28 oktober 2021

In 2011 besloten Dinie Boudestein en Marjo Heijkoop dat het tijd werd om in de openbaarheid te treden met hun schrijfwerk, waar ze sinds hun tiende jaar samen aan bezig waren. De directe aanleiding tot dat besluit was het overlijden van Marjo’s jongste broer Maarten, op 47-jarige leeftijd. Dinies vader Henk was 69, zus Joke 43, broer Arie 53, broer Piet 56 en moeder Adriana 88 toen zij in de periode van de vijftien jaren daarvoor ook al waren heengegaan. Het leven was maar kort. Voor ons gold de aanname dat mensen steeds maar ouder werden echt niet. De meesten haalden de pensioengerechtigde leeftijd niet eens! Ons kringetje naaste familieleden werd alsmaar kleiner.

Stel dat ons dat zou gebeuren. Dan ging alles wat we bedacht hadden aan verhaal, wereldbouw en personages zo de prullenbak in. Niemand zou van het bestaan ervan afweten. We hadden er nooit met anderen over gesproken, hielden het geheim en voor onszelf.

Dat er nooit iets mee gedaan zou worden, wilden we niet. Daarvoor beleefden we er te veel plezier aan. We moesten het delen met de wereld om ons heen. Dus besloten we om van de dagboeken van personages die we tot dan toe geschreven hadden, echte verhalen te gaan schrijven. Verhalen die uitgegeven konden worden.

We begonnen te schrijven aan “De vergeten vloek”. Maar net toen we na drie maanden zoveel op papier hadden staan dat we eens uit gingen zoeken of we een uitgever konden vinden, zagen we op het internet de manuscriptenwedstrijd van Magic Tales en Luitingh Fantasy. Zij wilden een manuscript voor een op zichzelf staand verhaal. We besloten om daaraan mee te doen. Dus pasten we ons aan en haalden een bijpersoon tevoorschijn uit het tot dan toe geschreven manuscript. Kamilia Arras werd de hoofdpersoon van ons nieuwe manuscript. We bedachten een verhaal over een tijdreis, naar de oorsprong van onze verbeeldingswereld. Dat werd “Schimmenschuw”.

Schimmenschuw kwam als het debuut van Johanna Lime, ons pseudoniem, in 2015 uit bij Zilverbron. Wij waren echte schrijvers geworden. Behalve romans schreven we ook korte verhalen voor schrijfwedstrijden in het fantastische genre. Drie korte verhalen werden in 20215 opgenomen in bundels bij Annibo. We kregen bij Zilverbron contracten voor het verhaal dat onze uitgebreide wereldbouw recht zou doen. Dat werd trilogie “De vergeten vloek.” Van 2012 tot 2018 deden we aan allerlei wedstrijden mee met onze korte verhalen en daar maakten we vanaf november 2015 e-books van voor Smashwords.

We waren lekker bezig met schrijven en ontmoetten onze collega’s en lezers op beurzen en festivals.

We lazen ook de boeken van collega-auteurs en leerden veel over het schrijven van korte verhalen en romans, tijdens cursussen en van de redactie op ons werk, uit juryrapporten en uit verschillende bronnen op het internet. Schrijven was niet meer uit ons leven weg te denken.

In 2018 ging het mis. Bij Dinie was de kanker teruggekomen, waarvoor ze tien jaar eerder was behandeld. En nu was er geen redden meer aan. Op 23 december 2018 overleed ze na een kort ziekbed, nog voor we naar de afspraak met de oncoloog konden gaan.

We hadden het derde deel van Schamel verbond nog niet helemaal geschreven. Het plot stond in een schema en met het schrijven zaten we ongeveer op de helft.

Zou de trilogie nu toch niet uitkomen? Bleef het maar bij twee delen? Dat kon natuurlijk niet.

Het blijft vreselijk dat Marjo haar beste maatje, grootste vriendin, liefste nicht en trouwe geestverwant is kwijtgeraakt aan die rottige K-ziekte. In de jaren die volgden na 2018 stierven ook haar moeder (88) en haar vader (94), voor wie Marjo de mantelzorg gedaan had. Dat was ook een groot gemis, maar zij hadden al een heel eind verder kunnen reizen op de levensweg dan Dinie, die met 65 haar pensioenleeftijd niet gehaald heeft, net als haar broers en zus. Het is erg eenzaam geworden zonder deze mensen, al leven ze door in Marjo’s herinnering.

De boeken waaraan Dinie meegeschreven heeft, zijn het tastbare bewijs van haar bestaan. Haar stem is daarin terug te vinden. Sinds Dinies overlijden besloot Marjo om alleen door te schrijven. Hoe kon ze anders? Het was haar grote passie en dat is het nog steeds. Meer zelfs. Het schrijven neemt een belangrijke plaats in, in haar leven. Het houdt door de dimensies heen de banden met Dinie in stand.

Bovenstaande boeken zijn inmiddels uitgebracht door Johanna lime. En behalve deze romans zijn er de korte verhalen op Smashwords.

Degenen die dit blog volgen, weten dat er meer aan komt. Na tien jaar is Johanna Lime nog lang niet uitgeschreven. Er komen nog korte verhalen aan. Trilogie Interplanetair waaraan hard gewerkt wordt om hem verder af te krijgen. Een nieuwe manuscriptenwedstrijd. Plannen voor nieuwe romans daarna. Meedoen aan korte verhalen schrijven.

Marjo hoopt dat zij haar ouders achterna mag gaan en nog heel lang van haar (pré)pensioen mag genieten. Dat we de klimaatproblemen zo goed aanpakken dat ze geen gevaar meer vormen voor alle leven op aarde. Dat ze nog lang gezond en sterk en slim kan blijven om het schrijven vol te houden. Maar vooral dat er nog veel lezers de weg naar de boeken van Johanna Lime zullen vinden en mee mogen genieten van de verhalen uit de wereldbouw die Dinie en zij verzonnen hebben, al wordt die de laatste jaren ook verder uitgebreid met nieuwe ideeën.

Dank jullie wel voor het volgen van Johanna Lime.