30 april 2020

Niet perfect is ook goed

Achteraf gezien heb ik de maand april 2020 goed besteed. Misschien ging het schrijven niet helemaal perfect, maar dat hoefde wat mij betreft ook niet. Het was mijn doel om drie nieuwe, korte verhalen te schrijven voor de themawedstrijd Waterloper 2020. Dat is mij gelukt!

Ik heb werkelijk geen idee wat de jury van deze drie verhalen vinden zal. Natuurlijk niet, dat krijg ik pas te weten tijdens of na de prijsuitreiking. Ik heb voor mezelf besloten dat ik het helemaal goed ga vinden, zelfs wanneer de verhalen onder aan de ranglijst komen te staan. Ik ga me er niet langer om verbijten als ik de tweede ronde niet eens haal. Zelfs niet als mijn verhalen gediskwalificeerd worden. Het is goed. Perfectionisme kan soms ook te ver gaan.

Ik hoop natuurlijk wel op meer, maar weet ook dat ik de dingen vaak anders bekijk dan een jury of een lezer. Ik pas moeilijk in een hokje, daar heb ik mijn hele leven al moeite mee.

Zelf ben in tevreden met wat ik in april geschreven heb. Ik vind de drie verhalen goed geworden. Het was in het begin een beetje zwoegen. Maar het schrijven met een summier verhaalschema lukte wonderbaarlijk goed. Het was een leerzaam proces waar ik plezier in kreeg. Het was leuk om de verhalen dag na dag te zien groeien. Om alinea’s die de ene dag geschreven waren, beter te zien worden omdat ik ze de dag erna eerst weer ging redigeren. Na dat redigeren schreef ik weer verder. Het stuk dat ik die dag nieuw geschreven had, redigeerde ik de volgende dag weer, enzovoorts. De woordkeus werd beter, zinnen liepen anders, fouten werden er al schrijvende uitgehaald. Het verhaal paste bij mijn logica.

In tegenstelling tot mijn boeken, had ik van tevoren geen plot bedacht. Ik schreef deze korte verhalen spontaan, als een pantser. Broek op de stoel en schrijven! Maar al gauw vulde ik toch wel een summiere planning in. Een schema dat tijdens het proces intuïtief weer alle kanten op vloog, omdat er nieuwe inspiratie kwam. Wat een nachtje slapen met je geest doet, is echt te gek voor woorden! Verhalen worden geboren in het onderbewuste van een mens, dat heb ik inmiddels wel geleerd. Daar zit alles opgeslagen wat je ooit zintuiglijk ervaren hebt, wat je ooit bedacht hebt, wat je ooit gelezen of gezien hebt. Daar komen de associaties tot stand die een verhaal doen opwaaien. Daar begint de brainstorm. Zelfs, of misschien juist wel, met idioot lastige thema’s als van een schrijfwedstrijd die Waterloper heet.

Ik ga ze in mei opsturen en dan zie ik wel wat ervan komt. Wat ik nu al weet, is dat deze verhalen het ooit waard worden om gepubliceerd te zijn. (Het liefst na herschrijven aan de hand van een deugdelijk juryrapport, natuurlijk, als de wedstrijd weer voorbij is).

De CampNaNoWriMo van april heb ik gewonnen. Het wordt natuurlijk enorm spannend als mijn verhalen straks zijn opgestuurd en door een jury beoordeeld worden. Maar perfect hoeft niet, ik hoef die wedstrijd niet te winnen. Zo krampachtig als ik er vorige jaren in stond, daar doe ik niet meer aan. Ik heb er meer vertrouwen in. Dat ik een goede schrijver ben, hebben vijf gepubliceerde boeken me nu inmiddels wel geleerd. Dat heeft de redactie van manuscripten die steeds beter waren me intussen wel geleerd. Ik hoef met niet te bewijzen met korte verhalen. Daar ben ik gewoon minder sterk in dan in dikke boeken schrijven. Mijn prijs heb ik al gewonnen. Ik heb genoten van het schrijfproces, dat gaf me plezier. Er staan weer echte gekke dingen in deze drie verhalen, dingen die alleen Johanna Lime bedenken kan. Ik ben er nu al trots op. Kom maar op met die wedstrijd. Ik heb er zin in om mijn collega-schrijvers te ontmoeten. Om te horen hoe het hen vergaan is. Nu nog hopen dat het aan het einde van dit jaar wel weer mogelijk zal zijn.

Onverwachte herschreven inzendingen

Wat ik ook heel fijn vond, was herschrijven voor Edge Zero. Twee verhalen die vorig jaar meegedaan hadden aan Waterloper 2019 onder handen nemen. Sommige adviezen uit de juryrapporten ter harte nemen, omdat ze me mogelijkheden boden om de verhalen te verbeteren. Andere opmerkingen naast me neer leggen omdat ik me niet laat vertellen wat ik schrijven moet. Ook in dat soort beslissingen ben ik sterker geworden. Ik volg mijn eigen inzichten, al neem ik goede raad graag aan. Wat er met de verhalen gaat gebeuren die naar Edge Zero zijn gestuurd weet ik natuurlijk ook nog niet. Maar daarvoor geldt hetzelfde. Het is goed. Ik weet dat ze beter zijn geworden in de herschrijfronde. Ze kunnen de kritiek weerstaan.

Wat ik heel leuk vond is het herschrijven van ‘Hoe een oger uit Geoglurk de aardmannen hielp’. Dat was een verhaal uit 2015, wat in 2019 was herschreven en nu dus weer herschreven is. Het is een verhaal voor tieners, dat erg humoristisch werd gevonden en daarom heb ik het als e-book op Smashwords gepubliceerd. Ook daarbij heb ik elementen uit het juryrapport ter harte genomen, waardoor er iets meer spanning ingekomen is. Ik hoop dat veel lezers vanaf 10 jaar het met plezier zullen lezen. (Kijk in Publicaties NL voor de link).

Op het eind van de CampNaNoWriMo ben ik begonnen aan een sciencefiction verhaal voor HSF. Of dat me gaat lukken? Ik weet het niet. Ik ben bang dat ik me laat intimideren door de eisen. Science fiction (harde waarschijnlijk) in minder dan 3000 woorden. Kan ik dat wel?

Ik twijfel er nog over, hoewel ik inmiddels wel een geniale titel heb bedacht. In mei nog maar eens verder sleutelen aan dit verhaal.

En dan weer gauw verder aan mijn manuscript voor mijn zesde boek, het eerste deel van de Interplanetair trilogie bij Zilverbron.

Groeten van Johanna Lime