13 november 2020

Planning niet gehaald

Op deze datum zou ik voor NaNoWriMo van november 2020 al minstens 21.671 woorden geschreven moeten hebben. Ik heb er echter nog maar 6.486. De afgelopen tien dagen is er helemaal niets meer bijgekomen. Ik heb de NaNoWriMo voor 2020 eigenlijk al opgegeven, want die 50.000 woorden voor mijn volgende manuscript kan ik vast niet meer halen. Er is nog zoveel te doen, ik heb nauwelijks tijd over om te schrijven aan mijn nieuwe verhaal. Bovendien wil ik het beetje tijd dat ik overhoud gebruiken voor de redactie van deel 1 van Interplanetair, dat over een paar maanden uitgebracht wordt bij Zilverbron. Dus weinig kans van slagen voor de NaNoWriMo van dit jaar.

Wat is er gebeurd?

Precies op 1 november werden mijn broer en ik gewaarschuwd dat het erg slecht ging met mijn vader. Hij mankeerde al van alles en de mantelzorg werd steeds zwaarder, maar de afgelopen tijd kwamen er wel heel veel ernstige klachten bij. Mijn vader was 94, hij was bijna doof, bijna blind, liep met een rollator, viel soms plotseling om en had de laatste tijd ernstige bloedarmoede en veel te weinig zuurstof in zijn bloed. We hadden pas nog een CIZ indicatie aangevraagd en hij zou eigenlijk nodig naar een verpleeghuis moeten, voor intensieve zorg. Dat kon niet vanwege de lange wachtlijsten die daar waren. Ik vond zoiets ook nogal een risico in deze coronatijd, want ik hoorde dat patiënten uit ziekenhuizen naar verpleeghuizen werden overgeplaatst. Wat als hij er ook nog eens corona bij kreeg?

Gelukkig bleek hij dat niet te hebben en was de thuiszorg zo geweldig goed geregeld dat de verzorgenden die al jaren bij hem thuis kwamen hem ook heel intensief thuis konden verplegen. Mijn broer en ik zijn ontzettend dankbaar voor al hun hulp.

Ik had op 31 oktober al een stukje geschreven dat ik op 1 november voor NaNoWriMo heb gebruikt en op 1 november, voordat we opgeroepen werden, had ik ook nog flink doorgeschreven zodat ik die score op 2 november plaatsen kon. Maar tijdens het waken bij mijn vader lukte het niet meer zo vlot. Ik schreef in zijn huis nog wel iets met pen en papier, maar kwam lang niet aan de 1667 woorden per dag. Mijn hoofd stond er niet naar en ik had natuurlijk wel wat anders te doen dan schrijven voor een wedstrijd.

Op donderdag 5 november is mijn vader rustig ingeslapen. Mijn broer en ik waren blij dat wij hem in zijn laatste dagen nog hebben kunnen spreken, dat we hem konden helpen en dat hij niet alleen was.

De begrafenis vond op 10 november plaats en nu zijn mijn broer en ik bezig met alle rompslomp die bij een overlijden van een ouder hoort. Ik ben blij dat ik er deze keer niet alleen voor sta. Mijn broer woont gelukkig weer in Nederland, hij is een grote steun. We kunnen het samen doen.

Wat kan ik nog wel doen in november en wat doe ik erna?

We moeten even flink aanpakken voordat alles rustiger zal worden. Voor mij is het een heel dubbel gevoel om mijn vader kwijt te raken. Aan de ene kant ben ik blij dat er na 18 jaar mantelzorg voor Dinie’s moeder, voor mijn eigen moeder en voor mijn vader een einde is gekomen. Ik ben zoveel geliefde familieleden verloren de afgelopen jaren, dat ik bijna ben vergeten hoe het is om te leven zonder gedachten aan de dood. Ik ben bijna vergeten hoe het is om geen zorgen te hebben om familieleden die ik helpen moet. Vanmorgen hoefde ik niet vroeg uit bed om naar mijn vaders huis te gaan om allerlei klusjes voor hem te doen. Aan de andere kant realiseer ik me nu ook dat ik nu geen ouders meer heb en dat ik tot de volgende groep begin te horen die aan de beurt is om naar het hiernamaals te vertrekken, hoewel ik toch heel goed weet dat een hoge leeftijd hoegenaamd niets zegt over wie er aan de beurt zal zijn.

Ik krijg nu wel meer vrijheid om mijn eigen gang te gaan, zonder dat ik bang hoef te zijn om plotseling weggeroepen te worden, als enige contactpersoon van een ouder.

Ik moet opnieuw bepalen wat ik met de rest van mijn leven wil doen. Zal ik wel op de plek blijf zitten waar ik nu ben, of ga ik ergens anders heen? Waar vind ik weer verbinding? Ik moet ook opnieuw overdenken wat ik met schrijven en tekenen wil gaan doen en hoe ik mijn tijd daarvoor in ga plannen. Voorlopig heb ik een contract bij Zilverbron voor de nieuwe trilogie Interplanetair, maar andere verhalen spoken ook al lang weer door mijn hoofd. En nu ik schrijver ben, wil ik wel doorgaan met dat werk. Misschien wordt het net iets anders in de toekomst, misschien ga ik het nog eens combineren met tekenen, wat ik al jaren wil.

Het redactiewerk gaat door

Wat het schrijven betreft, ben ik erg blij dat Natascha in deze benarde tijd gewoon is doorgegaan met de redactie van mijn volgende boek. Telkens stuurt ze een of twee hoofdstukken naar mij op. We zijn vandaag al aangekomen bij hoofdstuk 20 van de 25, dus we hebben al 80% van de eerste redactieronde gedaan.

Dat redactiewerk was trouwens wel even flink slikken, want bij dit nieuwe manuscript, voor het eerste deel van een hele nieuwe trilogie, blijkt dat ik heel wat dingen heb opgeschreven die niet bepaald handig waren. Soms zag ik bij het openen van het bestand alleen maar geschrapte stukken tekst, rode of blauwe vlakken op de pagina’s. Ik moest mezelf wel even moed inspreken om die aan te pakken of gewoon te schrappen. Gelukkig bleek dat het vooral informatie was die later in het verhaal organisch terugkwam. Het was gewoon mijn ‘lerares’ die bang was dat de lezer te weinig informatie kreeg als er een heel nieuw verhaal begon. Wat ben ik blij met mijn redactrice die er open in gaat en zulke dingen eruit kan filteren.

En nu we al een poosje bezig zijn, zie ik het verhaal opknappen. Het wordt weer een boek om trots op te zijn. In de tweede redactieronde ga ik wel even goed kijken of er echt geen foreshadowing teveel geschrapt is, maar ik heb het gevoel dat het wel mee zal vallen.

En dan ben ik dus eigenlijk ook wel blij dat ik met deel 2 van Interplanetair nog maar tot en met hoofdstuk 7 van versie 1 gekomen ben, want ik leer hier ook weer veel van. Deel 2 bevat ook informatie die geschrapt kan worden. Toch ga ik eerst verder om het hele verhaal op te schrijven, straks in december en januari, als ik er weer tijd voor krijg. Met wat ik nu leer uit de redactie van deel 1, ga ik daarna nog een paar versies schrijven. Gelukkig heb ik nog wel even tijd voordat het in 2021 opgestuurd moet worden naar de uitgever. Er komen nog CampNaNoWriMo’s aan voor die tijd. Het komt wel goed. Ik ga me bezinnen op mijn toekomst. Het wordt beter, daar geloof ik in, want het blijkt in deze tijd vooral ook dat de meeste mensen deugen. Je zou het niet zeggen als je het nieuws steeds volgt, maar het nieuws werkt net als boeken, de conflicten krijgen de aandacht. Zonder conflict is het niet spannend. Als je die spanning niet wilt ervaren, zoek dan het midden op en blijf dicht bij jezelf. Ik word rustig als ik teken en schrijf. In het midden van de storm is het windstil, daar kun je jezelf zijn.

Groeten van Johanna Lime