Soms moet je een uiltje knappen

3 juni 2021

Nog regelmatig gebeurt het mij dat ik uit een roes ontwaak. Dan heb ik het gevoel dat ik zo naar mijn ouders zou kunnen gaan, als ik dat zou willen. Het idee dat zij nog steeds in de bungalow wonen waarin ik het grootste deel van mijn jeugd heb doorgebracht.

’s Avonds bekruipt me soms het idee dat Dinie al naar bed is gegaan. Dan komt de gedachte in mij op dat ik ook maar gauw moet gaan slapen.

Alleen dringt daarna de realisatie tot mij door dat die tijd uit mijn herinneringen niet langer bestaat. Mijn ouders en Dinie leven niet meer.

Mijn fantasie speelt me parten. Het zal wel iets te maken hebben met het rouwproces wat nog steeds niet helemaal voorbij is, als het ooit al helemaal verdwijnt. Ik ben alleen en mis hen.

Soms ben ik met zoveel taken bezig op een dag, dat het vanzelf erg laat wordt. Ik moet dan nodig een uiltje gaan knappen. Morgen is er een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Zoals jullie weten uit mijn vorige blog ben ik bezig met Versie 4 van Interplanetair boek 2 Geestenpoort, het tweede deel van de trilogie dat volgens de planning in 2022 bij Zilverbron wordt uitgebracht.

Tijdens het werk aan mijn manuscript kom ik ook in een roes waarbij de werkelijkheid vervaagt. Alleen komt dit door het geconcentreerd redigeren van mijn verhaal. Heel wat zinnen worden omgegooid. Gebeurtenissen verduidelijkt, herhalingen geschrapt. De tekst wordt stukje bij beetje beter, het verhaal mooier. Zachtjesaan wordt duidelijker wat ik bedoelde te vertellen. Niet alleen helpen bepaalde opmerkingen van Sebastiaan, mijn proeflezer, mij erbij om na te denken over wat er moet veranderen aan de tekst. Ook zie ik zelf dat Versie 3 nog niet goed genoeg was. Het herschrijven doe ik niet voor niets. Bovendien heb ik nu een beter beeld gekregen van hoe het verhaal in het derde deel van de trilogie verder moet gaan, zodat ik daar vast op kan anticiperen. Elementen die belangrijk zijn voor de ontwikkeling van de gebeurtenissen en de personages heb ik nu meer in de gaten.

Als ik met het herschrijven bezig ben, is het net alsof ik door een portaal in mijn verbeeldingswereld ben gestapt. Dan vergeet ik alles om me heen en dan ga ik net zolang door totdat ik weer een hoofdstuk af heb. Mijn koffie is koud en de wijzers van de klok geven een tijd aan die alweer ver voorbij de lunchtijd zit. Ik moet nodig een paar boterhammen nemen. En kijken of er nog warme koffie in de pot over is.

Hieronder op het plaatje zien jullie een fragment uit hoofdstuk 10. Irene en Daniël hebben een uitstapje gemaakt naar Chyndyro. Dat is belangrijk voor het verhaal, omdat ze daar iets ontdekken wat voor het vervolg belangrijk wordt. En zo passen de puzzelstukjes steeds beter in elkaar en wordt de trilogie langzaam verder opgebouwd.

Behalve het herschrijven ben ik de afgelopen week ook bezig geweest met landkaarten tekenen op de computer. Deze keer heb ik de bergen, heuvels en rivieren geplaatst. Op het plaatje zie je hoe de kaart van Calliope er tot nu toe uitziet. Dit is een project wat nog wel een paar kwartaal zal duren voordat het af zal zijn. Het is wel fijn om schrijven en tekenen steeds een beetje af te wisselen. Het een versterkt het ander.