20 januari 2023

What irritates you about the home you live in? Dit is de #Bloganuary vraag van 20 januari. Wat irriteert me aan de woning waarin ik woon?

Wat een vreemde vraag. Ik irriteer me niet aan mijn huis. Ik ben er juist erg blij mee dat Dinie en ik dit huis op 19 november 1982 samen hebben kunnen kopen en dat ik er nog steeds kan wonen. Dit huis voelt, door alles wat we er samen in hebben meegemaakt, echt als mijn thuis. Het had toentertijd natuurlijk wel weer wat voeten in de aarde voordat we alles ook echt goed hadden geregeld met het kopen ervan. Twee vrouwen die een samenlevingsovereenkomst bij de notaris afsloten en samen in een huis gingen wonen was wel weer een dingetje. Vooral in een conservatief zwarte-kousenkerk-dorp als Sliedrecht, waar niemand ooit op het idee kwam dat er ook iets anders zou kunnen bestaan dan een traditioneel gezin met een man, een vrouw en een meute kinderen. Maar ondanks de stroeve start met de financiering hebben Dinie en ik altijd met plezier samen in dit huis gewoond. En de heren die aanvankelijk dachten dat we de hypotheek nooit keurig zouden kunnen lossen, omdat we als twee vrouwen samen minder geld binnen zouden krijgen dan één heer-des-huizes met een groot gezin, kregen ongelijk. We gingen met onze tijd mee en hebben behalve dubbel glas en vloerisolatie ook zonnepanelen op het dak laten monteren. Het volgende puntje wordt aansluiten op het warmtenet. Ja, daarin loopt Sliedrecht wonder-boven-wonder zelfs voorop!

Nadat Dinie in 2018 stierf ben ik hier blijven wonen. Het is iets lastiger om alleen voor het onderhoud te zorgen, maar voorlopig is dit huis mijn beste optie. Ik heb nog geen appartement gevonden waar ik beter af zou zijn dan in ons huis en de huidige huizenmarkt werkt daar ook niet aan mee. Wat me soms irriteert is dat ik nog wat rommel in huis heb die ik nodig op moet ruimen, maar dat kan ook gedoseerd gebeuren. Als ik elke week een beetje opruim totdat er minder ballast overblijft, komt dat op de duur ook goed. Nee, ik hoop hier nog wel even te kunnen blijven wonen, al is het stil zonder Dinie in huis. Zij zou morgen 70 zijn geworden als ze nog geleefd had. Ik had die verjaardag graag met haar gevierd. Helaas, dat kan niet langer. Nu houd ik alleen de herinneringen over (en de foto).

Groeten van Johanna Lime