17 november 2019

De tweede week van de National Novel Writing Month staat bekend als ‘Hell Week’. Dat komt doordat de vermoeidheid toeslaat bij veel schrijvers die in de eerste week fris van start gegaan zijn. Ook begint de inspiratie van het begin op te raken en komen sommigen niet zo veel verder op een dag. Dat geldt denk ik dan het meest voor schrijvers die niet plotten en op dag een van november gewoon ergens beginnen en wel zien waar het verhaal hen heen leidt. Ik heb daar niet zoveel last van, al heb ik het zelfs met een schematische planning nog wel eens dat dingen tocht uitgebreider moeten worden en anders lopen dan gepland. Gelukkig had ik een paar goede invallen en kon ik weer verder als ik het even niet goed wist.

Ik had meer een ‘Hell Week’ doordat ik steeds werd onderbroken in mijn schrijfwerk. Om ruim tweeduizend woorden per dag vol te kunnen houden is het nodig om vier tot vijf uur per dag te schrijven, anders gaat het niet. Nu moest ik maandag de deur uit om bloed te prikken voor een controle bij de huisarts. Afijn, dat duurde niet zo lang dus de rest van de dag kon ik wel schrijven. Dinsdag had ik een afspraak bij de kapper en was ik een groot deel van de morgen kwijt. Donderdag was het helemaal druk en die hele dag kwam ik niet aan schrijven toe. Naar de huisarts voor de uitslag van het bloedonderzoek, tanken en auto wassen, boodschappen halen, met mijn vader naar de oogarts in het ziekenhuis in Zwijndrecht en ook nog eens zelf naar de fysiotherapeut. Tussendoor opletten dat ik mijn koolhydraatarme dieet goed opvolgde en mijn oefeningen deed voor mijn heup en knieën. Ik haat het echt als mijn dagen grotendeels opgaan aan allerlei verplichtingen die me de deur uit sturen. Het heeft er, denk ik, mee te maken dat ik dan dingen doen moet waar ik zelf niet voor gekozen heb. Ik heb er geen leiding over en word gedreven door omstandigheden.

Vrijdag mantelzorg voor mijn vader en ’s middags naar een begrafenisdienst voor de vader van mijn schoonzus. Zondagmiddag was dan weer leuk, de prijsuitreiking van Waterloper. Maar toch, de meeste tijd van week 2 van NaNoWriMo moest ik me in allerlei bochten wringen om mijn woordenaantallen te halen. Ik geef het toe, ik heb gesmokkeld. De ene dag schreef ik wat meer woorden, de andere wat minder. Ik heb er zo mee geschoven dat ik het kon regelen dat ik elke dag 1667 of meer woorden bij kon schrijven.

Ik ben er erg gelukkig mee dat het verhaal me nog steeds boeit en dat ik vandaag hoofdstuk 11 af kon ronden. Het eerste deel van de nieuwe trilogie, Interplanetair, belooft een goed verhaal te worden. Ik ben bijna op de helft en de rest wordt alleen maar spannender. Daarom hoop ik de komende week weer wat meer woorden te kunnen maken op een dag.

Uiteindelijk gaat het mij erom dat ik de eerste versie van deel 1 geschreven krijg, voor mezelf, zodat ik er later aan kan gaan sleutelen om er een manuscript van te maken dat naar de uitgever kan worden opgestuurd. Wat een boek kan worden.

Tot nu toe heb ik 40.489 woorden geschreven en het is nog lang geen 30 november, dus het gaat geweldig goed. Die 50.000 woorden moeten weer te halen zijn (en ook de rest, want voor het hele manuscript is 50.000 te weinig – maar die rest hoeft dus niet meer in de maand november af te komen, want voor NaNoWriMo ben je al winnaar als je de 50.000 haalt)

Ik houd u op de hoogte van de verdere ontwikkelingen.

Prijsuitreiking van Waterloper

Nu is het 17 november en ben ik teruggekomen van de prijsuitreiking van de schrijfwedstrijd Waterloper. Dat is een nieuwe themawedstrijd van de maand mei 2019. Ik had er drie korte verhalen voor ingestuurd. Van de 36 verhalen zijn er zeven gediskwalificeerd.

Voor de wedstrijd heb ik erg veel na moeten denken over verhalen die bij de drie thema’s zouden passen. Uiteindelijk heb ik twee nieuwe verhalen geschreven en een verhaal dat al eens eerder aan een wedstrijd meegedaan had als zogenaamd ‘veteranenverhaal’ herschreven en ingestuurd.

Mijn veteranenverhaal gaf ik de titel: ‘Hoe een oger uit Glelogurk de aardmannen hielp.’

Het jurylid, Steven Wekdam, kwam erachter dat ik het thema wel twee keer benoemd had, maar dat het niet een geïntegreerd onderdeel vormde van het verhaal zelf. Daardoor moest het worden gediskwalificeerd voor deze themawedstrijd. Maar hij vond het een heel leuk en grappig verhaal. Ook Gerard van de Akker vond het een leuk verhaal. Dus zo erg vind ik het eigenlijk niet eens. Dat er door twee juryleden wordt gezegd dat ze het leuk vonden, bewijst voor mij dat ik het gewoon nog eens door kan nemen en dan net als de rest uit kan gaan geven als e-book. Dat ben ik er dan ook mee van plan.

Met ‘De Piet Hein en de pratende hond’ kwam ik op plaats 27 terecht. Het was een beetje langdradig. Ik begin me af te vragen of ik wel korte verhalen moet blijven schrijven, want romans gaan mij denk ik veel beter af. Maar ik heb toch maar weer beloofd de volgende editie van Waterloper weer mee te doen. Dan komen er zes thema’s om uit te kiezen, wat het misschien wat makkelijker maakt om een verhaal bij een thema te zoeken.

Met ‘Die duivelse koeien’ kwam ik op plaats 21. Het was een leuk en luchtig verhaal over een inquisiteur op heksenjacht en koeien waar vlekjes aan zaten.

Ik heb net het volledige juryrapport binnen gekregen en ga het met veel belangstelling doorlezen. Eens kijken wat er beter kan worden door mijn verhalen nog eens te herschrijven.

Het was heel fijn om weer bij andere schrijvers samen bij de prijsuitreiking te zijn. De organisator en de juryleden hadden weer heel erg hun best gedaan. Lieve collega’s wonnen mooie certificaten. Ik heb zelfs ook een certificaat gewonnen: De ‘Eerste druppel senior prijs’, als oudste debutant van de Waterloper Verhalenwedstrijd. Maar het beste verhaal was van Debby Willems. Zij won met ‘Paardenbloemen” de eerste prijs en de trofee.

Gefeliciteerd, Debby!

 

Redactie van De vergeten vloek deel 3 Schamel verbond

Wat kan ik hierover zeggen? Natascha ven Limpt en ik zijn al druk bezig met ronde 1 van deze redactie en er zijn al negen hoofdstukken doorgenomen. Dat het in november al begonnen is, in de NaNoWriMo maand, maakt het voor mij extra druk. Maar we hebben wel ontdekt dat ik door de vorige redacties van boeken al heel wat geleerd heb. Tot nu toe vallen de te wijzigen scènes reuze mee. Ik heb het verhaal een poosje niet meer aangekeken en geniet er weer van als ik het tijdens de redactie teruglees. Dus ik heb er een goed gevoel over. Dat boek, het derde deel van de trilogie, wordt weer een boek waar ik volkomen achter kan staan. Alle draadjes uit de twee vorige boeken worden aan elkaar geknoopt.

 

Groeten van Johanna Lime