7 oktober 2021

Niets zo veranderlijk als een mens

Voor mijn gevoel sta ik een poosje stil, maar dat is niet echt waar. Wel is het zo dat ik zit te wachten op de redactie van mijn volgende SFF roman, en dat duurt nog een paar maanden.

Zoals ik op 17 september al in een eerder bericht schreef, heb ik eerst mijn manuscript Interplanetair boek 2 Geestenpoort klaargemaakt, om het op 9 augustus naar Zilverbron te kunnen sturen. Ik heb eind augustus/begin september een verhaal voor de Harlands Awards geschreven en ben daarna verder gaan schrijven aan versie 1 van Interplanetair boek 3 Schakelmagie. Die versie van de volgende roman kwam op 9 september af.

Een tweede verhaal voor de Harland Awards lukte toen nog niet. Toch is het me na 9 september toch nog gelukt en heb ik me over de door mij opgeworpen barricade heen gezet. Ik kreeg nieuwe inspiratie en kon alsnog een tweede verhaal voor de Harland Awards schrijven. Beide verhalen zijn intussen ook al opgestuurd.

Mijn moeder zei altijd al: “Er is niet zo veranderlijk als een mens.” Ik herinner me dat goed en het sloeg er waarschijnlijk op dat ik eerst iets niet wilde en het later toch wel deed. Ik denk dat mijn moeder gelijk had: ik ben veranderlijk. Het duurt soms even wat langer voordat ik iets aanpak. Als dat betekent dat ik ook een mens ben, zie ik dat maar als een compliment.

Als mens (en als schrijver) ben ik constant in beweging. Niets staat echt helemaal vast, het creatieve proces dat nodig is om een verhaal te schrijven, staat veranderingen toe en dat is maar goed ook. Daardoor komt het verhaal tot leven en is er groei.

Ik ben er eigenlijk best wel trots op dat ik mijn blokkade voor een tweede kort verhaal voor de Harland Awards heb overwonnen en dat ik toch nog een leuk verhaal erbij kon schrijven. Leuk genoeg voor mij. Of de jury het met me eens is, moet ik nog maar afwachten. Ik heb besloten om wat dat betreft dicht bij mezelf te blijven en mijn gevoel te volgen. Het is een leuk verhaal geworden, al moet de fantasy het nog het meest van de setting hebben. Ik zie wel wat er van komt. Dat het verhaal er staat is voor mij al een hele overwinning.

En dan nu de manuscriptenwedstrijd van Zilverspoor

Ik had er veel zin in om een alleenstaand boek te schrijven over een heel andere fantasywereld dan waarin ik meestal schrijf. Weer eens wat anders, een mooie nieuwe kans.

Bij die wedstrijd was er een mogelijkheid om mij op te geven voor een Bootcamp. Ik besloot om dat te doen. Dan leerde ik misschien weer iets nieuws. Bovendien zou het wel gezellig zijn bij Cocky van Dijk, de uitgever. Er waren meer mensen aanwezig, ik was er even tussenuit en zat niet langer alleen thuis. Dat heb ik de afgelopen jaar al zoveel gedaan. Ik wilde weer eens wat mensen zien.

Vol goede moed ging ik dus op een zaterdag naar de Bootcamp. Daarvoor was ik met de voorbereidingen voor NaNoWriMo bezig geweest en had ik al een wereld verzonnen, een kaart getekend en allerlei wezens erbij gehaald. Het was nogal een uitgebreide wereldbouw, die ik had uitgedacht. Een met magie, piraten, mythologische wezens en allerlei ander zaken. Ik wist nog niet goed wat ik ervan moest vinden en hoopte op de Bootcamp te leren hoe ik ermee verder kon. Tot nu toe pakte het verhaal me nog niet echt.

De Bootcamp was erg gezellig. We kregen les en verzonnen van alles over wereldbouw, onder leiding van Cocky. Het was leuk om te horen welke ideeën de andere schrijvers hadden en hoe verschillend de verhalen waren. Gaandeweg de discussies realiseerde ik me dat mijn project te groot was voor een boek, te gecompliceerd en eigenlijk ook niet iets waar ik zelf enthousiast over was. En dat hoort het wel te zijn, want hoe zou ik het anders vol moeten houden om er een heel boek over te schrijven?

De Bootcamp gaf me een boost in een heel andere richting. Voor mij is het dus eigenlijk geen Bootcamp maar een “Boostcamp” geworden. Nadat ik thuisgekomen was, besloot ik de hele voorbereiding van het verhaal te veranderen en het meeste ervan weg te gooien. Hup, in de prullenbak. Alleen sommige personages en hun namen zijn nog over, maar ik heb ze wel verplaats naar een andere wereld.

In plaats van het verhaal te laten spelen in 1920, ging ik op zoek naar een andere tijd. Ik zocht naar sub genres van de fantasy en science fiction op You Tube en kwam uit bij een futuristische setting. Zelfs de klimaatcrisis werd erbij gehaald. Ik was direct enthousiast omdat dit verhaal beter bij mij paste dan een verhaal over piraten. En zoals wel vaker het geval is, droomde ik er ’s nachts over. Ik zag in mijn dromen precies wat er in het verhaal kon gaan gebeuren, werd wakker en greep zoals te doen gebruikelijk gauw naar het boekje dat boven mijn bed ligt. Ik schreef alles op en werkte het de volgende dag uit. Overdag deed ik ook nog research, tekende nieuwe kaarten en brainstormde er op los.

Het verhaal wordt nu meer science fiction, dat ligt me toch iets beter dan mythologische figuren en piraten. Het begint al aardig voor me te leven. Ik krijg zin om de personages verder uit te werken en om het verhaal te gaan plotten. De voorbereiding voor de NaNoWriMo gaat me nu vast op tijd lukken, voor 1 november. En met nog een paar Bootcamps in het verschiet, zal het vast en zeker een heel interessant boek worden. Ik heb er zin in!

Het project voor de NaNoWriMo heb ik ook direct maar aangepast, al blijft de titel “Schrijven aan een nieuwe roman”.

Op het plaatje hieronder is goed te zien welke omslag ik heb gemaakt. Fantasy en science fiction schrijven…. Ik vind het echt geweldig.

Gelukkig ben ik niet voor een gat te vangen en ben ik zo veranderlijk als een mens. Zoals ik geleerd heb bij mijn NLP opleiding: “De meest flexibele persoon beheerst het systeem.”

Nu nog verder uitwerken, interessante personages ontwikkelen, plotten en schrijven maar! Ik weet wat ik de komende winter kan gaan doen…

Heerlijk!

Groeten van Johanna Lime