7 juli 2018

Zomer op een fictieve camping

Het is zomer en Camp NaNoWriMo juli 2018 is alweer een week aan de gang. Marjo zit in een hutje op de fictieve camping, samen met vier vrienden die ook voornemens waren om deze maand weer eens flink door te schrijven. Ons project is een serie korte verhalen, fantasy/science fiction, over Randsteden op de Maan, Mars en op exoplaneten. Het zijn zes verhalen die aan schrijfwedstrijden meegedaan hebben en die we nu weer herschrijven. De bedoeling is om er zeven verhalen van te maken die in een serie passen en te zijner tijd uitgegeven kunnen worden als e-books op Smashwords.

Dat we weer meedoen aan CampNaNoWriMo betekent dat we de hele maand juli weer elke dag 1667 woorden moeten schrijven om er aan het einde van de maand 50.000 te hebben. Dat gaat vast lukken! Zelfs wanneer deze zeven verhalen minder dan 50.000 woorden opleveren, hebben we nog wel een ander verhaal dat we nog eens onder de loep moeten nemen, of beginnen we alvast aan een nieuw wedstrijdverhaal.

We zitten mooi op schema na de eerste week, een van de zeven verhalen is al af.

Nu de andere zes nog.

Smeulend redactiewerk

Naast het schrijven voor CampNaNoWriMo zijn we bezig met de tweede ronde van de hoofdredactie voor Smeulend venijn, ons tweede deel van De vergeten vloek trilogie.

We hebben dan ook expres voor herschrijven gekozen op de camping, want met het redactiewerk zaten we al in de redigeermodus. Iets heel nieuws schrijven houden we dan maar voor de (echte) NaNoWriMo van november, dan kunnen we door met deel 3 van De vergeten vloek.

Het redactiewerk samen met Tamara Geraeds gaat goed. Het is zelfs nu in ronde 2 nog flink puzzelen en we schieten van boven naar beneden en weer terug door het verhaal, maar het is zo ontzettend leuk om te zien dat alle stukjes informatie die het verhaal nodig heeft op de juiste plaats valt. Op dingen die later terugkomen, wordt eerder op bepaalde plaatsen gehint. Informatie die nodig is om alles goed te begrijpen wordt in het juiste hoofdstuk in het verhaal gezet. Er wordt gedacht aan het in stand houden van relaties, dat is iets dat wij als nerds gewoon over het hoofd zien.

We zijn er druk mee, maar het geeft een geweldig gevoel dat het verhaal helemaal op zijn pootjes terecht komt, dat alles klopt zoals het moet. Zelfs na een aantal keren herschrijven blijkt een goede redactie onontbeerlijk.

Wat we van Tamara leren, smeult ondergronds verder en zal onbewust of bewust weer tevoorschijn komen wanneer we aan andere verhalen schrijven, daar zijn we van overtuigd. We horen ook steeds weer de stemmen van anderen die ons de weg gewezen hebben en maken nog steeds grapjes over beginnersfouten. We zijn dus weer dankbaar met een redactrice die ons nog van alles over het schrijven leren kan en we hopen natuurlijk dat dit de leeservaring ten goede komt. We zijn nu al heel trost op ons volgende boek, zelfs al hebben we het nog niet in handen, omdat het nog gedrukt moet worden.

We kijken ernaar uit om op zondag bij Castlefest geïnteresseerde lezers te ontmoeten die Schimmenschuw of Sluimerend vuur wel zouden willen hebben. Voor Smeulend venijn moeten jullie nog even wat langer geduld hebben, tot september op Elfia Arcen, maar het boek komt eraan!

 

Jullie mogen het best weten. Eerlijk gezegd denken wij weleens dat onze wereld te ingewikkeld is, met al die families, soorten magie, Avatars en nieuwe technologie. En dan wijst Tamara ons erop dat ze van zoiets als twee delen van een trilogie die naast elkaar lopen, met twee koninkrijken die elkaars spiegelbeeld zouden kunnen zijn, nog nooit gehoord heeft. Het is misschien een troost om te weten dat alles in deel 3 bij elkaar zal komen (* we piekeren ons rot hoe al die draadjes in een mooi tapijt geweven kunnen worden – maar dat maakt het ook heel boeiend en mooi*). Wie zich waagt aan ons oeuvre, (*ugh, ugh*), zo lezen we uit enthousiaste reacties van lezers die fan van ons geworden zijn (hoe geweldig is dat?), zal zich kunnen onderdompelen in een fantastische wereld die wij niet zomaar even hebben bedacht. Daar zit ruim dertig jaar ontwikkeling in en die gaat zelfs nu nog verder, of juist nu terwijl we er boeken over schrijven. We hebben nog genoeg ideeën over voor meer verhalen uit Eibor Risoklany en we schrijven gewoon door. Vastbesloten, volhardend, eigenwijs.

Al zal het misschien decennia duren voordat we een beetje bekend worden (*droom lekker verder*), zolang er leven is, is er hoop.

Tot gauw ziens, lieve mensen.

 

Groeten van Johanna Lime.