Where is the best place to watch the sunset near you? Wat is de beste plaats om bij jou in de buurt de zonsondergang te zien? Dit vraag #bloganuary mij op 31 januari, de laatste dag van deze maand. Na deze uitdaging van een hele maand bloggen, stap ik weer over op een keer per week een blog schrijven, wat ik meestal aardig vol kan houden. Als ik niet elke dag iets hoef te bedenken bij een vraag, houd ik weer iets meer schrijftijd over voor mijn verhalen. Toch was het leuk om in de eerste maand van 2023 elke dag mee te doen aan deze Challenge van de WordPress Community.
De beste plaats bij mij in de buurt waar je goed de zonsondergang kunt zien, is langs de oever van de rivier de Merwede. Daar heb ik op 5 december 2020 een fotoshoot laten doen door Kim van Gent Photography. Daar werden onder andere deze foto’s gemaakt en ook de foto’s die ik sinds die tijd gebruik op mijn website en bijvoorbeeld voor mijn auteursfoto van de Interplanetair trilogie.
Dit was langs de rivier de Merwede op een zandstrandje met veel riet in de buurt.
What would you title the chapters of your autobiography? Vrij vertaald:Welke titel zou je aan je autobiografie geven? Dit vraagt #bloganuary van WordPress mij vandaag.
Nu heb ik natuurlijk al een autobiografisch verhaal geschreven, dat verwerkt is in het boek De twaalfde Saturnusmaan, dat in 2020 door uitgeverij aquaZZ is uitgegeven.
Dit verhaal gaat voornamelijk over de weerstanden en belemmeringen die ik in mijn leven heb ervaren. Omdat die als thema nogal zwaar waren, heb ik er als tegenhanger mijn herinneringen aan vakanties tegenover gesteld en een onderzoek laten uitvoeren door twee aliens. Hoewel het verhaal autobiografisch is, kwamen er ook sciencefictionelementen in.
Ik volgde vanaf 2016 verschillende cursussen voor het schrijven van autobiografische verhalen bij de Online Schrijfschool van Marjon Cosijn. Daar leerde ik dat bij het schrijven van een autobiografie veelal wordt gekozen voor een periode van zeven jaren uit iemands leven. Bij de twaalfde Saturnusmaan is die periode breder genomen omdat dat voor dit verhaal beter uitkwam.
Wat betreft een periode van zeven jaar, zou ik ook kunnen overwegen om een boek te schrijven over mijn schrijvershap samen met Dinie van 2011 tot en met 2018. Of over de mantelzorg voor mijn ouders en de zorgen om zieke familieleden die uiteindelijk overleden zijn. Of over mijn studietijd en wat ik heb meegemaakt in mijn tienerjaren. En zo zijn er nog wel meer perioden uit mijn leven waarover ik iets autobiografisch zou kunnen schrijven. Maar bij een boek is het belangrijk dat de hoofdstukken geen losse anekdotes zijn. Een verhaal heeft een volgorde nodig, een oorzaak en een gevolg. Bovendien is het belangrijk dat het voor een lezer interessant blijft en dat hij geboeid blijft door het verhaal of het leesplezier oplevert.
Op dit moment voel ik niet langer die enorme drang om een autobiografisch boek over mijn leven te willen schrijven, zoals ik die voelde voordat De twaalfde Saturnusmaan geschreven was. Ik ga nu liever door met het schrijven van fantasy en sciencefictionverhalen in mijn verzonnen wereldbouw. Zelfs daarin kan ik af en toe iets autobiografisch kwijt. Als schrijver ontkom je daar ook eigenlijk niet aan, want je schrijft altijd vanuit je eigen referentiekader.
Dus mijn antwoord op de vraag van #bloganuary heb ik in feite eerder al beantwoord, door het schrijven van De twaalfde Saturnusmaan.
What is something you learned recently? Wat heb je pas nog geleerd? #bloganuary vraag.
Pas heb ik geleerd dat er soms bepaalde oude vrienden afhaken en dat er nieuwe voor in de plaats kunnen komen. Bovendien loont proactief bezig zijn. In ieder geval is opkomen voor mijzelf beter om meer zekerheid te krijgen over gemaakte afspraken.
Zoals jullie vast al weten stond mijn volgende boek Interplanetair boek 3 Schakelmagie bij Zilverbron gepland voor januari 2023. Die planning is een indicatie die nooit vastligt, het kan altijd uitlopen, al verschijnt het boek in ieder geval in dit jaar. De hoofdredactie was in december 2022 afgerond en Tamara had het manuscript voor de kerstvakantie teruggestuurd naar de uitgever. We waren dus goed bezig.
Nu had ik niet het idee dat mijn nieuwste boek ook echt in januari direct al uitgebracht zou worden, daar waren we iets te laat voor begonnen aan de redactie. De ervaring leert dat de woordredactie, het maken van de cover en de zetproef nog wel een paar maanden langer duurt. Bovendien is mijn nieuwste boek natuurlijk ook niet het enige dat de uitgever onder handen heeft.
Zoals altijd wanneer de hoofdredactie klaar is, nam ik wel alvast contact op met een groep bloggers en recensenten die voor mijn eerder boeken al recensies wilden schrijven. Ik vroeg hen of ze het derde deel van Interplanetair ook weer voor mij wilden lezen en recenseren, zodra ik het in huis zou krijgen. Nu was er een vaste kern, die alweer naar mijn volgende verhaal uitkeek en die direct positief reageerde. Maar de vorige keer waren er al twee lezers afgevallen en nu vielen er weer drie anderen van mijn lijst. Er bleef dus maar een kleine kern fans van mijn boeken over.
Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg Finn, die ik pas als vriend op Facebook heb ontmoet en die ook recensies schrijft, of hij interesse had om behalve Schimmenschuw (wat hij wilde kopen) ook de trilogie Interplanetair wilde lezen en recenseren. Dat vond hij een goed idee. Ik stuurde hem de eerder uitgegeven boeken vast op, met daarbij het scheppingsverhaal van mijn verbeeldingswereld. Van dat korte verhaal, ‘de wording van Chyndyro,’ kwam er een hele mooie recensie van hem. Daar werd ik zo vrolijk van! Uit reacties op mijn blogs van #bloganuary op Facebook blijkt, dat ik een paar leuke vrienden heb die mij steeds volgen.
Zoals het er nu naar uitziet, heb ik acht recensenten gevonden voor mijn nieuwste boek. Daarmee komt het dus wel goed. Ik kan ook voor Schakelmagie later dit jaar recensies plaatsen op mijn boekenwebsite. Misschien komt er ook weer een blogtour bij die georganiseerd wordt door Natascha, zoals vorig jaar.
Behalve deze recensenten te benaderen, heb ik ook de uitgever gebeld. Cocky liet me weten dat de woordredactie half februari begint. Als die meevalt, kan het boek hoogstwaarschijnlijk in maart 2023 worden gedrukt. Dat is een opluchting, ik heb weer iets om naar uit te kijken!
Bovendien heb ik er zelf voor gezorgd dat er van mijn andere boek. ‘De twaalfde Saturnusmaan’ nu bij uitgeverij aquaZZ behalve een paperback ook een e-Book is uitgekomen. Dat is sinds gisteren te koop en zal ook in de bibliotheken komen.
Mijn planning en afspraken zijn weer bijgewerkt en dat geeft mij de rust om rustig door te werken aan mijn volgende manuscripten. Intussen word ik heel blij van de positieve reacties die ik van mijn Facebook vrienden krijg. Dank jullie wel! Het is echt geweldig om fijne reacties en likes te krijgen, dat motiveert enorm.
Describe your perfect birthday cake. Welke verjaardagstaart vind je het lekkerst? De #bloganuary vraag, vrij vertaald.
Als er een assortiment gebakjes gekocht werd voor een verjaardag, wist ik het wel. Ik koos altijd voor de taartpunt die ik het lekkerst vond. Een heerlijk stuk mokkataart!
Verder houd ik ook erg van appeltaart en zelfgebakken muffins.
What are the pros and cons of procrastination? #bloganuary vraagt mij:Wat zijn de voor- en nadelen van uitstelgedrag?
Uitstelgedrag roept bij mij vaak negatieve emoties op. Wanneer een taak wordt uitgesteld, draag ik de gedachte dat er iets moet gebeuren voortdurend met me mee. Waar die gedachte ruimte beslaat in mijn hoofd, is er geen plaats voor iets anders. Uitstelgedrag werkt dus eigenlijk als een rem waardoor ik minder doe dan ik had kunnen doen. Hoe dichter ik bij de tijd kom waarop de taak moet zijn uitgevoerd, hoe meer stress ik ervaar. Wanneer die tijd voorbij is, ben ik te laat. Dan heb ik gefaald. En dat falen zorgt ervoor dat ik mijzelf als een mislukkeling zie. Ik heb iets veel te lang voor me uitgeschoven. De kans om (bijvoorbeeld op school) ergens lang genoeg op te studeren om daarna een test goed af te ronden, is verkeken. Ik zou er negatieve faalangst door krijgen.
Ik weet niet precies meer wanneer ik mijn les ten aanzien van uitstelgedrag heb geleerd, maar dat ik ergens in mijn leven het besluit heb genomen dat ik de dingen veel beter direct aan kan pakken staat buiten kijf. Wanneer ik iets direct of zo vroeg mogelijk doe, geeft dat veel meer rust dan dat ik er steeds maar tegenaan blijf hikken.
Uitstelgedrag heeft het nadeel dat je hoofd vol blijft zitten met gedachten aan verplichtingen die je moet uitvoeren. Pas als je aan je verplichtingen (werk bijvoorbeeld) hebt voldaan, is er ruimte voor vrije tijd, dan kun je taken aanpakken die je zelf heel graag wilt doen. De zaken die moeten gebeuren op de lange baan schuiven, helpt niet om iets af te maken zodat er tijd overblijft voor je dromen. Je kunt iets dat moet, beter zo snel mogelijk bij de horens vatten en zorgen dat het op tijd klaar is. Als je een verhaal wilt insturen voor een wedstrijd kun je het beter ver vooruit al schrijven. Wanneer je de deadline maar net op tijd haalt, is het onmogelijk om het verhaal nog eens goed door te nemen en het te controleren op spellingsfouten en juiste zinsconstructies. In sommige gevallen kan de stress van positieve faalangst er juist voor zorgen dat je beter presteert. Maar mijn ervaring is dat ik iets beter eerder kan plannen en afmaken.
Over plannen gesproken. Voor mijn schrijfwerk maak ik vaak een planning. Ik plot de verhalen voor mijn romans uit in een Excel blad en ik vul verhaalschema’s in voor mijn korte verhalen. Meestal neem ik me voor om iedere dag een deel van een hoofdstuk te schrijven en om de routine van het iedere dag iets schrijven vast te houden. Daarmee probeer ik de negatieve gevolgen van uitstelgedrag voor te blijven en de nadelen te omzeilen.
Toch heb ik gemerkt dat ik bij het creatieve proces van schrijven niet alleen vast moet houden aan strakke schema’s en tijdpaden. Soms gebeurt het dat het proces ergens stokt. Dan is er iets anders aan de hand. Er klopt iets niet helemaal. Er ontstaat dan uitstelgedrag omdat ik ergens op moet wachten. Behalve de cognitieve weg bestaat er namelijk ook nog zoiets als menselijke intuïtie. Het gebied waar creativiteit en inspiratie heersen en logica en causaliteit meer op de achtergrond raken. Pas als ik het schrijven uitstel en intuïtie de kans heb gegeven, kan ik weer verder schrijven. Dat zijn van die momenten in het proces wanneer de organische schrijver het overneemt van de planner. Dan gebeurt het dat wanneer een hoofdstuk is geschreven, alle scènes die al waren geplot geschrapt moeten worden en daarna een andere invulling krijgen door het verhaal dat er dan staat.
Dit vind ik echt het wonderlijkste aan schrijven, die momenten waarop geduld loont en het verhaal zichzelf als het ware schrijft. In zulke gevallen komen de voordelen van uitstelgedrag naar boven drijven. Terwijl ik wacht op inspiratie, ga ik dan vaak met tekeningen aan de slag of met blogs zoals deze. Daardoor ontstaat er vaak ook een wisselwerking tussen verschillende creatieve processen.
What language do you wish you could speak? Welke taal zou je willen spreken? Deze vraag stelt #bloganuary mij vandaag.
In mijn boeken heb ik het weleens over een universele taal die iedereen kan spreken.
Bij ons wordt het Engels vaak als zo’n universele taal gezien. Ik zou nog wel beter Engels willen spreken en vooral ook schrijven, zodat ik al mijn boeken en korte verhalen ook naar het Engels zou kunnen vertalen. Tot nu toe heb ik dat met zes e-books gedaan met korte verhalen.
Deze zijn door mijn oom Teun en mijn nicht Kym, die in Australië wonen, nagekeken op taalfouten en die heb ik er dus met hun hulp uit kunnen halen. Maar ik kon niet altijd een beroep op hen blijven doen om mijn verhalen te corrigeren en daarom is het vertaalwerk weer gestopt. Het zou veel handiger zijn als ik zelf zoveel van de Engelse taal afwist dat de vertalingen direct goed zouden zijn. Maar ja, dat is nu eenmaal niet zo. Dus houd ik mijn verhalen voorlopig maar weer alleen in het Nederlands. Ik zou wel een groter leespubliek willen bereiken, maar aan de andere kant wil ik ook liever dat mijn lezers mijn verhalen lezen in de taal waarin ze zijn geschreven. Vertaalde werken missen vaak iets aan authenticiteit, omdat gewoon niet alles goed vertaald kan worden.
What is a song or poem that speaks to you and why? Welk lied of gedicht spreekt je aan en waarom? Dit is de vraag voor #bloganuary van vandaag
Er zijn verschillende songteksten en gedichten die mij aanspreken en het voert te ver om die hier op te noemen. Ik ben iemand die bij het luisteren naar muziek vaak de woorden uit de tekst probeert te doorgronden, of er in ieder geval een zin uit probeert te halen die mij op een of andere manier aanspreekt of die een vraag bij mij oproept.
Bij mijn onderzoek voor het boek Geestenpoort, heb ik de songtekst opgezocht van Black Sabbath, van “Kill in the spirit world.” Dit werd de inspiratie voor de geestmagie van Irene Morane. Ik verwonderde me er altijd al over hoe je een geest zou kunnen doden en vooral over wat dat dan voor consequenties kon hebben. En dat heb ik onder andere verwerkt in dit boek.
Inspiratie uit: Kill in the spirit world (Black Sabbath) Citaten uit dit nummer (lied) There’s something wrong, there’s a chill in the air The Eastern sky is beginning to silver The kiss on the wind whispers murder. There’s been a kill in the spirit world.
Voor degenen die vinden dat mijn verhalen meestal lief zijn
Hier is een bewijs dat er soms echt wel horror verwerkt kan zijn in mijn fantasyverhalen (en dit is echt niet het eerste boek waar horrorelementen in zitten, al hebben fantasy en sciencefiction meestal wel mijn voorkeur).
Ik schreef er dit over in de eerste alinea van het nawoord in Interplanetair boek 2 Geestenpoort.
Interplanetair boek 3 Schakelmagie, dat er binnenkort aan komt, is al helemaal niet meer zo lief te noemen als ik weleens in een recensie heb gelezen. Als jullie met actie aankomen, kun je natuurlijk een reactie van mij verwachten. Als jullie mijn verhalen minder lief willen hebben, probeer ik ervoor te zorgen dat er meer drama in mijn boeken komt. Er ontstaat een wisselwerking tussen jullie als lezers en ik als schrijver, heb ik gemerkt.
How do you show love? Hoe toon je liefde? Dit is de vraag van #bloganuary van vandaag.
Als ik aan liefde denk komen er verschillende gedachten bij mij naar boven. Liefde voor mensen en liefde voor de dingen die je doet.
Liefde voor mensen uit zich bij mij denk ik in aandacht hebben voor de ander, samen dingen doen, uitzoeken hoe de ander iets beleeft en zoveel mogelijk met die ander meebewegen. Een vriendelijk woord, complimenten geven, aanmoedigingen, een helpende hand. Een juiste match vormen en elkaar steunen door dik en dun. Bespreken tegen welke dingen de ander oploopt en helpen om daar oplossingen voor te vinden. Volkomen eerlijkheid en integriteit. Samen van het leven genieten, de wereld verkennen op vakanties, samen iets bestuderen en daarover praten, samen hobby’s doen, inkomsten samen delen, samen wonen, samen schrijven aan een boek. Taken verdelen en af en toen eens van elkaar over nemen, wanneer dat vanwege andere verplichtingen beter uitkomt. Samen koken, samen eten, samen genieten van muziek of een goed film. Wanneer de ander ziek wordt, diegene goed verzorgen en meegaan naar de arts en het ziekenhuis. Steun bieden tot het eind. Zo in elkaar opgaan dat je samen één bent.
Liefde voor schrijven en tekenen uiten zich in gedrevenheid, een passie voor verhalen, een passie voor kunst, houden van het bezig zijn met iets dat zin geeft aan mijn leven. De drang om wat mij beroert te mogen delen met andere mensen. Het vinden van gelijkgezinden en plezier beleven aan het steunen van elkaar op het professionele vlak. Elkaar helpen verder te komen. Interesse tonen voor het werk van anderen. Mijn tijd zo te kunnen besteden dat ik me nooit hoef te vervelen en me altijd kan concentreren op de dingen die waardevol zijn voor mij.
What’s a lie you tell yourself? De vraag van vandaag van de WordPress #bloganuary is: Welke leugen praat je jezelf aan?
De grootste leugen die ik mezelf aanpraat is dat ik niet goed genoeg ben. Meestal ontstaat dit doordat ik mijn prestaties ga vergelijken met die van anderen. Een soort competitie die niet hoeft te bestaan. Het gaat er niet om wie de beste is. Het gaat erom dat ik plezier beleef aan wat ik doe. Als ik van mezelf zie dat ik op de goede weg ben, doordat er bijvoorbeeld ontwikkeling in mijn werk zit, mag ik best trost zijn op mezelf. Meestal begin ik te twijfelen doordat ik me te veel aantrek van de kritische meningen van anderen, bijvoorbeeld over het genre waarin ik schrijf, of over wat zij er goed aan vinden of slecht. Ik zie die dingen te vaak als een directe aanval op mijn werk, terwijl ik weet dat die gedachte onzin is. Die critici hebben nog nooit de moeite genomen om daadwerkelijk iets van mij te lezen. De grootste leugen die ik mezelf aanpraat is dus dat ik me steeds maar weer bewijzen moet, omdat ik minder zou zijn dan een ander. Het is gewoon een leugen.
Soms loopt het met een plan dat ik me voorgenomen heb niet goed. Dan duurt het even voordat ik weer op de juiste weg zit, zoals vandaag. Het hoofdstuk waaraan ik aan het schrijven was, ging wederom een heel andere kant op dan ik het van tevoren had geplot. Dat vind ik minder erg, want het plan mag gewoon veranderen tijdens het schrijven. Als ik het doel maar voor ogen blijf houden, gebeurt er niets vreselijks met mijn manuscript. Ik krijg het alleen wat later af dan ik had gepland, maar dat is nog steeds binnen de gestelde tijd. Vandaag is hoofdstuk 22 afgekomen en het was letterlijk en figuurlijk een hele strijd om het te kunnen schrijven, maar ik heb het gehaald en morgen kan ik met het volgende hoofdstuk verder gaan. #Bloganuary haalt me deze maand een beetje uit mijn ritme van het iedere dag schrijven aan mijn verhalen. Maar ik ben die uitdaging van WordPress nu eenmaal aangegaan en ik wil hem ook graag helemaal afmaken. Zo’n doorzettingsvermogen heb ik wel.
Ik vind het jammer dat het competitieaspect zo in onze opvoeding en maatschappij geslopen is. Alles moet steeds maar meer en beter worden, terwijl het genoeg zou moeten zijn om er gewoon te mogen zijn.
What was your dream job as a child? Wat was als kind jouw droombaan? Dat is wat #bloganuary van vandaag mij vraagt.
Als kind haalde ik veel plezier uit ‘clubblaadjes’ schrijven en illustreren voor een klein vriendinnengroepje, dus ik denk dat een baan bij een tijdschrift of krant wel iets voor mij geweest zou zijn. Ik droomde ook van schilderen en gaan studeren aan de kunstacademie, maar dat werd mij van huis uit afgeraden. Toch zat creativiteit er altijd al in en nadat ik op de pedagogische academie terecht was gekomen, bleven de creatieve vakken naast opvoedkunde mijn favorieten. Handenarbeid, handwerken, tekenen en schilderen, daar leefde ik naartoe. Tekenen werd een van mijn specialisatievakken, de andere was biologie. In de jaren dat ik werkte, gebruikte ik mijn creativiteit vooral in mijn vrije tijd. Ik borduurde, haakte, weefde en breide, deed allerlei doe-het-zelf klussen in huis, tekende en schilderde en schreef bijvoorbeeld een feuilleton voor de schoolkrant. Uiteindelijk is het schrijven van artikelen en werkstukken uitgegroeid tot het schrijven van dagboeken voor verschillende personages in de verbeeldingswereld die ik samen met Dinie bedacht.
En nu ik gepensioneerd ben doe ik eindelijk wat ik altijd al heb gewild, ik schrijf romans en korte verhalen en ik maak tekeningen voor de kaften en de personages, voor de landkaarten en voor mijn blogs. Het kringetje is rond, de zoektocht naar mijn droombaan is voorbij. Ik had nooit schrijfster kunnen worden als ik geen werk als lerares had gekregen of als ik geen werk had gekregen bij het schildersbedrijf waar ik later nog zes jaar heb gewerkt. Dan had ik geen pensioen op kunnen bouwen of kunnen sparen om in mijn levensonderhoud te voorzien. Ik ben dus erg blij dat ik nu de vrijheid heb om datgene te mogen doen dat ik het liefste wilde en waarvan ik als kind al droomde.
Johanna Lime 