht bij houden om te volgen waar ze zijn en wat er nu precies gebeurt. Er komen veel fantasiefiguren op de proppen en ook kabouters spelen een rol. Leuk voor wie van grappige intriges houdt. De vorm met de briefjes is leuk bedacht maar leest soms wat lastig. Ik geef het vier sterren. Een leuk boek voor volwassenen die eens lekker willen lachen

Ik kom er door de Hebban Challenge aan toe om de boeken die mij minder fijn lijken ook eens te lezen en dan door te zetten van begin tot eind. Soms zorgt dat voor de bevestiging dat een verhaal buiten mijn comfortzone ligt en wil ik het daar liever ook houden na het lezen, soms word ik verrast door een origineel idee van de schrijver. Verhalen die over personages gaan die in de loop van het verhaal een ontwikkeling doormaken en er aan het eind van het boek anders uitkomen dan aan het begin, hebben mijn voorkeu, daar geniet ik het meest van. Het liefst ook lees ik over een fantasywereld waar van alles gebeurt dat niet zo gewoon is en mij uit de werkelijkheid van alledag haalt, een wereld waarin ik word meegenomen en waarover ik me kan verwonderen. Een boek is er om van het verhaal te genieten en om iets te leren. Als het een auteur lukt om een visie door te geven die mij aanspreekt, ben ik verrukt.

Tot zover mijn zesde stukje over de Challenge van Hebban in Het jaar van het boek 2016.

Johanna Lime

Geplaatst 09 juni 2016

In de leesuitdaging van 2016, het jaar van het boek, staat de teller bij Hebban op dit moment op twintig gelezen boeken, van de dertig die ik moet lezen dit jaar. Dat is al 67%. Ik zal toch zeker mijn aantal later dit jaar moeten verhogen als het zo vlot blijft gaan met de Challenge van Hebban.

Op het moment ben ik bezig nog steeds bezig met een studieboek, noem het maar “een vrije keuze”: “Aspergirls” van Rudy Simone. Van dit studieboek maak ik voor mezelf een uittreksel en het gaat wel even langer duren voordat dat klaar is.

Inmiddels is er een tweede studieboek bijgekomen, waar ik nog steeds aan bezig ben: “Het geheim van de schrijver” van Renate Dorrestein. Dit boek had ik voor driekwart al eerder gedaan, dus ik moet nog ongeveer een kwart afmaken voor het uittreksel.

De leesboeken dan nu:

Boek 16 was er een in de Hebban Challenge categorie: “Een boek met een enorm lange titel”. Het is: “Het licht van de stervende maan – Boek 1 – De ontdekking van een koning “, van Eline Gielen. Ik gaf dit boek drie sterren. Het verhaal gaat over Aélanyss en Luzian die uit hun bosgebied komen en op weg gaan naar de andere kant van hun wereld. Daarbij komen ze onderweg mensen tegen, sommige zijn aardig, anderen zitten hen achterna. Er gebeurt heel veel in dit boek. De koning doet een ontdekking en overal in de wereld heeft dit zo zijn consequenties. Jammer van zo’n eerste boek van een trilogie is, dat er veel nodig is om alle pionnen op hun plaats te zetten en omdat dit verhaal erg compact geschreven is en er erg veel personages worden beschreven, is het soms lastig om de wie is wie uit elkaar te houden. Wat er gebeurt in dit boek is voornamelijk de reis naar de overkant om aan meer informatie te komen over de ontdekking. Dan gaat de reis naar het noorden en stopt het verhaal een beetje abrupt. Van het licht van de stervende maan en wat dat nu precies inhoudt is in dit boek een sluier opgelicht, maar de ware impact van de ontdekking van de koning komt naar mijn mening in het tweede deel, dat zal naar verwachting een stuk spannender worden, want daar is iets mysterieus aan de hand.

Boek 17 las ik tussen het lezen van boek 16 door, want dit gebeurt mij nu ik door de Challenge de gewoonte heb ontwikkeld om veel meer te lezen dan in de voorgaande jaren. Bovendien heb ik een abonnement genomen op Splinters en valt er iedere maand een klein boekje met een kortverhaal door de brievenbus ons huis binnen. De categorie die past bij deze kleine “snel-even-in-een-hoekje-zitten-en-fijn-lezen-boekjes” is: “Een boekje dat je in een avond uit hebt”. Deze keer een verhaal van Jasper Polane, ven uitgeverij Quasis, zelf. Hij heeft inmiddels alweer drie boeken uitgebracht van zijn hand: Lege steden, Vorstin van de kou en Wolvinnen van Otrostaadt. De Splinters met de naam “Het oog van de krokodil”, hoort in feite bij deze serie, die gaat over parallelle werelden. In mijn vijf sterren recensie schreef ik: Bij het lezen van dit boek kom je direct midden in de actie terecht en daar kom je niet meer uit totdat je na een paar verrassende wendingen en realisaties van hoe de werelden in elkaar zitten bij het eind gekomen bent. Ik vind het knap geschreven.

Boek 18 dat ik tussendoor las, en waardoor 16 even moest wachten, was: “Magycker deel 1 – De Klauw” van Adrian Stone. Het hoorde in de categorie: “Een boek dat dit jaar is verschenen” en dat ik op de Elfia in Haarzuilens gesigneerd kocht bij de auteur zelf. Ik gaf dit boek vier sterren. Dit eerste boek van de nieuwe trilogie gaat uit van een interessant gegeven van een magiëreiland waar magiërs spreuken leren die men kan kopen, maar die een keer worden gebruikt. Daarna wordt de spreuk uit het geheugen gewist. Als de spreuk nog eens wordt uitgesproken door Auric, het autistische broertje van Marit, moeten de magiërs koste wat kost proberen om dat te stoppen en ontstaat en een spannend verhaal. Ook hier geldt dat de pionnen zijn neergezet voor het tweede deel, dat waarschijnlijk meer van de wereld zal laten zien waardoor het nog interessanter zal worden.

Boek 19 kwam nadat ik 16 dan toch echt uitgelezen had en was weer een Splinter. Deze keer “Kinderen van de ijstijd” van Roderick Leeuwenhart. Categorie: “Een boek dat je in een avond uitleest”. Dit is een verhaal over de tiener Nanoek die met zijn ouders op de Noordpool woont en min of meer opgesloten zit in. Zoals later blijkt een station waar onderzoek wordt gedaan naar hoe dieren zich aanpassen aan de klimaatomstandigheden. Nanoek krijgt contact met een vriendinnetje in Nederland en gaat op onderzoek uit. Ik vond het maar twee sterren waard omdat het weliswaar vlot geschreven is maar ik stond in dubio of dit nu wel echte fantasy was. Daarnaast gebeurt er iets zeer ongeloofwaardigs en uiteindelijk blijkt ook nog dat de hele verhuizing weinig zin had. Ik heb het boek gelezen, maar het heeft mij niet echt geraakt. De indruk die het heeft achtergelaten is die van het ongeloofwaardige voorval op het ijs, dat vind ik jammer.

Boek 20 was een boek in de categorie: “Een boek dat je al heel lang in je bezit hebt, maar nog niet hebt gelezen.” Dat was: “De verhalen” van Robin Hobb. Eerst zijn er verhalen van haar onder het pseudoniem Megan Lindholm, later in het boek komen de verhalen die de auteur schreef onder het pseudoniem Robin Hobb. Zelf geeft ze aan dat ze beter is met romans schrijven, daar kan ik nog niet over oordelen, maar ik vermoed dat ze gelijk heeft. Ik vond sommige van deze verhalen ronduit vervelend langdradig of smerig of er waren veel stereotype situaties in beschreven waardoor ik het niet graag las. Maar toch geeft dit boek wel inzicht in de groei die een schrijver doormaakt, want de verhalen worden naar het einde toe wel spannender en zijn beter geschreven. Daarom heb ik het drie sterren gegeven.

Boek 21 is het boek waar ik nu mee bezig ben, naast de twee studieboeken die bovenaan staan. Dit is ook een boek dat ik al een tijdje in de kast heb. Het staat in de categorie: “Een boek dat je absoluut niet wilt lezen” en is: “Zucht” van Rik Raven. Maar ik ga me door het nadat-ik-het-kocht-aan-begonnen-maar-weer-weggelegd-verhaal heen bijten en moet het tot de laatste letter uitlezen, want misschien dat het me toch nog aangenaam verrast na de teleurstelling van een paar jaar geleden. Inmiddels heb ik meer over schrijven geleerd, en wie weet zie ik nu de positieve punten, of kan ik er nog wat van leren.

Ik kom steeds meer tot de conclusie dat elke boek wel iets heeft waar je wat van kunt leren. Ofwel zie ik dingen waar ik bij denk: “Zo moet het dus niet”, ofwel merk ik dat er schrijvers zijn die echt geniale ideeën hadden en waar ik bewondering voor heb. Er zijn ook schrijvers die echt heel goed de actie neerzetten en die geen moment saai zijn, anderen hebben dan veel bladzijden nodig om beweegredenen van personages uit te werken, waarbij ik vaak de gedachte krijg: “Ja? Wanneer gebeurt het nu eens?” Ieder mens is verschillend en ieder boek is verschillend, maar wat wel altijd waar is: Er zijn veel boeken en verhalen geschreven in de fantastiek die echt het lezen waard zijn en waarmee je toch even heerlijk in een verbeeldingswereld mee kunt liften met de schrijver. Bedankt, auteurs! Ga vooral door!

Tot zover mijn vijfde stukje over de Challenge van Hebban in Het jaar van het boek 2016. Ik vind het nog steeds erg leuk dat ik me hiervoor heb ingeschreven en merk dat ik steeds meer ga lezen. Geen verkeerde ontwikkeling, want van lezen leer je heel veel. In ieder verhaal zit informatie verwerkt waar je toch wel even bij stil kunt staan en wat te denken zet. Bovendien is lezen een fijne vorm van ontspanning.

Johanna Lime

Geplaatst 27 april 2016

In de leesuitdaging van 2016, het jaar van het boek, staat de teller bij Hebban op dit moment op vijftien gelezen boeken van de dertig die ik moet lezen dit jaar. Dat is al 50%. Misschien moet ik later mijn aantal maar verhogen voor de Challenge van dit jaar, want het gaat vlot.

Op het moment ben ik bezig nog steeds bezig met een studieboek, noem het maar “een vrije keuze”. Het is “Aspergirls” van Rudy Simone. Het gaat over vrouwen die autistische trekjes hebben en al dan niet zijn gediagnosticeerd als lijdend aan het syndroom van Asperger. Ik gebruik dit boek als onderzoek voor een autobiografisch verhaal, want hoewel ik niet gediagnosticeerd ben als Aspergirl, herken ik er wel een aantal dingen uit die bij een autobiografisch boek zouden passen. Ik volg op het moment een cursus, genaamd: “Van herinnering naar verhaal” bij de schrijfschool van Marjon Sarneel en hoop gaandeweg een goed plot te kunnen bedenken voor een nieuw boek, waarschijnlijk wordt het science fiction.

Boek 13 op mijn lijst was er een in de Hebban Challenge categorie “Een boek geschreven door iemand die jonger is dan dertig” en dat is: “Verslaving” van Patricia Bonilla.

Dit boek begint met een gebeurtenis die een speciale betekenis heeft en door het hele boek komen er steeds kleine stukjes informatie bij over het belang van wat er aan het begin gebeurde. Jesmee is de hoofdpersoon, zij heeft bovennatuurlijke krachten. Ze raakt verslaafd aan het gebruik van die krachten. Ondanks dat ik het een goed verhaal vond, heb ik als lezer mijn vraagtekens gezet bij sommige gegevens die mij konden overtuigen. Ik gaf het daarom in een recensie drie sterren. Het is zeker als dark fantasy een leuk boek voor Young Adults omdat er ook veel scènes in voorkomen over liefde tussen jonge mensen en de twijfels en jaloezie die in dit soort verhalen een rol meespelen.

Boek 14 op mijn lijst van de Hebban Challenge was: “Een boek met een Hebban recensie 1 of 2”, dit was: “Jeremy Jago deel 2, de Kracht van Assingna”, geschreven door Melissa Skaye. Ik heb dit dikke boek met heel veel plezier gelezen en gaf het vijf sterren, want ik vond het erg goed. De kracht van Assingna is het tweede boek van de Jeremy Jago boeken van Melissa Skaye. Deel 1 heb ik alweer een tijd geleden gelezen, dus ik wist nog wel wat de Passage voor een bijzondere magische kracht was. Nu heb ik deel 2 gelezen. Het verhaal gaat verder op het verborgen eiland Magistraal, waar Jeremy nu met zijn vader Jerry woont. Ik moet zeggen dat ik al snel helemaal was ondergedompeld in dit verhaal en dat ik me zelfs nog goed kon herinneren wie alle personages waren. Dit boek staat bol van de actie en het is echt reuze spannend. Ik heb ervan genoten om dit boek te lezen en vindt de schrijfstijl van Melissa echt heel gaaf. Voor de tieners en eigenlijk wel voor iedereen die wat ouder is dan dat, zeg ik: Lezen dat boek. Het is avontuurlijk, spannend, humoristisch, griezelig en je krijgt een band met Jeremy.

Boek 15 was een vierde boekje in de categorie “Een verhaal dat je in een avond uit hebt”, een Splinter van uitgeverij Quasis, met de titel: “Woestijnzand” door Nieske den Heijer. Ik ben over dit boekje niet te spreken en gaf het dan ook maar een ster. Het was een verhaal over een mummie, een soort vloek van de farao vermengd met de doos van Pandorra, waarvan er al zoveel zijn, zonder echte dreiging of spanning. Met een sausje homofilie en een sausje Arabische lente. Nergens wordt dit horrorverhaal zo dat je ervan gaat griezelen. Een gemiste kans.

Boek 16 ben ik nu aan het lezen, dat is in de categorie: “Een boek met een enorm lange titel”, het is: “Het licht van de stervende maan – Boek 1 – De ontdekking van een koning “, van Eline Gielen. Er wordt geen koning in ontdekt, maar de koning doet een ontdekking. Ik ben ongeveer op een kwart van het verhaal en later volgt hierover meer.

Tot zover mijn vierde stukje over de Challenge van Hebban in Het jaar van het boek 2016. Ik vind het nog steeds erg leuk dat ik me hiervoor heb ingeschreven en merk dat ik ieder jaar meer ga lezen. Geen verkeerde ontwikkeling, want van lezen leer je heel veel en bovendien is het vaak ook nog een leuke vorm van ontspanning.

Johanna Lime