Categorie: Berichten

Blogs van Johanna Lime over lezen, schrijven, wedstrijden en van alles en nog wat

De 14e plaats in de manuscriptenwedstrijd

On door johannalimeinBerichten

27 november 2022

De Zilverdag op 26 november

Gisteren ging ik naar de uitslag van de manuscriptenwedstrijd van Zilverspoor.

Ik ben blij dat ik, ondanks het slechte bericht van mijn huisarts dat allebei mijn knieën zijn versleten en de pijn waar ik de afgelopen maand mee heb te kampen, er toch naartoe ben gegaan. Ik heb me rustig gehouden en het is me gelukt om de hele middag te blijven. De zaal van Partycentrum de Binnenhof was een mooie plek om mensen te ontmoeten. Ik zat bij mijn maatjes van de Bootcamp in de buurt en heb ook andere bekenden gezien.

De juryleden van de wedstrijd hebben een aantal leerzame workshops gegeven over perspectief, doseren van informatie, dialogen en inclusiviteit in verhalen. Eigenlijk was het een bijeenkomst zoals ik die gewend ben van de uitgeverij, alleen was hij deze keer niet alleen voor de auteurs. Ook voor deelnemers aan de manuscriptenwedstrijd en voor fans en volgers van About Books was deze bijeenkomst georganiseerd. Leuk om nieuwe gezichten te zien en bekenden van Facebook en van de Zilveracademie tegen te komen.

Door het inleidende praatje van Cocky en Barry van Dijk en de workshops van Anaïd Haen, Sebastiaan Koen, Peter van Roermund en Kim ten Tusscher, met de pauzes ertussen voor een hapje en een drankje, liep de spanning voor de uitslag van de manuscriptenwedstrijd hoog op. Het dramatische effect moest blijkbaar een flinke rol spelen in dit verhaal.

Aan het einde van de middag kwam de uitslag waarop iedereen smachtend wachtte dan toch, zoals dat in het programma was aangegeven. Van de drieënveertig manuscripten, die door tweeënveertig auteurs waren ingestuurd, bleken er tien gediskwalificeerd te zijn. Dat vond ik best een hoog aantal en het leek op een herhaling van Waterloper eerder dit jaar. De redenen voor diskwalificatie bestonden uit : eerder uitgegeven, geen genreverhaal, geen alleenstaand verhaal, te weinig woorden, te veel woorden… Zijn er echt zulke slechte lezers dat men de voorwaarden van wedstrijden niet nauwkeurig opvolgt? Dit is toch niet te geloven?

Afijn, het hield dus in dat er eigenlijk drieëndertig manuscripten waren die in aanmerking kwamen voor een beoordeling door de jury. Er was een longlist van zeventien en een shortlist van zes verhalen. Ik zat in de longlist met mijn verhaal ‘Het geheim van Shiloh’, het haalde de veertiende plaats. Ergens had ik dat ook wel verwacht bij deze tweede manuscriptenwedstrijd sinds die van 2012. Tien jaar geleden bereikten Dinie en ik dit niveau nog niet, maar nu zit dit daar dus wel bij. Een teken dat mijn verhalen beter worden, denk ik hoopvol.

De uitslag en wat die met me heeft gedaan

De jury is best erg kritisch geweest, las ik in het juryrapport. Ze hebben de methode gebruikt die redacteuren van uitgeverijen gebruiken om uit een grote hoeveelheid manuscripten de beste eruit te vissen. Ik verwacht dus niet dat de jury met deze methode alle elementen die ik in ‘Het geheim van Shiloh’ heb gebruikt, waardoor dit verhaal mij zelf zo aanspreekt, hebben ontdekt. Dat blijkt ook wel te kloppen als ik het juryrapport lees. Er wordt bij dit soort wedstrijden altijd gezegd dat het schrijven van een verhaal, en nu dan een heel manuscript voor een boek, alleen al een grote prestatie is. Dat is ook zo, er is maar een beperkt aantal mensen dat meedoet en dat het ook daadwerkelijk geschreven krijgt. Als ik zie wat iemand ervoor moet doen, hoeveel tijd dat kost en hoeveel doorzettingsvermogen, hebben de organisatie en de jury hierin gewoon gelijk. Maar ik merk dat ik die opmerking, die ik bij alle schrijfwedstrijden steeds weer hoor, inmiddels met een flinke schep zout neem. Wat heb ik aan zo’n compliment als ik maar weer moet zien wat ik hierna nog met dit verhaal ga doen?

Eerlijk gezegd ben ik nogal in verwarring geraakt door wat er in het juryrapport staat. Vooral als ik me realiseer dat binnenkort mijn zevende boek bij deze uitgeverij zal worden uitgegeven en ik contracten heb voor nog zeven boeken. Zo slecht kan mijn schrijfwerk niet zijn, toch? Ik denk trouwens dat dit voor meer deelnemers zal gelden en ik ben dan ook echt niet van plan om het advies op te volgen om niets meer te doen met mijn manuscript en om het als een oefening voor een volgende aan de kant te leggen. Wel ben ik het met de jury eens dat dit verhaal nog wel wat verbeteringen kan gebruiken. En na de workshops van gisteren, vraag ik me af of ik het misschien vanuit Jethro Shiloh zelf had moeten laten gebeuren. Maar dan levert het in plaats van een boek misschien een hele serie op, want wat hij in 116 jaar beleefd heeft, is nogal wat. Ben ik weer te hard van stapel gelopen en heb ik er weer veel te veel in willen vertellen? Is het echt waar dat ik te lief ben voor deze wereld en voor mijn boeken? Afijn, ik ga er nog eens over denken hoe het nu verder moet.

Een oorkonde

Dat ik een echte oorkonde kreeg, was een leuke verrassing. En ook de workshops en het juryrapport vond ik fijn. Bovendien was het leuk andere schrijvers te spreken en te ontmoeten. Bijvoorbeeld mijn maatjes van de Bootcamp, met wie ik nu een band heb en waarmee ik samen bezig ben om korte verhalen te schrijven. Van hen won Mirjam Kerrar-Mol de vijfde prijs, zij zat met haar verhaal in de shortlist. Wat een prestatie! Echt heel erg fijn. Gefeliciteerd, Mirjam. En Arjen Broeze, bedankt voor je aanbod om het verhaal op te maken als het klaar is om gepubliceerd te worden. Ook fijn dat jij erbij kon zijn, Marco Samson.

Ik weet niet hoe het komt, maar dat Pam Hage zou gaan winnen, daar had ik al een hele tijd een voorgevoel van. Sinds ik haar verhaal over Orion las, op Facebook. Gefeliciteerd, Pam. Leuk dat je boek Sterrenduister wordt uitgegeven bij Zilverspoor. En Heleen van den Hoven, gefeliciteerd met de tweede prijs.

Volgend jaar komt er een nieuwe manuscriptenwedstrijd bij Zilverspoor. Het is fijn dat mijn uitgever zo enthousiast is om dit weer te organiseren voor de Nederlandstalige auteurs in ons genre. Ik ben daar best trots op.

Op het moment ben ik er zelf nog niet zo zeker van of ik aan die volgende manuscriptenwedstrijd mee wil doen. Hoewel, als ik een goed verhaalidee krijg, zal dat vast weer de drang veroorzaken om opnieuw een verhaal uit te willen werken. Het schrijven zit me nu eenmaal in het bloed, ik kan niet meer zonder. Wat mij ervan weerhoudt om iets nieuws te gaan bedenken is, dat ik bezig ben met Magische Alliantie, een groot project van zes boeken, verspreid over zes verschillende planeten in het door mij bedachte universum. Daar heb ik de contracten van Zilverbron al voor, dus voorlopig kan ik zonder manuscriptenwedstrijd ook ruim vooruit. En de workshops hebben me laten inzien dat ik daarmee ook nog veel nieuws kan ontdekken, naast alle theorie uit studieboeken over schrijven die ik zelf al wilde meenemen in deze zes verhalen. Dus werk genoeg.

En ooit wordt het manuscript dat nu op de veertiende plaats eindigde ook een boek, want ik vind het een te mooi verhaal om het nooit meer aan te kijken.

Groeten van Johanna Lime

Als ik minder denk, kan ik meer dan ik dacht

On door johannalimeinBerichten

13 oktober 2022

Redactieronde 1 is over de helft

Sinds 26 september ben ik iedere werkdag samen met redacteur Tamara Geraeds bezig met het onder handen nemen van mijn manuscript. Ja, Interplanetair boek 3, Schakelmagie, komt er over een paar maanden aan! De planning van begin 2023 gaan we halen.

Ondanks de ervaring die ik tijdens het redactieproces met eerdere boeken al heb opgedaan, blijft dit altijd nogal confronterend. Ik ontdek zwakheden in het manuscript die mij tijdens het schrijven, en zelfs na een aantal keer herschrijven, niet opgevallen zijn. Opnieuw worden er stopwoorden uit de tekst gehaald en worden bewoordingen van zinnen ten goede verbeterd. Gedeeltes tekst die herhalend zijn, worden uit het verhaal geschrapt.

Het aantal pagina’s krimpt, er zijn er al negen minder. Het valt mij op dat er deze keer meer alinea’s geschrapt worden dan dat ik er nieuwe gedeeltes bij moet verzinnen, al gebeurt het nog steeds allebei.

Schakelmagie wordt voor mij een bijzonder boek. Ik heb met het schrijven hiervan bewust de grenzen opgezocht en vind het spannend om te zien wat daar tijdens deze redactie van overeind blijft staan. Het moeilijkste gedeelte moet nog komen, de climax zit tenslotte aan het eind. De personages hebben het in dit verhaal moeilijker dan in mijn vorige boeken, er komen heftige gebeurtenissen in voor. Dingen die ethisch niet verantwoord zijn en waar ik vroeger met Dinie samen flink over gediscussieerd zou hebben. Dat ging nu helaas niet, want ze is al bijna vier jaar dood. Ook het proeflezen is het bij dit manuscript deze keer niet gelukt om feedback te krijgen. Ik heb het dus alleen gedaan en hoop dat alle overwegingen die ik had tijdens het schrijven de vorm krijgen die ik voor dit verhaal als doel had gesteld.

Omdat dit het laatste deel wordt van de trilogie Interplanetair en mijn volgende serie hierop verder bouwt, zij het bij een volgende generatie, vind ik het erg spannend om te zien of de fundering voor Magische Alliantie na de redactie nog steeds zal kloppen.

In ieder geval zijn de eerste twaalf hoofdstukken weer lekker strak getrokken en heeft de redactie een goede invloed op het verhaal. Het wordt weer echt een boek waar ik nu al verliefd op ben, dus wat dat betreft past het prima bij mijn vorige boeken.

Ik zit te veel in mijn hoofd

Dat heb ik in mijn leven vaak gehoord. Maar wat moet ik anders doen, als denker?

Tijdens de redactie van Schakelmagie merk ik het weer: ik ben soms overdreven bezig met denken om de controle over mijn verhaal niet te verliezen. Daarom kom ik soms terug op dingen die eerder in het verhaal zijn gebeurd. Zelf heb ik geen probleem met herhalingen, het maakt de dingen voor mij alleen maar extra duidelijk. Maar ik kan me voorstellen dat het voor een lezer saai kan worden om dezelfde gebeurtenissen nog eens te zien in een boek. Het is dus maar goed dat de redactie ze eruit haalt.

Ik moet ook toegeven dat de beste ideeën voor verhalen een wisselwerking zijn tussen denken en voelen, tussen vasthouden en loslaten. Helaas ben ik door te grote openheid en kwetsende ervaringen in mijn leven iemand geworden die de controle op latere leeftijd moeilijk los kan laten. Wellicht dat ik me daarom ook prettiger voel bij het werken met een systeem, zoals het in schema zetten van het plot.

Gelukkig geeft het schrijven mij de vrijheid om met de personages mee te bewegen en met mijn gevoel mee te gaan. Als ik in mijn verbeeldingswereld duik, bestaat de gewone wereld niet langer en voel ik me helemaal vrij. Misschien is dat ook waarom ik zo graag schrijf. Ik kan de controle los laten en kom op plaatsen waarvan ik niet had gedacht dat ik er komen kon. Als ik minder denk, kan ik dus meer dan ik dacht. Die tekst op het plaatje klopt eigenlijk wel.

Wanneer ik weer een nieuw verhaal wil gaan schrijven, duurt het meestal even voordat ik een idee krijg waarmee ik echt iets kan. Meestal komen die ideeën als ik er niet bewust over nadenk, als ik het de vrijheid geef. Ze moeten even rijpen en dan komen ze na een tijdje ineens naar boven. Zo heb ik pas ook weer een idee gevonden voor een kort verhaal voor de Bootcamp, het derde verhaal dat ik hiervoor nog wilde schrijven. Het komende weekend wil ik dit uit gaan werken.

Voorbereiden voor NaNoWriMo

Voor de serie van zes boeken, die volgen na Interplanetair, (Magische Alliantie) ben ik nu al een paar maanden aan het voorbereiden. Het goede nieuws is, dat ik alle personages heb getekend en dat ik van alle personages een uitgebreid profiel heb uitgewerkt. Ik weet hoe ze eruit zien, waar ze wonen, wat hen drijft, wat het achtergrondverhaal is en waarom ze in het volgende verhaal een rol moeten spelen. Het hoofdpersonage kampt met een prangende vraag en probeert uit te vinden hoe het precies zit met zijn afkomst. Hij gaat op onderzoek uit en dan gebeuren er allerlei gevaarlijke dingen die hem tot het uiterste drijven en hem tegelijkertijd het antwoord geven op zijn vraag. Tezelfdertijd kampen de schakelmagiërs met een eigen vraag die ze graag op willen lossen.

Het is Preptober (de maand oktober om je verhaal voor te bereiden) bij NaNoWriMo en ik ben er klaar voor. Laat november maar komen, dan ga ik weer proberen om 50.000 woorden in een maand te schrijven. Dat is natuurlijk nog geen heel manuscript, dus in december zal ik verder moeten werken. Het doel is om voor het einde van het jaar versie 1 van mijn volgende boek af te krijgen. Tegelijkertijd speelt dan ook nog de redactie voor Schakelmagie, dus ik weet wat me te doen staat. Schrijven en redigeren, zorgen dat er nieuwe boeken komen van Johanna Lime. Ik heb er zin in.

FACTS in Gent

Waar ik ook zin in heb, is lezers te ontmoeten. Het volgende evenement waar ik aan mee mag doen is FACTS in Gent. Zilverspoor staat daar weer met een grote kraam. Ik ben nog niet eerder op deze Belgische Comic Con geweest, dus voor mij wordt het een nieuwe ervaring. Op 22 en 23 oktober hoop ik er te staan, in de Flanders Expo. Dus als je boeken van mij op je verlanglijstje hebt, of je bent er nieuwsgierig naar? Kom erheen, dan kunnen we elkaar spreken. Ik signeer mijn boeken graag en heb er ook boekenleggers bij en plattegronden van Biarrastad en Bengalostad.

Groeten van Johanna Lime.

De eerste redactieweek voor Schakelmagie

On door johannalimeinBerichten

30 september 2022

Ronde 1 van de hoofdredactie

Het is altijd weer spannend, de redactie op mijn volgende manuscript. Ik weet intussen hoe het werkt, maar toch verrast Tamara Geraeds me altijd weer. Ze heeft een strakke planning en stuurt iedere dag een aantal pagina’s op, die ik dan doorneem en weer terugstuur. Meestal accepteer ik de wijzigingen die in het document staan aangegeven, omdat ik zie dat ze gewoon gelijk heeft: het verhaal wordt net iets duidelijker en vlotter, het te veel aan woorden gaat eruit. Vaak verbaas ik me erover dat het me toch weer niet gelukt is om die herhalingen eruit te houden, die zinnen die dubbelop zijn, met stukken tekst die er eerder ook al stonden. Net iets anders verwoord, maar toch. Blijkbaar heb ik dat tijdens het schrijven nodig om alles voor mezelf duidelijk en logisch te houden. Zelfs bij een vierde versie nog. Ben ik even blij dat er redactrices zijn! Door Tamara’s wijzigingen wordt het verhaal lekker vlot getrokken. Ik word hier vrolijk van en denk bij mezelf: dit gaat vast mijn beste boek tot nu toe worden.

Het wordt lastiger wanneer er meer aan de hand blijkt te zijn. Hoe kan het nou dat ik ergens ineens een cliffhanger heb staan? Hij staat midden in de actie maar ook midden in een hoofdstuk. Tamara heeft natuurlijk groot gelijk om te vragen of ik daar nog iets achteraan kan schrijven, want de lezer zal willen weten hoe de personages dit probleem op gaan lossen. Pas daarna kunnen ze verder lezen na de witregel. Afijn, dat is even omschakelen en van redigeren ineens weer creatief gaan schrijven. Ik bedenk een paar nieuwe zinnen, iets met een personage dat de gevolgen van de actie op kan vangen, en zucht opgelucht als het me is gelukt. En dan weer verder. Ik zie dat er een heel stuk tekst is geschrapt, maar op deze plek kan dat niet. Het is een handeling die verderop in het verhaal erg belangrijk wordt, en als het hier dan weggehaald is, wordt er verderop verwezen naar iets dat niet langer bestaat. Ik zet een opmerking in de kantlijn en vertel mijn redactrice waarom dit gedeelte er niet uit mag. En zo gaan we verder, alle hoofdstukken door, elke dag een bepaald gedeelte van het manuscript. Het zal nog even duren voordat we helemaal bij het einde zijn. Voorlopig ben ik alweer dik tevreden met onze samenwerking. Het komt vast ook nu weer helemaal goed. Dat was bij de vorige boeken die Tamara onder handen nam ook zo, dus dit zal vast weer op zijn pootjes terecht komen. Ik kijk er vanaf afgelopen maandag iedere werkdag naar uit dat er een e-mail mijn kant op komt en ben nieuwsgierig naar wat ik daarin aan opmerkingen zal vinden. Net als Tamara plan ik redactietijd in mijn agenda. De rest van het jaar zijn we hier zoet mee.

Voorbereidingen voor NaNoWriMo

Het gaat echt stukje bij beetje deze keer, dat hadden jullie al gemerkt. Het voorbereiden van de verhalen van de volgende boekenserie, Magische Alliantie, vergt veel inspanning en tijd. Ik heb voor zes planeten een nieuwe wereldbouw en nieuwe sterrenkaarten en landkaarten nodig, er komen zes heel nieuwe personages bij, er zijn zes nieuwe conflicten nodig en een overkoepelend verhaal, andere situaties, een nieuw of compleet veranderd magiesysteem. Tekeningen van de personages heb ik al gemaakt, er is een opzet voor het eerste verhaal, ik weet wie de protagonist van het eerste boek wordt, wie de antagonist is en wat er precies speelt. Ik heb een mysterie bedacht dat opgelost moet worden, in een wereld die heel anders is dan de onze. Als dit me gaat lukken, wordt het een bijzonder boek.

De afgelopen week ben ik lessen van de “NaNo Prep 101” (voorbereiding op de National Novel Writing Month, 50.000 woorden schrijven in de maand november, met woordenaantallen per dag invullen op de website van de organisatie) zo’n beetje aan het volgen, zodat ik in november 2022 ook weer mee kan doen aan de NaNoWriMo.

Voor 1 november wil ik in ieder geval alle voorbereidende werk voor boek 1 van deze nieuwe serie helemaal af hebben, en een plot dat van het begin tot het eind in schema is gezet. Dat gaat me vast lukken, ik heb oktober nog. Voor boek 1 en 2 ben ik al een heel eind op weg met de ideeën voor de verhalen, voor de boeken 3, 4, 5 en 6 heb ik alleen voorlopige titels en verschillende verzamelde plaatjes voor een eventuele boekomslag. Het zal net wat anders worden dan ik gewend ben te schrijven, ik weet al ongeveer waarop ik de verhalen wil baseren, welk bekend verhaal ik wil gebruiken voor inspiratie. Maar het moet anders, ik wil het op z’n Johanna Limes, dat ben ik aan Dinie en mijzelf verplicht. Dus dat betekent nog heel veel brainstormen, scènes uitschrijven, wezens bedenken, flora en fauna, landschappen, problemen die te overwinnen zijn en vooral datgene wat de personages het liefst van alles willen, waar ze helemaal voor gaan… En dan de dingen bedenken die ze moeten overwinnen, zodat ze kunnen groeien en aan het eind van het verhaal er anders uitkomen dan hoe ze er in het begin voor stonden.

Heerlijk om dat allemaal te bedenken, te tekenen, uit te schrijven en in een schema te zetten, waarna ik die zes manuscripten zal kunnen schrijven. Iedere dag een beetje hieraan werken zorgt tenslotte ook voor vooruitgang. Ik moet gewoon af en toe even achteromkijken om te kunnen zien wat er al aan werk verzet is. Deze wereld begint alweer helemaal voor me te leven, ik moet doorzetten tot mijn doel bereikt zal zijn: een prachtige zesdelige serie schrijven, verdeeld over drie tweeluiken.

Er is nog meer waar ik naar uitkijk in de herfst en de komende winter, maar daarover schrijf ik later verder in mijn blogs.

Groeten van Johanna Lime

Een volle herfstagenda

On door johannalimeinBerichten

22 september 2022

Elfia Arcen 2022

Na een tamelijk rustige zomer, heb ik in de herfst een agenda die steeds voller wordt.

Allereerst ben ik op 17 en 18 september naar de Elfia in Arcen geweest. De kasteeltuinen daar zorgen bij mij altijd voor goede herinneringen. Ons debuut Schimmenschuw kwam hier in 2015 uit en in 2018 zat ik samen met Dinie nog op het muurtje voor de ingang. Dit jaar was ik daar aan het wachten met een paar collega-schrijvers, zoals jullie op de foto kunnen zien. Het is een beetje thuiskomen bij het kasteel in Arcen.

Voorheen stonden de tenten van Zilverspoor altijd vlak bij de ingang, maar nu niet meer. Ze zijn naar de buurt van het toernooiveld verplaatst en staan tegenwoordig bij de Heroes Hall. Het weer zat dit jaar een beetje tegen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik stond er met een hele rij boeken, zoals jullie hier kunnen zien. Genoeg om een paar kopers te interesseren voor een gesigneerd exemplaar. Ik heb heel wat praatjes gehouden over waar de boeken over gaan en visitekaartjes uitgedeeld aan mensen die ik nog nooit had langs zien komen. Het leukste is het wel om van een lezer te horen dat ze mijn boeken mooi vinden. Zo was er deze keer iemand bij die genoten had van trilogie De vergeten Vloek. Ik heb ook een fan die steeds weer een nieuw boek koopt wanneer ik een nieuwe heb geschreven. Als hij langs komt vergeet ik direct de vermoeidheid van het hele weekend staan. Silvia is ook een trouwe klant, ik hoop dat ik over een poosje haar nieuwe boeken weer eens kan kopen. En deze keer was er iemand die Ruimtestad gelezen had en dat een mooi boek vond. Hij kocht het tweede deel, Geestenpoort. Ik krijg langzaamaan toch het idee dat een epische fantasywereld in de ruimte, met verre planeten en vreemde wezens, niet meer zo heel erg als buiten de lijntjes kleuren wordt gevonden en dat sommige lezers er meer voor open staan.

Vreemd blijft het nog steeds om alleen in een hotel te overnachten, in plaats van zoals het vroeger ging, samen met Dinie. Maar ik heb er heerlijk gedineerd en ik kon er erg goed slapen. Bovendien is het ontbijtbuffet in een van der Valk hotel altijd een feestje op zich.

Ondanks de afmattende fysieke belasting van zo’n weekend, waarvan ik thuis weer bij moet komen, hoop ik er toch vaker aan mee te kunnen doen. De lezers ontmoeten die mijn boeken waarderen en het samen met collega-schrijvers op een festival staan, maakt zo’n weekend helemaal goed.

Jury bij Waterloper ronde 3

Op 12 september begon de derde ronde van Waterloper. Ik kreeg twaalf verhalen toegestuurd door organisator Roos. Ze gaf ons de tijd tot 3 oktober, dus gelukkig had ik voldoende ruimte om mijn lange weekend naar Elfia vrij te houden van het jureren.

De twaalf verhalen voor ronde 3 zijn die verhalen die uit ronde 1 en 2 als beste naar voren waren gekomen. Nadat ik de titels gezien had, merkte ik dat er acht verhalen bij zaten die ik in ronde 1 of 2 ook al had gelezen, maar er zaten vier hele nieuwe bij. Bovendien waren er een paar verhalen, die in de eerdere rondes wat hoger in mijn rangorde stonden, niet bij de twaalf terechtgekomen. Een paar van de verhalen die er wel bij stonden, had ik in eerdere rondes juist een wat lagere score gegeven. Zo zie je maar, ieder jurylid bekijkt het toch op een heel eigen manier.

Zoals altijd ging ik er direct mee aan de slag. Ik las een verhaal per dag en op sommige dagen zat ik zo in de routine van het jureren, dat ik er zelfs twee op een dag kon doen. Ik las de verhalen nog een keer goed door en controleerde of het rapport dat ik al eerder had geschreven nog klopte. Daar veranderde soms iets aan of ik schreef er nog wat bij voor de derde ronde. Voor de verhalen die ik nog niet eerder onder ogen had gekregen, schreef ik natuurlijk een hele nieuwe rapportage. Alle verhalen kregen 1, 2 of 3 punten voor 20 onderdelen die ik van tevoren al had bedacht en daar kwam een bepaalde score uit. De nieuwe verhalen die ik nog niet eerder had gelezen zorgden voor een andere verdeling dan bij de eerdere rondes. Het was best lastig om bij de allerbeste verhalen een rangorde te bepalen, maar dat werd wel van mij gevraagd. Daarom heb ik dus bij de topverhalen een nogal subjectieve beoordeling moeten geven en heeft mijn eigen smaak meegespeeld bij de uiteindelijke rangorde.

Vandaag was ik klaar met het jureren van de derde ronde. De bestanden zijn weer terug naar Roos. Ik ben heel erg benieuwd of de rangorde die ik nu heb gemaakt nog heel anders zal worden nadat alle andere juryleden ook hun lijstje ingestuurd zullen hebben. Ik moet maar afwachten of mijn winnaars ook echt de wedstrijd zullen winnen. Je weet het echt pas goed nadat de organisator de plaatsen voor alle wedstrijdverhalen bekend heeft gemaakt, natuurlijk.

Het enige dat ik nu nog te doen krijg, als jurylid, is aangeven wie de drenkelingeprijs verdient. Maar welk verhaal dat volgens mij moet worden, staat me al helder voor de geest.

Ik vind het een hele eer om in de jury van Waterloper mee te mogen doen en het analyseren van verhalen en suggesties voor verbetering bedenken is werk dat me echt op het lijf geschreven is. (Dit zeg ik nu. Misschien dat ik er na de prijsuitreiking en de aanvallen van lezers op mijn rapportages er later heel anders over zal denken.) Geloof me, ik probeer met het jureren van de themaverhalen in ons genre alleen maar deelnemers te ondersteunen bij het maken van goede kunst.

Redactiewerk voor Interplanetair boek 3 Schakelmagie

Ik krijg het druk. Van Tamara Geraeds kreeg ik te horen dat ronde 1 van de redactie op 26 september gaat beginnen en die duurt tot 28 oktober. De komende tijd ben ik dus bezig met mijn volgende boek: Interplanetair 3 Schakelmagie. Ronde 2 komt erachteraan en duurt tot 23 december. Daar ben ik blij om, want dat betekent dat het boek volgens de planning van Zilverbron echt begin 2023 al zal worden uitgebracht. Ik heb er weer erg veel zin in om aan deze redactie te gaan werken, met Tamara die ook mijn redactrice was voor Geestenpoort.

Voorbereiden voor NaNoWriMo

Voor het verhaal dat ik wil schrijven tijdens de NaNoWriMo, het eerste deel van de zesdelige serie Magische Alliantie, wil ik de NaNo Prep 101 in gaan vullen in oktober en alvast het hele plot verder in schema brengen, zodat ik kan gaan knallen in november en echt die 50.000 woorden geschreven zal krijgen. Dus daar is ook nog heel wat voor te doen.

Verhaalredactie cursus

De Bootcamp van Zilverspoor is nog niet af, daar komen nog een paar online bijeenkomsten van binnenkort. En op 26 november is er een Zilverdag in Naaldwijk waar ik heen ga, want daar is de prijsuitreiking van de Manuscriptenwedstrijd waar dit allemaal over ging. Het wordt een spannende tijd. Niet alleen vanwege de vraag op welke plaats mijn manuscript geëindigd zal zijn, maar ook vanwege wie de winnaar is geworden en wat er voor interessante workshops worden gegeven en wie ik er allemaal zal ontmoeten.

Ook komt er natuurlijk een prijsuitreiking aan van Waterloper waar ik als jurylid bij wil zijn.

En dan was er nog een nieuwsbrief van uitgeverij Zilverspoor. Met daarin weer een nieuwe Bootcamp een vervolg op de Bootcamp en een redactiecursus. Ik heb er even goed over na moeten denken. Wil ik mij hiervoor opgeven? En zo ja, waarvoor dan precies?

Ik heb er nog over gesproken met Cocky op de Elfia en zij kwam met goede suggesties. Maar uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en besloten om na de Bootcamp de Verhaalredactiecursus te willen doen. De e-mail is verstuurd. Ik wacht nu het antwoord af. Als ik mee mag doen, betekent het dat ik van november 2022 tot en met april 2023 met een studie bezig ga. Dat wordt, naast het schrijven best een uitdaging. Ik verwacht eigenlijk dat verhaalredactie iets zal zijn, dat net als jureren, iets is wat goed bij mij past. Vooral als ik het combineer met schrijven. Het zorgt er alleen weer voor dat mijn agenda nog voller komt te staan, maar dat is niet erg. Beter altijd iets te doen hebben dan niet weten wat je moet doen.

Zachtjesaan weer op het goede spoor

On door johannalimeinBerichten

25 augustus 2022

Het heeft even geduurd, maar ik ben weer begonnen met schrijven

Ik had me zo voorgenomen om na het jureren van de tweede ronde voor Waterloper weer verder te gaan met het schrijven aan mijn nieuwe manuscript. Maar ik had eigenlijk niet zo’n zin en wilde vakantie houden, net als veel andere mensen om mij heen. Vermoedelijk komt mijn gebrek aan motivatie om te schrijven doordat ik tussen twee boekenseries in zit. Trilogie Interplanetair is geschreven, maar de redactie moet nog komen. Deze serie van drie is dus nog niet helemaal definitief afgerond, er kan nog iets gaan veranderen voordat het boek gedrukt zal worden. Intussen is het manuscript wel naar de uitgever en kan ik er niet meer zelf aan sleutelen. Ik wacht dus af wat er hierna komt.

De volgende serie, zes boeken over de Magische Alliantie, is eigenlijk iets heel nieuws (en toch ook weer niet). Net als bij Interplanetair wordt er een sprong in de tijd gemaakt. De hoofdpersonages in deze boekenserie worden de kinderen van de schakelmagiërs, die de Magische Alliantie hebben gevormd. Er komen veel nieuwe wezens in beeld en redelijk onbekende planeten. Ik ben inmiddels ver voorbij de wereldbouw en dagboeken van personages gekomen die Dinie en ik samen hebben bedacht en moet iets heel nieuws bedenken. Daar heb ik meer tijd voor nodig dan voorheen, er is meer onderzoek en meer puzzelwerk nodig. Ik wil ook graag nieuwe kennis uit boeken over schrijven meenemen voor de verschillende soorten personages in mijn verhalen. Omdat ik zowel de hoofdpersonages tot hun recht wil laten komen alsook de schakelmagiërs en de verschillende planeten waar ze over waken, springt het creatieve proces voor de hele serie nogal van de hak op de tak. Ik heb een vaag overkoepelend idee, dat steeds meer tot in detail uitgewerkt moet worden. Behalve het plotdeel (ongeveer tot de helft van het verhaal is in Excel gezet) dat ik al had voor CampNaNoWriMo, staat de rest nog ik het klad in een schrijfschrift. Dat moet ik nog verder gaan uitwerken, net als dat ik de vragenlijsten voor de personages in moet vullen. Maar ik was er eigenlijk te lui voor de laatste weken. Ik vond een oud computerspel voor een klein prijsje op internet, het rollenspel Might and Magic VII, waar Dinie en ik jarenlang plezier aan beleefden, en heb me daardoor af laten leiden van het schrijven. Even wat anders doen, even terug in de tijd. Het was iets wat ik nu eventjes nodig had.

Het tekenen van de personages in Painter, wat ik eerder deed, was ook een leuke bezigheid. Ik heb de hoofdpersonages van Interplanetair nu allemaal getekend, zoals te zien was in een vorige blog. Nu wil ik de personages en vreemde wezens nog gaan tekenen die in mijn nieuwe serie voorkomen. Daarvan heb ik er vijf af, maar er komen er nog meer. Ik heb mezelf Paint Shop Pro 2023 cadeau gedaan, zodat ik de tekeningen uit Painter verder kan bewerken, met het nieuwste programma van Corel dat ik steeds gebruik voor beeldverwerking. De nieuwste personages kan ik natuurlijk nog niet laten zien op dit blog, daar moet ik eerst de verhalen voor gaan schrijven. Ik vind ze erg leuk worden en gebruik ze als ik hun kenmerken beschrijf in het verhaal. Maar het invullen van de lijsten voor personages, daar had ik de afgelopen week niet zoveel zin in. Later dan maar.

De grootste vijand van creativiteit is twijfel aan jezelf

Er is een Blogtour van mijn boeken aan de gang. Van de bloggers die ik zelf in mei had gevraagd, hebben de meesten inmiddels een recensie geschreven voor Geestenpoort. Deze week en ook de week ervoor al verschijnen er steeds nieuwe recensies voor Ruimtestad en Geestenpoort. Er wordt commentaar geleverd op mijn werk, want Natascha van Limpt heeft namens Zilverspoor een blogtour voor mijn boeken georganiseerd. Als je de recensies wilt lezen, kijk dan vooral op mijn boekenwebsite, waar ze allemaal te vinden zijn in het uitklapmenu onder de naam van de serie.

Een Blogtour is een prachtig initiatief maar ook ontzettend spannend. In de recensies lees ik over wat een ander van mijn verhalen vindt en van sommige opmerkingen raak ik nogal van slag. De gedachten die ik dan krijg, wil je liever niet horen. Ze zijn erg deprimerend en halen mezelf omlaag. Aan de andere kant word ik vreselijk blij van nieuwe lezers die positieve opmerkingen maken over mijn verhalen, vooral als ze meer van mijn boeken willen lezen. Het gaat dus nogal heftig op en neer met mijn humeur, ik laat me te veel beïnvloeden door anderen en ben het evenwicht kwijt.

Dat geldt ook voor de opmerkingen die gemaakt worden over de manuscriptenwedstrijd van Zilverspoor, waar de jury nu de tweede ronde mee ingaat. Er is een longlist van de beste vijftien verhalen, die moet resulteren in een shortlist van vijf. Er wordt verder niets verteld en ik weet niet of mijn manuscript ertussen zal zitten. Maar mijn interne criticus denkt dat het verhaal intussen wel is afgevallen, dat het niet goed genoeg zal zijn en dat de andere deelnemers veel betere schrijvers zijn. Daarom ben ik gisterennacht pas om half twee naar bed gegaan, omdat ik het begin van het manuscript weer wilde lezen. Ik vond het (de eerste vijftig pagina’s of zo) een mooi verhaal en nu ik het weer teruglas viel het me reuze mee. Bovendien had ik me al voorgenomen, dat wat er ook gebeuren zou, ik dit verhaal uit ga geven. Dus waarom laat ik me zo meeslepen door mijn twijfels? Natuurlijk weet ik dat ik dicht bij mezelf moet blijven en dat meningen van anderen bij die anderen horen. Ik moet ervan uitgaan dat als ik iets zelf goed vind, het ook goed genoeg is.

Waar komt die eeuwige twijfel aan mezelf toch vandaan? Ik moet dat echt eens overwinnen.

Creativiteit komt toch wel naar boven

Als ik er geen druk achter zet, komen de mooiste ideeën vanzelf naar boven drijven. Behalve een kritisch deel heb ik namelijk ook een creatief deel vanbinnen in mijzelf. Het verrast me telkens weer als het voor de leukste ingevingen zorgt.

Ik had naar een YouTube aflevering van Robin Rozendal gekeken die Martijn Lindeboom interviewde over de Harland Awards. (Een aanrader!) Nu is de Harland Awards ook zoiets waar ik sterk over twijfel of ik wel mee moet doen, want als je niet bij de winnaars zit kun je met het juryrapport bijna niks. Dus dan zet je jezelf onder druk om op tijd verhalen in te sturen en had je ze net zo goed voor jezelf kunnen maken, zonder de tijdsdruk van een wedstrijd. Maar dat interview met Martijn was leerzaam en heel leuk. Ik kreeg er weer zin in om toch verhalen te gaan maken. En wat gebeurt? Die dag had ik nog wat oudere bestanden zitten bewerken in mijn tekenprogramma en waren er verschillende leuke beelden voorbij gekomen. Midden in de nacht droom ik over mogelijke verhalen en ik word er wakker van. Nu ligt er op het leesplankje boven mijn hoofd altijd een schrift klaar. Dus ik heb de ideeën gauw opgeschreven, voordat ik verder ging met slapen. Of ik ze echt ga uitschrijven en opsturen zie ik nog wel.

Nadat de wekker was afgelopen de volgende morgen en ik nog wat lag te sluimeren voordat ik op zou staan, kwam ineens de hele flaptekst voor mijn volgende boek in mijn gedachten. Ik heb het opgeschreven in het schrift en daarna in de computer gezet. Nu is een flaptekst bedenken altijd een heel gedoe, dus dit was echt helemaal geweldig.

Hieruit blijkt dat ik onderbewust al heel goed weet waar mijn volgende boek over moet gaan en dat ik op dat diepere niveau allang bezig ben om alles wat ik voor het verhaal nodig heb te bedenken. Het openbaart zich alleen niet op stel en sprong, het heeft nog een beetje rijpingstijd nodig. Maar ik kan erop vertrouwen dat het in orde komt.

Dat vertrouwen moet ik vast zien te houden, dan krijgen de twijfels geen kans.

Intussen verheug ik me op een drukke herfst met allerlei evenementen en prijsuitreikingen en wil ik daar zoveel mogelijk plezier aan beleven. Maar daarover later meer.

Ik ben afgelopen zondag weer begonnen met het schrijven van het manuscript van Magische Alliantie deel 1. De proloog en de hoofdstukken 1, 2 en 3 zijn weer geredigeerd. Morgen ga ik beginnen aan hoofdstuk 4, daar was ik blijven steken bij de CampNaNoWriMo. Naast het schrijven houd ik me bezig met de tekeningen van de personages en af en toe speel in een stukje verder in het RPG spel. Ik kijk soms naar films of series op Netflix en heb nog allerlei bezigheden in en rondom het huis. Dus niks doen is geen optie. Ik ben elke dag druk bezig en dat verhaal komt er wel. Het staat nog niet in Excel maar het zit wel in mijn hoofd. Af en toe zal ik nog wat onderzoek moeten doen en controleren of de dingen die ik bedenk wetenschappelijk te verantwoorden zijn. Een ander magiesysteem begint ook al ergens een beetje te borrelen. Dus als ik het de ruimte en de tijd geef die het nodig heeft, komen de ideeën daarover vast op zijn tijd boven drijven. Ik krijg er weer veel zin in om het verhaal in elk geval zover voorbereid te krijgen dat ik met NaNoWriMo aan de bak kan. Dan wil ik versie 1 helemaal geschreven hebben. En zo gaat het eigenlijk bij ieder boek de laatste jaren, dus waarom zou dit anders lopen?

Zachtjesaan komt de trein weer op het goede spoor terecht. De vakantieperiode is voorbij.

Blogtour van Zilverbron

On door johannalimeinBerichten

13 augustus 2022

In de maand augustus van 2022 is er door Natascha van Limpt een Blogtour voor mijn nieuwste boek georganiseerd, waaraan vijf Boeken bloggers meedoen. Ze hebben behalve het e-book van Geestenpoort ook het e-book van Ruimtestad ontvangen om te lezen. Wanneer de recensies voor Ruimtestad komen, staat niet op de bovenstaande flyer. Aangezien Ruimtestad boek 1 van de serie is, verwacht ik ze eigenlijk al wat eerder dan de datums hierboven.

Het goede nieuws is dat ik van Just Books enige tijd geleden al een recensie voor Ruimtestad mocht ontvangen en vandaag ook van Boekensteeg. Ik heb ze op mijn boekenwebsite van Boeken van Johanna Lime overgenomen bij het betreffende boek.

Leuk om zo’n berichtje te krijgen via Instagram, dat er een recensie op een Boeken bloggers-website is geplaatst! Het is een mooie verrassing, aangezien ik niet kon weten wanneer het kwam.

Ik kan me voorstellen dat de fans van harde sciencefiction de cover van Ruimtestad verwarrend vinden, ik schrijf namelijk geen harde science fiction maar eerder science fantasy, zo kwam dat ter sprake in een interview op Fantasy Fest, dat ik met Django Mathijsen had. (En hij kan het weten).

Ook denk ik weleens dat ik met mijn grote wereldbouw met meerder planeten een episch verhaal schrijf, wanneer je al mijn boeken op volgorde leest, dan zou je het dus Epische Science Fantasy kunnen noemen.

Het gaat ook over meerder generaties personages in een deel van het universum, waardoor ik me bovendien kan voorstellen dat het etiket Space Opera op mijn boeken zou kunnen passen, maar bovenal schrijf ik gewoon genreboeken die ik zelf graag zou willen lezen en ben ik niet zozeer bezig met het etiketten plakken om te bepalen op welke plank in de boekenkast ze het beste tot hun recht komen.

Groeten van Johanna Lime

Hoe bevalt mijn nieuwe pet mij?

On door johannalimeinBerichten

7 augustus 2022

Jureren voor Waterloper

“Nieuw bloed in de jury! Steven Wekdam heeft besloten zijn stoeltje af te staan en droeg haar persoonlijk voor als vervanging. Fervent deelneemster aan NaNoWriMo, winnaar van onder ander de Eb en Vloed- en Stormvloedkeringprijs in eerdere edities van Waterloper, en auteur onder het pseudoniem Johanna Lime: een hartelijk welkom voor Marjo Heijkoop!”

Met het bovenstaande kondigde de organisator aan dat ik in de jury van de verhalenwedstrijd van Waterloper kwam, waarna de link volgde naar het voorstelrondje van de jury op haar website.

Na jarenlang zelf meegedaan te hebben aan onder andere de verhalenwedstrijden van Fantastels en Waterloper, kwam ik nu aan de andere kant van de tafel te zitten. Ik zette een andere pet op dan mijn schrijfpet en werd een jurylid.

In de eerste ronde kreeg ik vijftien verhalen om te lezen en die taak heb ik heel serieus aangepakt. Ik las de verhalen kritisch, probeerde de schrijftechnieken en onderwerpen te analyseren en ging na of aan de voorwaarden van de wedstrijd was voldaan. Bij elk verhaal uit ronde 1 schreef ik een nogal uitgebreid rapport, dat ik na afloop weer terugstuurde naar de organisator, met mijn ranglijst voor de verhalen. Dat rapport vind ik erg belangrijk, omdat ik weet dat het mij in het verleden ook erg geholpen heeft om mijn schrijfstijl te verbeteren en mijn verhalen nog eens beter te herschrijven.

Na ronde 1 gingen de vijfentwintig beste verhalen door naar de tweede ronde. Ze kwamen nu, in plaats van bij twee, bij drie juryleden terecht. Ik kreeg er elf om weer door te nemen, allemaal andere verhalen dan die ik in ronde 1 gelezen heb. Op het moment ben ik druk bezig met die tweede ronde. Ik lees elke dag een verhaal en ben er weer heel kritisch op.

Steeds houd ik me voor hoe het mijzelf vergaan is, toen ik bij mijn opleiding LO tekenen een leraar had die ook zo kritisch naar mijn werk keek. Ik had een schilderij gemaakt op een vel papier van 60 x 80 centimeter. Hij wees twee vierkante centimeter aan, en zei: “Dit stukje is goed.” Wat was ik kwaad! Maar na een poosje kwam ik erachter dat hij helemaal gelijk had. Dat stukje van twee vierkante centimeter nam ik als voorbeeld voor mijn volgende schilderijen. Ze werden steeds beter en uiteindelijk zei mijn leraar: “Je hebt een heel eigen schilderstijl ontwikkeld.” Ik was trots op mezelf en op de weg die ik had afgelegd.

Het is grappig om te ontdekken dat het bij schrijven eigenlijk net zo werkt. Vermoedelijk is het bij alle kunstvormen zo. Het valt voor ons, als genreschrijvers in Nederland en Vlaanderen, nog niet mee om de juiste schrijfvaardigheden te kunnen leren, omdat er nauwelijks scholen voor onze kunstvorm te vinden zijn. Ik heb echt heel veel geleerd van de juryrapporten van Fantastels en van Waterloper en dat gun ik jullie ook.

Soms, tijdens het lezen van een verhaal, denk ik aan de schrijfstijl iemand te herkennen, maar dat idee zet ik dan gauw van me af. Ik wil zo onpartijdig mogelijk zijn. Dat is het grote voordeel van een nummer toegewezen krijgen per verhaal en documenten die anoniem zijn gemaakt. Een voorwaarde van deze wedstrijd is namelijk dat alle gegevens van de auteur uit het bestand zijn gehaald zodat nergens aan te zien is wie het heeft geschreven. Ik weet dus niet van wie een verhaal is, maar zie aan de manier van schrijven wel of ik met een beginnende schrijver of met een gevorderde te maken heb. Bij iedereen probeer ik punten te ontdekken waar ik zelf op let als ik mijn verhalen redigeer, de punten waar een redacteur ook op let. Gelukkig heb ik zelf al veel ervaring met meerdere versies van mijn verhalen en ook met verschillende redacteuren, die mij bij de redactie van zeven boeken hebben geholpen. Ik hoop dan ook dat mijn kritieken goed over zullen komen en vooral dat ze jullie, de deelnemende schrijvers, verder helpen. Als je er kwaad om wordt in het begin, omdat je je misschien persoonlijk voelt aangevallen, kan ik dat heel goed begrijpen. Dat heb ik zelf ook ervaren, maar als je het even laat bezinken is het meestal bruikbare informatie waar je mee verder komt. Ik probeer je niet af te kraken, al zal ik misschien wel pijnpunten aanwijzen. Je hoeft van mijn kritiek ook niet alles te gebruiken, alleen datgene waar je wat mee kunt om er verder mee te komen. Een jurylid is tenslotte ook maar een mens en mensen kunnen ernaast zitten. Het zou alleen zonde zijn als je kansen liet liggen, want kansen om jezelf te verbeteren als schrijver krijg je bij een wedstrijd als Waterloper wel. Naar mijn bescheiden mening maakt dat deze wedstrijd ook zo uniek voor ons genre.

Je moet wel een beginner zijn voordat je iets anders wordt. Daarom vind ik het ook helemaal niet erg om uren per dag bezig te zijn met jullie ingezonden verhalen en er rapporten bij te schrijven die, net als jullie verhalen, bestaan uit meerdere pagina’s. Het gaat erom dat ik een eerlijk verslag schrijf van mijn leeservaring, mijn analyse van de toepassing van de schrijfregels en misschien de nodige hulp verleen met betrekking tot de Nederlandse taal.

Ik ben al een eind op weg in ronde 2 en geniet ervan. De lerares in mij (dat werk heb ik vijfentwintig jaar gedaan) krijgt weer volop aandacht.

Toch heeft dit jureren ook weer invloed op mijn eigen schrijfdromen. Als ik iedere dag een juryrapport schrijf, kom ik zelf niet aan schrijven toe in de tijd die ik daar meestal voor heb gereserveerd. Omdat ik in de jury zit, kon ik dit jaar ook niet zelf korte verhalen schrijven voor de themawedstrijd, dus heb ik me maar op het schrijven van mijn volgende boekenserie gestort. Het begin daarvan is gemaakt tijdens CampNaNoWriMo, maar toen liep het in een hoofdstuk vast. Nu ik er even afstand van genomen heb, begint het weer flink te kriebelen. Ik heb me daarom voorgenomen om, nadat ik ronde 2 opgestuurd zal hebben naar Roos, weer flink door te gaan schrijven aan dit grote verhaal. Door het jureren heb ik in ieder geval weer de routine en de zin teruggevonden van het iedere dag ervoor gaan zitten en echt iets te doen. Ik word tijdens het lezen van de wedstrijdverhalen ook heel nieuwsgierig en zou graag willen weten van wie die verhalen zijn. Daarom hoop ik iedereen te kunnen ontmoeten bij de prijsuitreiking ergens in het najaar van 2022. Maar na de tweede ronde komt dan natuurlijk eerst ronde 3 nog. Aan deze kant van de tafel zitten, is al net zo spannend als aan de schrijverskant. Het jureren beval me goed.

Groeten van Johanna Lime

O, nee, Marjo Heijkoop

Wat ben ik aan het doen?

On door johannalimeinBerichten

28 juli 2022

Ik volgde mijn dromen

De laatste week heb ik me nauwelijks met schrijven beziggehouden, maar wel met iets dat ermee te maken heeft. Zoals je vorige week ook al hebt kunnen lezen in mijn blog, ben ik mijn personages aan het tekenen. De tekeningen omvatten zowel de personages voor mijn nieuwe verhalen van Magische Alliantie, als de personages die al voorkwamen in Interplanetair. Ik heb nu toch de zes belangrijkste personages van deze trilogie naast elkaar in een tekening geplaatst. Van links naar rechts zijn het: Daniël Muir-Attholred van Berinyi, Irene Morane van Laskoro, Malon Olaris en Elibu Pherel, de topadvocaten uit de ruimtestad en de rechter Torrun Brant. De laatste die erbij staat, wordt in boek 2 Geestenpoort geïntroduceerd, dat is de Kilamiër Zavis. Deze zes personen spelen een belangrijke rol in het afsluitende deel van de trilogie, in het derde boek dat ik Schakelmagie heb genoemd, waarvan het manuscript in juni is opgestuurd naar Zilverbron. Het derde deel van Interplanetair wordt verwacht in 2023.

Ik heb ook personages getekend voor Magische Alliantie, maar die horen bij een heel ander stadium. Ik moet ze nog veel beter leren kennen door boeken over hen te schrijven en om ze hier te laten zien, lijkt me geen goed idee. Misschien dat ik later nog een paar wezens uit de ruimtestad kan plaatsen, wanneer ik die getekend heb.

Epische Space Opera

Ik vond het alfabet met de letters van het onderstaande plaatje op Shutterstock en heb er allerlei combinaties mee gemaakt. Daardoor kwam ik tot de conclusie dat al mijn boeken bij elkaar: van Schimmenschuw, De vergeten vloek trilogie, trilogie Interplanetair, een serie van zes boeken over de Magische Alliantie die ik nog moet schrijven en Terra Negata, eigenlijk allemaal een grote Epische Space Opera vormen. Het is namelijk een groot verhaal dat zich in de ruimte en op meerdere planeten afspeelt en door meerdere generaties fantastische en magische personages heen loopt.

Ik sprak over mijn boeken met Django Mathijsen, die mij voor Fantastels interviewde op Fantasy Fest. Hij typeerde mijn verhalen als Science Fantasy, waarin ik mij ook heel goed kan vinden. Dus langzamerhand is er toch een typering voor mijn verhalen ontstaan. Bij Epische Space Opera en Science Fantasy als etiketten voel ik me best prettig. Ik denk dat ze de lading goed dekken.

Rustig doorgaan

Oké, het tekenen van de wezens en de personages zal ook een keer klaar zijn. Dan heb ik mijn eigen tekeningen en ben ik niet meer afhankelijk van Pinterest. Als dat het geval is, ga ik alle karakterschetsen uitwerken voor het eerste boek van de serie Magische Alliantie. Het is even wat anders om een hele nieuwe serie over zes planeten en hun bijbehorende contacten te gaan schrijven, met steeds een andere hoofdpersoon per boek. Ik moet voor ieder deel van deze serie en dus voor iedere planeet de wereldbouw bedenken en vooral ook uitzoeken wat er met het betreffende hoofdpersonage gaat gebeuren. Wat speelt er in die wereld en waarom doet dat ertoe voor de hoofdpersoon? Van wie krijgt diegene hulp en welke problemen of vijanden moeten er overwonnen worden? Hoe is de rol van de Magische Alliantie verweven met dit specifieke plot?

Ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt, maar dat vind ik juist wel fijn. Er is een nieuwe uitdaging, ik ben nieuwsgierig naar waar dit heen zal gaan. Al duurt het dan misschien een paar maanden voordat ik het eerste plot eindelijk helemaal heb uitgewerkt en verder kan gaan met schrijven, dat is niet erg. Ik heb er die paar maanden bewust voor vrijgehouden, het volgende manuscript moet pas over een jaar worden opgestuurd. Als ik eraan terugdenk dat ik het afgelopen jaar eigenlijk twee manuscripten heb geschreven, een voor de manuscriptenwedstrijd van Zilverspoor en het derde deel van trilogie Interplanetair, dan moet het me gaan lukken.

Binnenkort moet ik ook weer verder met jureren voor Waterloper, waarvan ronde 2 bijna begint. Daar gaat flink wat tijd in zitten. Dus zal het tekenen en plotten naar de avonduren moeten verschuiven. Als ik rustig verder ga en ik er vooral rekening mee houd dat ik moet genieten van het proces, komen er leuke weken aan. Het lijkt bijna wel op een zomervakantie.

Groeten van Johanna Lime

Wie is wie en wat is de beste volgende stap?

On door johannalimeinBerichten

21 juli 2022

Gestopt met CampNaNoWriMo

Ik heb ongeveer 20.000 woorden voor het begin van Magische Alliantie geschreven en ook ongeveer 7.000 woorden aan een kort verhaal voor de Bootcamp, dus daarmee heb ik het doel voor juli 2022 van CampNaNoWriMo wel gehaald.

Ik besloot op 16 juli 2022 om ervan af te zien om de 50.000 woorden te willen halen. Nadat ik begonnen was aan hoofdstuk 4 van het manuscript, merkte ik dat ik heel moeilijk verder kwam. Daaruit leidde ik af dat ik beter eerst weer kon gaan plotten, zodat alle hoofdstukken tot in detail waren ingedeeld. Bovendien moet ik het magiesysteem voor mijn nieuwe serie beter opzetten en precies weten hoe dat werkt, voordat ik verder kan schrijven aan bijvoorbeeld hoofdstuk 4. Om dan zomaar wat te gaan schrijven, zoals bij NaNoWriMo vaak wordt geadviseerd, is niet echt mijn ding.

Welke korte verhalen schrijven

Mijn animo om een paar korte verhalen te gaan verzinnen voor de Harland Awards groeide, nadat de aankondiging langskwam op Hebban, maar eerlijk gezegd kreeg ik geen inspiratie. Nieuwe verhalen met een speciale wereldbouw voor ieder verhaal waaraan niemand de auteur mag herkennen, is echt iets lastigs tegenwoordig. Ik droomde wel van een paar verhalen, maar schreef ze midden in de nacht niet op in mijn notitieboek, waardoor ik ze ’s morgens alweer vergeten was. En overdag kon ik proberen te verzinnen wat ik wilde, maar een echt goed verhaal dat mij greep kwam niet naar boven. Het artikel op Hebban over fantasy schrijven en hoe je dat moet doen, gaf meer stress dan dat het me verder hielp om een goed idee te vinden dat aan zou spreken. Ik schrijf niet meer zo vrij als vroeger, vooral niet voor een prestigieuze wedstrijd als de Harland Awards met een literair air. Gek eigenlijk, want schrijven kan ik wel.

Nadat ik de interviews van de vorige vijf winnaars las, die op Fantasize kwamen te staan, is eerlijk gezegd mijn motivatie om nog aan de Harland Awards mee te gaan doen helemaal naar het nulpunt gedaald. Ik kwam erachter dat de winnaars van vorig jaar (op een vrouw na, die veel cursussen heeft gevolgd, voor het eerst eens meedeed en als vijfde eindigde) allemaal bebaarde witte mannen van middelbare leeftijd waren die ook voor de eerste keer hadden meegedaan. De hoogste winnaars hadden werk in de media of bij de film. Dat kan geen toeval meer zijn. Voor mij is de jury van de Harland Awards nu echt opnieuw door de mand gevallen. Ik had altijd al het idee dat er eigenlijk niemand zit die echt om het genre zoals dat is geeft, alleen om prestige in het literaire wereldje te krijgen. Nu is die overtuiging alleen maar versterkt. Misschien heeft mijn intuïtie het mis, al geloof ik dat zelf niet, omdat die het meestal bij het goede eind heeft. Natuurlijk gun ik die nieuwkomers hun prijzen wel, maar als er zo voorbij gegaan wordt aan schrijvers die al jaren meedoen, zit er niemand blijkbaar op verhalen van mij of van mijn collega’s te wachten. Dus waarvoor zou ik me dan nog inspannen, als ik bij voorbaat toch al ergens onderaan de lijst beland, als autodidactische schrijfvrouw op leeftijd zonder baard?

Nee, dan kan ik beter mijn nieuwe ingeving volgen en verhalen gaan schrijven over de personages die ik in de wereldbouw van mijn boeken al heb uitgedacht. In een wereld die ik leuk vind en waarvan ik nog veel meer wil ontdekken. Een kort verhaal over Khuks of Ollies zou wel leuk zijn. Of een verhaal over de cyborgs van Terra 102, de Duvornochianen met hun handigheid in reparaties of de Narnaërs en hun slechte humeur, daar kan ik dan beter iets voor gaan bedenken. Ik heb het toch al niet zo op prestige jagers, dus waarom zou ik me in allerlei bochten wringen voor naamsbekendheid die ik toch nooit krijg zonder mijn identiteit te verloochenen?

Personages tekenen en onderzoeken.

Na de CampNaNoWriMo houd ik mij de laatste dagen vooral bezig met een ander creatief proces. Ik ben mijn personages aan het tekenen, voor mijn karakterprofielen die ik als voorbereiding op mijn nieuwe serie nodig heb.

Gaandeweg rijpt het idee om aan de vraag te gaan beantwoorden die Tazzy Jenninga en Connie Flipse mij stelden in een recensie van een boek van mij. Of ik geen lijst van personages en korte beschrijvingen kon opnemen achter in een boek.

Een soort Wie is Wie?

Dinie en ik hadden heel vroeger ook al dat idee van zo’n lijst met namen en beschrijvingen, maar daar is het eigenlijk nooit van gekomen.
Nu denk ik niet dat zoiets ook gauw zal komen achter in een boek, daarvoor is die lijst te veelomvattend. Maar ik denk er wel aan om hem als pdf bestand op mijn website te zetten, zodat iedereen die dat wil hem daar kan downloaden, net als de lijst met uitgegeven werken die ik daar heb staan. Het vergt wat tijd en aandacht, het kan even duren voordat hij af is. Dus graag wat geduld.

Gaandeweg het tekenen, kwam ik op het idee om de wezens uit de Ruimtestad uit te gaan werken en daar korte verhalen over te gaan schrijven. Die kan ik altijd weer op Smashwords zetten, als e-books. Tijdens de Summer Sale blijkt dat er verschillende lezers zijn die mijn e-books wilden downloaden en ook op Kobo zie ik dat steeds vaker. Op die manier heb ik er ook meer profijt van en is het echt iets uit de verbeeldingswereld van Johanna Lime.

Tussen de tekst van deze blog door staan er alvast enkele plaatjes van personages, zoals die in het boek Ruimtestad voorkomen. Deze heb ik in de afgelopen week digitaal getekend. Ik schreef op Facebook dat ik zes personages zou laten zien, maar kwam erachter dat een ervan in Schakelmagie hoort en aangezien dat boek verwacht wordt in 2023 zou het een spoiler kunnen zijn. Dus daarvoor in de plek dan maar een Duvornochiaan.

Groeten van Johanna Lime

Advies uit de kosmos

On door johannalimeinBerichten

14 juli 2022

Ooit heb ik me laten verleiden tot de impulsaankoop van een horoscoop, waar ik eigenlijk niks mee heb gedaan, behalve dan dat ik nog steeds elke dag een e-mail ontvang met een goedbedoeld advies uit de macrokosmos. Ik lees het door en klik het daarna meestal gewoon weer weg. Het is vaak zo algemeen en het gaat ook alleen maar uit van de zon in mijn sterrenteken, dat het meestal te vaag blijft om er iets concreets uit te kunnen halen. Op sommige dagen kloppen de gegevens best aardig. Het is maar wat je zien wilt, denk ik dan.

Meestal ga ik gewoon mijn eigen weg en besteed ik geen aandacht meer aan wat Astrology Answers mij uit wil leggen. Horoscopen hebben volgens mij alleen maar zin als ze iets kunnen bijdragen aan het begrijpen van bepaalde psychologische invloeden op je karakter, het beter begrijpen van jezelf. Wat dat betreft vind ik beschrijvingen van hoe bepaalde sterrenbeelden zich gedragen interessant bij het ontwikkelen van personages voor verhalen. Niet dat ik ze daarvoor tot nu toe trouwens ook bewust heb ingezet. Met Dinie samen heb ik vroeger wel onze dagboekpersonages voorzien van sterrentekens en ze op grond daarvan karaktertrekken meegegeven. Vermoedelijk sijpelde dat nog een beetje in onze eerste boeken door.

Het verband tussen de macrokosmos en de microkosmos intrigeert me. ‘Zo boven zo beneden’ – de wet van Hermes Trismegistos – komt zelfs in het Onze Vader voor, in de zin: ‘gelijk in de hemel alzo ook op aarde’. De klemtoon wordt er alleen altijd verkeerd gelegd, waardoor het net lijkt of hemel en aarde niet met elkaar verbonden horen te zijn. Het zijn van die dingen die nooit bespreekbaar waren in mijn familie, maar waar ik met Dinie wel heel goed over kon filosoferen. Het is een van de redenen waarom onze verhalen zich in het heelal afspelen, op andere planeten, denk ik vaak.

Vandaag kreeg ik deze tekst in de e-mail voor ogen en die beviel me wel.

Laat je vandaag leiden door je creativiteit.

De intuïtieve Maan beweegt door je 5e huis van zelfexpressie en artistieke passie, dus als er ooit een dag is geweest om van je passies je beroep te maken, dan zou dat vandaag het geval zijn.

Je hoeft er natuurlijk niet in één keer een heel manuscript uit te pompen of een oeuvre aan schilderijen te maken; concentreer je gewoon op het nastreven van wat je gelukkig maakt en voel je nu vervuld.

Vooral de laatste zin gaf me het gevoel dat ik gewoon moet doen waar ik zin ik heb vandaag. Zoals jullie weten ben ik deze maand aan het schrijven voor CampNaNoWriMo. Op 11 juli had ik mijn woordenaantal voor de hele maand juli 2022, het doel van 20.000 woorden, al gehaald. De proloog en de hoofdstukken 1 en 2 waren geschreven, en ook een kortverhaal.

Daarom heb ik mezelf een nieuw doel gesteld bij CampNaNoWriMo, voor de rest van deze maand. Waarom zou ik niet gewoon doorschrijven aan mijn nieuwe manuscript, dacht ik. Waarom geen 30.000 woorden erbij proberen te halen, zodat ik toch nog aan de gebruikelijke 50.000 woorden per maand kan komen? Daar ben ik op 12 juli dus aan begonnen en in twee dagen tijd schreef ik weer 4.999 woorden. Het houdt wel in dat ik ’s morgens het stuk van de vorige dag nog even redigeer en dan de hele middag bezig ben met schrijven. Het lijkt net werken voor je beroep, al ben ik dan gepensioneerd.

Wanneer ik zo met tekst bezig ben en met het verwoorden van zinnen en alinea’s voor een nieuw verhaal, begint mijn passie voor tekenen ook weer heel erg te kriebelen. Precies vandaag dacht ik: ‘Ik kan best een dag wat minder woorden schrijven en weer eens verder gaan met het tekenen van mijn personages. Dat moet toch ook kunnen?’

En zie: het advies van de sterren past precies bij mijn gevoel.

Dus ik denk dat ik maar gewoon ga doen wat mij gelukkig maakt. Een paar honderd woorden schrijven en dan verder met de tekeningen van de personages. Het manuscript hoeft toch pas over ruim een jaar opgestuurd te worden naar Zilverbron. Ik heb nog geen haast. En zo rigide hoef ik niet te voldoen aan CampNaNoWriMo doelen, want die bepaald ik ook gewoon zelf.

Groeten van Johanna Lime