30 september 2022

Ronde 1 van de hoofdredactie

Het is altijd weer spannend, de redactie op mijn volgende manuscript. Ik weet intussen hoe het werkt, maar toch verrast Tamara Geraeds me altijd weer. Ze heeft een strakke planning en stuurt iedere dag een aantal pagina’s op, die ik dan doorneem en weer terugstuur. Meestal accepteer ik de wijzigingen die in het document staan aangegeven, omdat ik zie dat ze gewoon gelijk heeft: het verhaal wordt net iets duidelijker en vlotter, het te veel aan woorden gaat eruit. Vaak verbaas ik me erover dat het me toch weer niet gelukt is om die herhalingen eruit te houden, die zinnen die dubbelop zijn, met stukken tekst die er eerder ook al stonden. Net iets anders verwoord, maar toch. Blijkbaar heb ik dat tijdens het schrijven nodig om alles voor mezelf duidelijk en logisch te houden. Zelfs bij een vierde versie nog. Ben ik even blij dat er redactrices zijn! Door Tamara’s wijzigingen wordt het verhaal lekker vlot getrokken. Ik word hier vrolijk van en denk bij mezelf: dit gaat vast mijn beste boek tot nu toe worden.

Het wordt lastiger wanneer er meer aan de hand blijkt te zijn. Hoe kan het nou dat ik ergens ineens een cliffhanger heb staan? Hij staat midden in de actie maar ook midden in een hoofdstuk. Tamara heeft natuurlijk groot gelijk om te vragen of ik daar nog iets achteraan kan schrijven, want de lezer zal willen weten hoe de personages dit probleem op gaan lossen. Pas daarna kunnen ze verder lezen na de witregel. Afijn, dat is even omschakelen en van redigeren ineens weer creatief gaan schrijven. Ik bedenk een paar nieuwe zinnen, iets met een personage dat de gevolgen van de actie op kan vangen, en zucht opgelucht als het me is gelukt. En dan weer verder. Ik zie dat er een heel stuk tekst is geschrapt, maar op deze plek kan dat niet. Het is een handeling die verderop in het verhaal erg belangrijk wordt, en als het hier dan weggehaald is, wordt er verderop verwezen naar iets dat niet langer bestaat. Ik zet een opmerking in de kantlijn en vertel mijn redactrice waarom dit gedeelte er niet uit mag. En zo gaan we verder, alle hoofdstukken door, elke dag een bepaald gedeelte van het manuscript. Het zal nog even duren voordat we helemaal bij het einde zijn. Voorlopig ben ik alweer dik tevreden met onze samenwerking. Het komt vast ook nu weer helemaal goed. Dat was bij de vorige boeken die Tamara onder handen nam ook zo, dus dit zal vast weer op zijn pootjes terecht komen. Ik kijk er vanaf afgelopen maandag iedere werkdag naar uit dat er een e-mail mijn kant op komt en ben nieuwsgierig naar wat ik daarin aan opmerkingen zal vinden. Net als Tamara plan ik redactietijd in mijn agenda. De rest van het jaar zijn we hier zoet mee.

Voorbereidingen voor NaNoWriMo

Het gaat echt stukje bij beetje deze keer, dat hadden jullie al gemerkt. Het voorbereiden van de verhalen van de volgende boekenserie, Magische Alliantie, vergt veel inspanning en tijd. Ik heb voor zes planeten een nieuwe wereldbouw en nieuwe sterrenkaarten en landkaarten nodig, er komen zes heel nieuwe personages bij, er zijn zes nieuwe conflicten nodig en een overkoepelend verhaal, andere situaties, een nieuw of compleet veranderd magiesysteem. Tekeningen van de personages heb ik al gemaakt, er is een opzet voor het eerste verhaal, ik weet wie de protagonist van het eerste boek wordt, wie de antagonist is en wat er precies speelt. Ik heb een mysterie bedacht dat opgelost moet worden, in een wereld die heel anders is dan de onze. Als dit me gaat lukken, wordt het een bijzonder boek.

De afgelopen week ben ik lessen van de “NaNo Prep 101” (voorbereiding op de National Novel Writing Month, 50.000 woorden schrijven in de maand november, met woordenaantallen per dag invullen op de website van de organisatie) zo’n beetje aan het volgen, zodat ik in november 2022 ook weer mee kan doen aan de NaNoWriMo.

Voor 1 november wil ik in ieder geval alle voorbereidende werk voor boek 1 van deze nieuwe serie helemaal af hebben, en een plot dat van het begin tot het eind in schema is gezet. Dat gaat me vast lukken, ik heb oktober nog. Voor boek 1 en 2 ben ik al een heel eind op weg met de ideeën voor de verhalen, voor de boeken 3, 4, 5 en 6 heb ik alleen voorlopige titels en verschillende verzamelde plaatjes voor een eventuele boekomslag. Het zal net wat anders worden dan ik gewend ben te schrijven, ik weet al ongeveer waarop ik de verhalen wil baseren, welk bekend verhaal ik wil gebruiken voor inspiratie. Maar het moet anders, ik wil het op z’n Johanna Limes, dat ben ik aan Dinie en mijzelf verplicht. Dus dat betekent nog heel veel brainstormen, scènes uitschrijven, wezens bedenken, flora en fauna, landschappen, problemen die te overwinnen zijn en vooral datgene wat de personages het liefst van alles willen, waar ze helemaal voor gaan… En dan de dingen bedenken die ze moeten overwinnen, zodat ze kunnen groeien en aan het eind van het verhaal er anders uitkomen dan hoe ze er in het begin voor stonden.

Heerlijk om dat allemaal te bedenken, te tekenen, uit te schrijven en in een schema te zetten, waarna ik die zes manuscripten zal kunnen schrijven. Iedere dag een beetje hieraan werken zorgt tenslotte ook voor vooruitgang. Ik moet gewoon af en toe even achteromkijken om te kunnen zien wat er al aan werk verzet is. Deze wereld begint alweer helemaal voor me te leven, ik moet doorzetten tot mijn doel bereikt zal zijn: een prachtige zesdelige serie schrijven, verdeeld over drie tweeluiken.

Er is nog meer waar ik naar uitkijk in de herfst en de komende winter, maar daarover schrijf ik later verder in mijn blogs.

Groeten van Johanna Lime