4 januari 2023

What is a treasure that’s been lost? Wat is een schat die verloren is gegaan? De vierde vraag van #bloganuary, een maandlang bloggen over door WordPress opgegeven onderwerpen.

Als ik over die vraag nadenk, kom ik op verschillende antwoorden zoals:

• Kennis over hoe de piramides en andere bouwwerken uit de oudheid werden gebouwd.
• Antwoord op de vraag: waarvoor diende Stonehenge en welke rituelen werden daar uitgevoerd?
• En: Hoe zag het Colosseum in Rome eruit toen het marmer er nog niet afgestolen was voor de vloer van de St. Pieter kathedraal?
• Ik zou ook wel willen weten hoe de Aboriginals van de Australische Outback vroeger leefden en welke verhalen zij aan elkaar vertelden. Van dat laatste heb ik een boekje gekocht in Diorama Village in Alice Springs, met een paar intrigerende verklaringen van hoe hun wereld is ontstaan en hoe de typische Australische dieren er kwamen.
• Hoever zou de medische wetenschap op het moment gekomen zijn als de diagnose, die vroeger door vrouwen werd gedaan, niet was overgenomen door mannen?
• Hoeveel verder zouden vrouwen zijn gekomen als er geen mythe was geweest over de schepping van de vrouw uit de rib van de man en de verleiding van Eva door de slang in het paradijs?
• Hoe zou onze wereld eruit zien als de wolwa’s van de oude religie in Noorwegen niet waren verdrongen door monniken van het Christendom?

Iedere verandering, of hij ten goede is of niet, betekent vaak een verlies. Een schat aan kennis die verloren gaat.

Als ik op het persoonlijke vlak naar verloren schatten moet zoeken, kom ik bij overleden familieleden terecht, zoals mijn beide ouders, maar vooral bij Dinie. Haar verliezen betekende dat we niet langer meer samen alles konden doen. Niet langer samen rondreizen maken en ook niet langer samen schrijven. Na trilogie De vergeten vloek moest ik alleen verder, zonder haar pientere opmerkingen en ideeën. Ze is nu alweer vier jaar dood en ik heb de volgende trilogie bijna af. Toch blijft het een gemis dat ze er niet meer aan mee kan schrijven, al kijkt ze vanuit het heelal misschien wel mee hoe ik het doe en stuurt ze me daarvandaan soms de goede kant op. Dus Dinie is de grootste schat die ik in mijn leven heb verloren. Ik had al mijn nieuwe boeken ook liever samen met haar geschreven. Nu begin ik me echter af te vragen waarin dan precies de vernieuwing zit… Vermoedelijk komt die duidelijker naar voren in de serie waaraan ik nu begonnen ben: Magische Alliantie. Daniël en Irene, de hoofdpersonages uit Interplanetair, zijn nog steeds personages die wij samen hadden bedacht, maar zo iemand als Astar Natas, het hoofdpersonage uit Woest Water, niet.

Door onze boeken is Dinie als schat nooit helemaal verloren, natuurlijk. Ze leeft in de verhalen die we samen schreven verder. Het is dus maar goed dat wij die verhalen in 2011 zijn gaan verwerken in manuscripten die uitgegeven konden worden onder ons pseudoniem Johanna Lime.