12 maart 2020

De vrolijke kleur geel

De meteorologische lente is begonnen op 1 maart. In mijn voortuin zijn de narcissen uit de grond gekomen. Ze staan vrolijk te bloeien, mooi zonnig geel tussen het groen en bruin uit de rest van de tuin. De kerstroos met zijn paarse bloemen, de plant waar Dinie zo gek op was, staat ook volop in bloei. Ik realiseer me dat het lente is, nog even en het sombere winterweer is voorbij. Achter, op het terras, bloeit de forsythia. Ik houd van het vrolijke geel, mijn lievelingskleur.

Ik verheug me op de lente en vooral ook op het derde deel van mijn trilogie, De vergeten vloek, Schamel verbond, dat in dit voorjaar uitgebracht gaat worden. Nog 44 dagen dan moet het boek er zijn. Dan hebben Dinie en ik een mijlpaal bereikt, want dan zal onze trilogie over Laskoro en Berinyi compleet zijn.

Angst is een slechte raadgever

Toch ligt er een schaduw over mijn vrolijke gevoel. Dat komt doordat ik de laatste tijd constant in de herhaling zit door de berichtgeving rond het coronavirus.

Als er iets is wat je niet mag doen als schrijver, heb ik gemerkt uit de redactie van mijn boeken, dan is het dat je te veel steeds maar weer herhaalt. Ik heb moeite gehad om dat af te leren en soms betrap ik mezelf er nog weleens op. In het onderwijs is herhaling een vorm waarmee je iets kunt leren. Er zijn zelfs hele liedjes op gebaseerd. Kinderen vinden het vaak fijn als er iets herhaald wordt. Maar in een verhaal past het dus mondjesmaat.

Ik ken uit mijn leven ook andere voorbeelden waarbij er constant werd herhaald. De dominee op de kansel, waar ik elke zondag naar moest luisteren, herhaalde iedere zin minstens vier keer, zij het met synoniemen. Hij moest tenslotte een preek houden van vijfenveertig minuten, anders was hij niet vroom genoeg naar de inzichten van de ouderlingen. Ik moet toegeven dat ik dat toen al vreselijk vond, dus begrijp best dat lezers hier ook niet blij mee zullen zijn. Maar wat dacht u van het journaal dat al het slechte nieuws van de wereld in de huiskamer brengt? Het wordt dagelijks met bepaalde intervallen herhaald, keer op keer komt de nieuwslezer precies hetzelfde verhaal vertellen. Als je niet oppast, word je ermee gehersenspoeld. Dan neem je het kritiekloos over en weet je niet beter meer. De negativiteit blijft in je hoofd rondspoken en je komt er niet vanaf.

Toen Dinie nog leefde, keken we niet vaak meer naar het journaal, al hielden we de actualiteiten wel in de gaten. Als je steeds maar weer met de ellende van de hele wereld wordt opgezadeld, maakt dat angstig. Je voelt een constante onmacht omdat jou het idee wordt aangepraat dat je overal schuld aan hebt.

Het nieuws is per definitie negatief, anders noemt men het geen nieuws. Toch zou ik ook weleens een positief journaal willen horen, al was het alleen maar om te bepalen hoe de balans tussen goed en kwaad er nu werkelijk uitziet. Wie altijd maar te horen krijgt dat ‘de mens’ schuldig is aan alles wat er in de wereld mis gaat, durft niet meer te leven. In plaats van verlammende angst is er juist actie nodig om verandering aan te kunnen brengen.

Nu ik alle dagen alleen ben, merk ik dat zo langzamerhand de behoefte is ontstaan om elke avond naar het nieuws te kijken. Ik zet het journaal van zes uur aan, kijk naar de commentaren op het nieuws en volg soms nog een praatprogramma. Wat wordt er veel geleuterd op die tv! Wat een bangmakerij is het vaak. Wat kan ik persoonlijk met die informatie?

Het enige positieve is dat ik verneem wat er in de wereld om mij heen gebeurt. Ik zie en hoor andere mensen en heb het idee dat ik niet helemaal een kluizenaarsbestaan heb.

De laatste weken gaat het nieuws over bijna niets anders dan het coronavirus, dat begon in China en intussen een pandemie geworden is. Over hoe Nederland dit aanpakt komen de verwijten alweer over ons heen, want iemand moet zo nodig iemand anders de schuld ergens van geven. Angst is een slechte raadgever.

Ik volg het nieuws van de RIVM op de voet en doe wat ik eraan kan doen. Dat is niet veel, want wat begin ik tegen een onzichtbaar virus dat een nieuwe ziekte veroorzaakt? Ik mag hopen dat, als ik het krijg, mijn lichaam zich ertegen kan verweren. Dat het antistoffen maakt.

Een xenomorf kan ook xenofoob zijn

Misschien moet ik samen met de sociale onthouding en alle hygiënemaatregelen die ik zelf kan nemen ook een poosje aan nieuwsonthouding doen en weer eens doorgaan met het schrijven dat er de laatste dagen bij inschiet. Ik ben wat lusteloos. Angst werkt verlammend.

Ik vraag me af of deze angst voor het coronavirus zoiets is als xenofobie, angst voor het vreemde, het onbekende. Zou een xenomorf ook xenofobie kennen? Zouden de aliens waarover ik in De twaalfde Saturnusmaan schrijf bang zijn voor de mensen die op de aarde leven?

O, ja, zeker wel!

Gelukkig, ik kan weer lachen. Mijn nieuwe boek bij uitgeverij aquaZZ is, net als Schamel verbond, ook al een heel eind op weg om gepubliceerd te worden. De kaft wordt leuk, het verhaal moet ik nog een keer doornemen en goed controleren voordat het teruggestuurd kan worden voor de proefdruk.

Covid-19 moeten we maar zien te overwinnen. Door daar alle aandacht op te richten, zien we andere gevaren in de wereld misschien wel over het hoofd. Bovendien moet er ook ruimte blijven voor fijnere emoties, als vrolijkheid.

Ik hoop dat 2020 ondanks alles een goed jaar wordt voor mijn boeken en dat veel lezers er plezier aan mogen beleven. Ik hoop dat ik binnenkort weer door kan schrijven aan het volgende hoofdstuk.

 

Hier het vierde puzzelstuk van de sterrenkaart. Daar staat dus duidelijk op waar Schamel verbond zich, onder andere, afspeelt.

En uiteindelijk heb ik hier nog wel iets positiefs te melden. Zilverbron heeft een nieuwe voorjaarscatalogus uitgebracht, waar Schamel verbond al in staat.

Kunt u de kaft vinden? Met Sesha en Chimaera, de Avatars van Laskoro en Berinyi.

Groeten,

Johanna Lime