2 januari 2023

How are you brave? Wordt mij gevraagd door Bloganuary van WordPress. Vertaald lijkt Hoe moedig ben ik? daarbij nog de beste zin die hierbij past. Mijn eerste ingeving is, dat ik helemaal niet moedig ben. Althans niet in de betekenis van een dapper iemand die gevaarlijke situaties het hoofd biedt en zijn nek uitsteekt om anderen te helpen. Zoals een brandweerman die iemand redt uit een brandend huis of iemand van de reddingsbrigade die drenkelingen van een zinkend schip haalt. Maar laat ik eens op zoek gaan naar wat moedig zijn precies inhoudt.

Wat is een moedig persoon?

Deze vraag staat op Google als ik het woord moedig zoek. Hier staat achter: “Moedig zijn betekent niet leven zonder angst. Het betekent stoppen met vluchten, angst onder ogen komen en het zo overwinnen. Het komt van luisteren en onszelf respecteren, en brengt ons dichter bij wat we willen worden.

Als ik verder zoek, lees ik: Een moedig persoon toont daadkracht: hij/zij staat voor wat hij/zij gelooft en handelt daarnaar. Moed impliceert het overwinnen van obstakels, het bieden van weerstand tegen tegenstand.

Misschien ben ik toch moediger dan ik dacht?

Vaak moet ik mezelf ertoe aanzetten om actie te ondernemen en weestanden het hoofd te bieden. Het is mij een groot raadsel waarom uitsluiting en afwijzing steeds weer terugkomen in mijn leven. Ben ik echt zo anders dan andere mensen? Waarom word ik gezien als een gevaar? Hoe komt het dat anderen vinden dat ze me zo mogen pesten en belachelijk maken? Daardoor ben ik me overal buitengesloten gaan voelen en ging ik mijn eigen weg. Soms heb ik het idee een alien te zijn die helemaal niet op de aarde thuishoort. (Dit heb ik zelfs verwerkt als thema in mijn autobiografische boek: De twaalfde Saturnusmaan).

Inmiddels heb ik geleerd dat ik alleen door iets te doen en niet angstig in een hoek weg te kruipen, verder kan komen met mijn leven. Door schade en schande leerde ik om voor mezelf te kunnen zorgen en alle problemen op te lossen. Ik werd de zelfstandige persoon waar mijn ouders op konden bouwen toen ze mantelzorg nodig hadden. Ze dachten dat ik overal raad op wist.

Mijn werkzame leven was een aaneenschakeling van hoogtepunten en dieptepunten. Ik kwam drie keer in de WW terecht en ben altijd blijven leren om maar ergens bij te mogen horen. Alle opleidingen ten spijt, werd de beloning voor het werk dat ik deed in de loop der jaren alleen maar minder. Na verschillende banen te hebben gehad (als lerares in het basisonderwijs, als intern leerling coördinator, als zelfstandig NLP coach en remedial teacher, als degene die kleine onderhoudsklussen aanstuurde bij een schildersbedrijf na een omscholing voor werkvoorbereider in de bouw) kwam ik in een situatie terecht waarbij ik te oud gevonden werd om te werken. Aan intelligentie en inzet ontbrak het nooit. Maar na maandenlang solliciteren om opnieuw te moeten concluderen dat niemand erop zat te wachten mij een baan te gunnen, heb ik eindelijk voor mezelf gekozen.

Ik ben gaan schrijven. Dat is misschien van alles wel het moedigste dat ik ooit heb gedaan. Als schrijver (ik wilde dat mijn hele leven al, schrijven of kunstenaar worden) volg ik mijn echte roeping. Niet dat alle tegenstand nu is verdwenen, want fantasy en sciencefiction in Nederland wordt ook vaak minachtend bejegend, maar bij mijn schrijfwerk voel ik me goed. Ik kan mezelf zijn en hoef niet aan anderen te bewijzen dat ik er bij hoor. Wie vindt van niet, om welke nare reden dan ook, zoekt het zelf maar uit. Ik blijf moedig doorgaan.