15 april 2022
Vertrouwen
Op sommige momenten is het moeilijk voor mij als schrijver om vertrouwen te houden in wat ik doe. Dat komt dan vooral doordat een zogenaamde ‘kenner’ van het genre zijn ongezouten kritiek weer eens vrijelijk spuit, bijvoorbeeld op social media of in filmpje waarin hij wordt geïnterviewd. Het gaat er dan over hoe slecht het fantastische genre het doet in ons land en wat er allemaal niet deugt aan het werk van collega-auteurs. Zelf hoort deze ‘kenner’ niet bij die groep die alles fout doet, want hij heeft alles goed bestudeert en initieert allerlei geweldige initiatieven. Er komen allerlei voorbeelden voorbij van hoe geweldig het genre in de Engelstalige wereld is en hoe Nederland en Vlaanderen niet kunnen tippen aan de kwaliteit daarvan. Telkens geeft zo iemand, bedoeld of niet, weer de boodschap dat anderen nooit de kwaliteit kunnen leveren die het genre nodig heeft. Dit opleggen van een mening aan alle collega-auteurs in ons genre vind ik op zijn zachts gezegd vreselijk negatief en demotiverend. Precies wat we niet nodig hebben. Kan dat nou niet anders? Waarom kunnen Nederlandstalige boeken niet ‘awsome’ zijn zoals de Engelstaligen het noemen. Waarom moeten wij hier altijd weer afgezeken worden door anderen en kunnen we elkaar geen complimenten geven voor het schrijfwerk dat we doen voor de fantastiek?
Het is mij wel duidelijk dat diegene die zoveel kritiek heeft veel Engelstalig werk leest, maar slechts een handjevol Nederlandse auteurs gelezen heeft. Mijn boeken zaten er zeker niet bij. Dus hoe kan zijn mening dan objectief zijn, als het gros van de schrijvers wordt vergeten?
Als ik zie wat er de afgelopen tien jaren dat ik schrijf is gebeurd in Nederland, krijg ik toch echt het idee dat we in de lift zitten met het genre. Natuurlijk bekijk ik het voornamelijk door de gekleurde bril van de uitgeverij bij wie ik boeken heb uitgebracht en van wie ik in de loop der jaren tientallen boeken heb gelezen. De andere schrijvers zie ik voorbijkomen in About Boks, een wekelijks programma op Facebook, van Zilverspoor, waar vele auteurs de kans krijgen over hun boeken te vertellen, ongeacht bij welke uitgever ze zijn uitgegeven. Laten we eens wat liever zijn voor elkaar en daar een voorbeeld aan nemen, in plaats van altijd maar weer te doen alsof Nederlanders en Vlamingen ten opzichte van Amerikanen en Engelsen zoveel minder waard zijn in de verbeeldingsliteratuur. We moeten toch al dealen met dat landelijke literaire air dat onze niche de grond in boort, waardoor onze boeken nauwelijks in normale winkels komen. Op dit soort psychologische dreunen zit ik echt niet te wachten. Het als genreschrijver vol te houden is al lastig genoeg. Of is die ‘kenner’ erop uit om de concurrentie te verkleinen?
Ik ga er niet meer naar luisteren. De volgende keer dat er weer zo’n man komt met een berg kritiek zet ik het filmpje uit of lees ik gewoon niet verder.
Je kunt geen appels met peren vergelijken. De situatie Engelstalig of Nederlandstalig verschilt enorm. De doelen die individuele schrijvers hebben ook.
Laat ik me voornemen om hetgeen wat op bovenstaand plaatje staat aan te houden. Ik schrijf omdat ik het wil, omdat ik me er goed bij voel. Er zijn lezers die mijn boeken fijn vinden om te lezen, er zijn er zelfs die halsreikend uit zitten te kijken naar mijn volgende boek. Wat heb ik dan te klagen?
Moet het mijn doel zijn om het genre in Nederland naar een hoger plan te tillen? Volgens mij werk ik daar al aan mee. Van ieder nieuw verhaal dat ik schrijf en dat bij een jury terecht komt, een redactie krijgt en herschreven wordt, groei ik als schrijver. Moet ik het hele veld meetrekken? Alleen als ik me daartoe geroepen voel. Behalve zakelijke overeenkomsten die ik heb afgesloten, ben ik niemand iets verschuldigd.
Het gaat goed
Laat ik voorop stellen dat het goed gaat met mij als schrijver. Ik mag er trots op zijn dat de redactie van mijn volgende boek goed verlopen is en dat ik weer kon merken dat er minder ‘fouten’ in het manuscript te verwerken waren dan bij eerdere werken. Dat ik bij ieder boek dat ik schrijf minder versies nodig heb.
Interplanetair boek 2 Geestenpoort is terug bij de uitgever en wordt in 2022 een nieuw uitgegeven boek.
Inmiddels heb ik naast dit manuscript nog een tweede manuscript geschreven het afgelopen jaar. Voor de manuscriptenwedstrijd van Zilverspoor zijn de bestanden opgestuurd.
Tijdens CampNaNoWriMo ben ik aan versie 3 bezig voor het derde deel van Interplanetair en ik vermoed dat ik met dit manuscript zelfs met een versie minder rond kan komen dan voor de vorige, omdat het vanaf het begin al beter lukte de ideeën direct goed op te schrijven.
Er zijn pasgeleden nog drie nieuwe korte verhalen van mij verschenen op Smashwords.
Dus naar mijzelf kijkende, en dat is het beste om te vergelijken, gaat het nog niet zo slecht.
En als ik zie wat voor mooie nieuwe boeken er weer bijgekomen zijn van collega’s in de artbooksshop.com gaat het met ons genre ook heus wel goed. Het ligt er maar net aan welke eisen je stelt (en of je in de positie bent om die te mogen stellen?)
Wie leest dit nou eigenlijk?
Dat vraag ik me iedere week weer af. Ik schrijf een blog maar kom er nooit achter wie dit ook echt gelezen heeft, op een paar mensen na die het trouw liken op mijn website. Dat is leuk om te zien. Ik krijg daar een bericht van binnen in mijn e-mail.
Maar van degenen die het via Facebook lezen merk ik nauwelijks iets. Kun je het liken op Facebook als je dit via de link hebt gelezen? Ik denk niet dat ik iets anders aan promotie ga doen dan bloggen, filmpjes op You Tube zijn soms wel leuk maar het is niets voor mij. Ik wil ook niet iedere dag in twaalf groepen een post van mijn boeken opdringen via sociale media. Dus ik doe het zo.
Rest me om iedereen een Vrolijk Pasen te wensen, voor 17 en 18 april 2022
Johanna Lime 
Ik kan mij inderdaad ook echt ergeren aan de elitisten. Vaak zijn dat ook mensen die denken dat young adult dom is. Fantasie is dan nog dommer of alleen 1 soort fantasie is goed. En wat juist het mooie is aan fantasie is dat alles kan.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik voornamelijk engels lees. Toen ik mij weer stortte in het lezen van fantasie, een goede 10 jaar geleden, was er soms nog weinig te vinden van nl en vlaamse auteurs. Dat is echt wel veranderd. VIa Zilverspoor maar ook via Anderwereld zie ik veel leuks voorbij komen. Nu moet ik alleen nog even uit mijn vaste structuur komen en er ook wat lezen. Maar dat is mijn probleem en ligt niet aan de kwaliteit van de auteurs.
Dank voor je reactie. Ik lees al sinds 2011 ongeveer boeken van Zilverspoor en Zilverbron en andere Nederlandstalige boeken en vind het leuk om te zien dat er zoveel variatie is in de fantasie. Iedere auteur komt met eigen unieke ideeën aan voor de boeken die ze schrijven, dat is erg fijn om te zien. De etiketten voor Young Adult of Volwassenen zijn ook maar een indicatie voor waar ze op de boekenplanken gezet moeten worden in een winkel of in de bieb. Ik weet dat er lezers van mijn boeken zijn die als volwassenen van mijn YA serie hebben genoten. De vergeten vloek is zo ingedeeld omdat de hoofdpersoon in het begin van het verhaal dertien was, dat schijnt een indicatie te zijn voor YA. Verder klopt het wel dat het verhaal vanaf 15 jaar goed te lezen is, maar aan het eind van het verhaal is de hoofdpersoon 25, dus helemaal klopt de indicatie niet. Ik zie de kwaliteit van het genre steeds beter worden, ook hoor ik dat bij wedstrijden er steeds minder fouten in de verhalen sluipen. Ik vind het jammer dat sommigen zo neekijken op met name Zilverbron, waarschijnlijk ook vanwege de verkeerde aanname dat als je ergens voor betaalt de kwaliteit vanzelf veel minder moet zijn. Dat is het juist niet en het is echt niet zo dat anderen niets vragen voor al het werk, een gedegen redactie kost al gauw flink wat geld. Als je dat als schrijver zelf moet laten doen voordat je je manuscript op kunt sturen, komt het op hetzelfde neer. Het is trouwens mijn beslissing om bij die uitgever te gaan, ik krijg er zoveel warmte voor terug, van het Zilverteam en de Zilverfamilie. Dat is volgens mij echt uniek en de kracht van Zilverspoor. Geen ruimte voor jaloezie en ze betrekken er met About Books alle schrijvers bij, ook van andere uitgeverijen. Ik zie dat bij de grotere uitgeverijen niet terug, daar krijgen een handjevol Nederlandstaligen een kans, de andere schrijvers kunnen het schudden, die komen nooit verder dan de slushpile. Van de verbondeheid die in bij Zilverspoor bemerk, kunnen anderen nog wat leren. Ook vind ik het geweldig dat ze hard aan de weg timmeren en veel boeken uitbrengen per jaar in vergelijking met anderen. Niet klagen maar de schouders eronder zetten. Daar trek ik me dan maar aan op en ik zal proberen me niets meer aan te trekken van de zogenaamde betweters die denken dat ze het hele genreveld zo goed kennen, maar er eigenlijk ook niet alles van afweten.