3 januari 2023

What is the earliest memory you have? Dit is de vraag waarmee #bloganuary vandaag komt. Wat is de vroegste herinnering die je hebt? Alweer een moeilijke vraag voor mij. (Ik hoop niet dat dit de hele maand zo door blijft gaan).

Oké, waarom is deze vraag zo moeilijk voor mij? Waarom kan ik hem niet gewoon beantwoorden met iets als:

• Mijn vroegste herinnering is dat ik vijf weken te vroeg was geboren en zo klein was dat mijn moeder me in een la kon leggen omdat ik “Indelaa” krijste, of iets wat daar veel op leek. (Dit weet ik alleen uit de verhalen die mijn familie mij vertelde)
• Mijn vroegste herinnering is van een meisje met blonde krulletjes dat naast haar moeder in de woonkamer zit en honderduit vragen stelt over de wonderlijke wereld waarin ze is terechtgekomen en die op allerlei manieren wil verkennen en begrijpen. (Dit heb ik gefantaseerd naar aanleiding van een foto van toen ik twee was).
• Mijn vroegste herinnering is van een meisje van twee jaar dat een broertje kreeg en hem een piepende witte knuffelbeer mocht geven. (Die witte beer lag bij ons in huis).

De waarheid is dat ik deze herinneringen niet uit eigen gedachten terug kan halen. Ik kan me van de tijd voor mijn elfde jaar nauwelijks iets herinneren en daarmee is mijn vroegste herinnering dus in de vergetelheid verdwenen. (Misschien een mooi thema om er nog eens een verhaal over te schrijven?)

Mijn brein heeft alle gedachten aan de periode voor mijn opstand voor me afgesloten. Dat ontdekte ik tijdens mijn opleiding voor Master practitioner in Neuro Linguïstisch Programmeren, waarbij er een tijdlijninterventie werd gedaan. Pas toen ik onder hypnose werd gebracht kwam ik erachter dat de geboorte van mijn twee jaar jongere broer een nare ervaring heeft opgeleverd. Ik zag deze herinnering door de hypnose (in tegenstelling tot normaal, wanneer ik geen beelden zie) wel in een kleurrijke film voorbij komen. Het was ongeveer net zoals ik de ideeën voor mijn verhalen soms kan zien als ik droom.

Mijn tante was kraamverpleegster, zij hielp mijn moeder die net was bevallen van mijn broertje. Ze liep in een bruin uniform met een wit schort in de gang bij de slaapkamers rond. Ik wilde bij mijn moeder en de baby gaan kijken, maar zij ging voor de slaapkamer staan en verhinderde mij om er naar binnen te gaan. Ze stuurde me naar beneden.

Natuurlijk had mijn tante daar een goede reden voor. Mijn moeder moest rusten en kon het gekwebbel van een vrolijk pratend kind op dit moment niet aan haar hoofd gebruiken. Maar als klein kind begreep ik niet waarom ik nu ineens niet meer naar mijn moeder mocht. Misschien had mijn tante het wat vriendelijker aan me uit kunnen leggen, maar dat deed ze helaas niet.

Voor veel kinderen die er een broertje of zusje bij krijgen en daarna de aandacht moeten delen, kan de geboorte van een volgend kind een traumatische ervaring zijn. Als het hierbij was gebleven, had ik me er vast overheen gezet. Met mijn broer kon ik het daarna prima vinden en ook in ons gezin voelde ik me thuis. Toch moet dit mijn vroegste ervaring zijn geweest van veel soortgelijke ervaringen die zich hebben opgestapeld, waarbij ik ‘er niet bij mocht.’ Nadat we op mijn zevende midden in een schooljaar verhuisden naar een ander dorp en ik er als vreemde bij kwam in de klas, kwamen er steeds meer ervaringen bij die dezelfde strekking hadden. Het werd erger en erger. Ik deed zo mijn best om ergens bij te horen, maar steeds weer mocht ik er niet bij. Op mijn elfde jaar kwam het tot een uitbarsting. Ik stond op voor mezelf en heb me letterlijk en figuurlijk vrij gevochten uit deze vicieuze cirkel.

Volgens de psycholoog van de NLP opleiding is dat mijn redding geweest. Ik had er aan onderdoor kunnen gaan. Maar ik liet mijn belagers achter me en ging mijn eigen weg.

Om mezelf te beschermen, heeft mijn brein de paden naar mijn herinneringen zo goed als afgesloten. Ik kan er niet meer bij, behalve dan wanneer ik onder hypnose word gebracht.

Het enige dat ik nog heb uit die tijd zijn de oude foto’s die mijn ouders maakten en de verhalen die familieleden aan elkaar vertelden.

Mijn vroegste herinnering begint dus bij een gevecht op het schoolplein, waar ik niet trots op ben. Ik sloeg een paar jongens in elkaar en werd ervoor bestraft door de leraar. Voor mij betekende het een bevrijding van iedereen die mij klein wilde krijgen en een grote sprong naar zelfredzaamheid en authenticiteit.

De weg die ik daarna nam was vaak eenzaam, maar gelukkig had ik Dinie.

Achteraf gezien denk ik dat wij samen al met een been in het Aquariustijdperk stonden. Misschien komt het ook wel daardoor dat we zo van fantasy en sciencefiction gingen houden en onze boeken samen schreven. Wij begrepen elkaar zelfs zonder woorden. We zaten op dezelfde golflengte en gaven vaak op hetzelfde moment dezelfde woorden aan precies dezelfde gedachten. Zo jammer dat ze er niet meer bij kan zijn.

Gelukkig hoef ik niet meer zoals op mijn elfde alleen verder. Er zijn nu lezers die onze boeken lezen en het doet me goed om te zien dat die ons wel begrijpen. Maar ja, jullie zijn dan ook liefhebbers van hetzelfde genre waarbij je door middel van het lezen van boeken kennis maakt met oneindig veel nieuwe werelden en mogelijkheden voor de toekomst.

Ik mag er hopelijk nu wel bij.