14 juli 2022

Ooit heb ik me laten verleiden tot de impulsaankoop van een horoscoop, waar ik eigenlijk niks mee heb gedaan, behalve dan dat ik nog steeds elke dag een e-mail ontvang met een goedbedoeld advies uit de macrokosmos. Ik lees het door en klik het daarna meestal gewoon weer weg. Het is vaak zo algemeen en het gaat ook alleen maar uit van de zon in mijn sterrenteken, dat het meestal te vaag blijft om er iets concreets uit te kunnen halen. Op sommige dagen kloppen de gegevens best aardig. Het is maar wat je zien wilt, denk ik dan.

Meestal ga ik gewoon mijn eigen weg en besteed ik geen aandacht meer aan wat Astrology Answers mij uit wil leggen. Horoscopen hebben volgens mij alleen maar zin als ze iets kunnen bijdragen aan het begrijpen van bepaalde psychologische invloeden op je karakter, het beter begrijpen van jezelf. Wat dat betreft vind ik beschrijvingen van hoe bepaalde sterrenbeelden zich gedragen interessant bij het ontwikkelen van personages voor verhalen. Niet dat ik ze daarvoor tot nu toe trouwens ook bewust heb ingezet. Met Dinie samen heb ik vroeger wel onze dagboekpersonages voorzien van sterrentekens en ze op grond daarvan karaktertrekken meegegeven. Vermoedelijk sijpelde dat nog een beetje in onze eerste boeken door.

Het verband tussen de macrokosmos en de microkosmos intrigeert me. ‘Zo boven zo beneden’ – de wet van Hermes Trismegistos – komt zelfs in het Onze Vader voor, in de zin: ‘gelijk in de hemel alzo ook op aarde’. De klemtoon wordt er alleen altijd verkeerd gelegd, waardoor het net lijkt of hemel en aarde niet met elkaar verbonden horen te zijn. Het zijn van die dingen die nooit bespreekbaar waren in mijn familie, maar waar ik met Dinie wel heel goed over kon filosoferen. Het is een van de redenen waarom onze verhalen zich in het heelal afspelen, op andere planeten, denk ik vaak.

Vandaag kreeg ik deze tekst in de e-mail voor ogen en die beviel me wel.

Laat je vandaag leiden door je creativiteit.

De intuïtieve Maan beweegt door je 5^e huis van zelfexpressie en artistieke passie, dus als er ooit een dag is geweest om van je passies je beroep te maken, dan zou dat vandaag het geval zijn.

Je hoeft er natuurlijk niet in één keer een heel manuscript uit te pompen of een oeuvre aan schilderijen te maken; concentreer je gewoon op het nastreven van wat je gelukkig maakt en voel je nu vervuld.

Vooral de laatste zin gaf me het gevoel dat ik gewoon moet doen waar ik zin ik heb vandaag. Zoals jullie weten ben ik deze maand aan het schrijven voor CampNaNoWriMo. Op 11 juli had ik mijn woordenaantal voor de hele maand juli 2022, het doel van 20.000 woorden, al gehaald. De proloog en de hoofdstukken 1 en 2 waren geschreven, en ook een kortverhaal.

Daarom heb ik mezelf een nieuw doel gesteld bij CampNaNoWriMo, voor de rest van deze maand. Waarom zou ik niet gewoon doorschrijven aan mijn nieuwe manuscript, dacht ik. Waarom geen 30.000 woorden erbij proberen te halen, zodat ik toch nog aan de gebruikelijke 50.000 woorden per maand kan komen? Daar ben ik op 12 juli dus aan begonnen en in twee dagen tijd schreef ik weer 4.999 woorden. Het houdt wel in dat ik ’s morgens het stuk van de vorige dag nog even redigeer en dan de hele middag bezig ben met schrijven. Het lijkt net werken voor je beroep, al ben ik dan gepensioneerd.

Wanneer ik zo met tekst bezig ben en met het verwoorden van zinnen en alinea’s voor een nieuw verhaal, begint mijn passie voor tekenen ook weer heel erg te kriebelen. Precies vandaag dacht ik: ‘Ik kan best een dag wat minder woorden schrijven en weer eens verder gaan met het tekenen van mijn personages. Dat moet toch ook kunnen?’

En zie: het advies van de sterren past precies bij mijn gevoel.

Dus ik denk dat ik maar gewoon ga doen wat mij gelukkig maakt. Een paar honderd woorden schrijven en dan verder met de tekeningen van de personages. Het manuscript hoeft toch pas over ruim een jaar opgestuurd te worden naar Zilverbron. Ik heb nog geen haast. En zo rigide hoef ik niet te voldoen aan CampNaNoWriMo doelen, want die bepaald ik ook gewoon zelf.

Groeten van Johanna Lime