24 november 2017

Op 24 november 2017 werden we winnaar van de NaNoWriMo 2017. Van 1 t/m 24 november schreven we meer dan 50.000 woorden aan inmiddels de zesde versie van het manuscript van deel 2 van de trilogie De vergeten vloek, met de werktitel Angst en Venijn. Dit boek staat voor september 2018 op de planning om te worden uitgegeven bij Zilverbron.

We hebben nu vijf zesde deel van ons boek geschreven, maar moeten nog wel doorgaan met de laatste hoofdstukken en de epiloog.

Dat zal in de komende maanden beslist gaan lukken, want we zitten weer heerlijk in het ritme van elke dag schrijven. Ergens in de eerste maanden van 2018 verwachten we het manuscript aan te kunnen leveren bij onze uitgever.

NaNoWriMo vormt nu al vier jaar op rij een fijne stimulans om in het ritme te komen om elke dag een aantal woorden te schrijven!

Een klein stukje (geschrapte) tekst ter illustratie:

­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­

Sylviana was blij dat ze de lange treinreis naar huis nu niet samen met haar moeder in een coupé zou zitten. Golda zou waarschijnlijk weer allerlei regels en voorschriften bespreken, áls ze al iets zou zeggen. Dat kon Sylviana nu niet verdragen en als ze op haar gewone, vurige manier daar tegenin zou gaan, had je de poppen aan het dansen. Haar moeder zou de volgende morgen vroeg in Deliyistad op de trein naar huis stappen, terwijl zij nu bij twee vriendinnen kon blijven, bij Sonja en Jacky.

‘Ik had het werk van scherprechter liever niet gedaan,’ bekende ze hen. ‘Wat is het verschrikkelijk dat zulke straffen nodig zijn op Berinyi.’ Ooit moet er een oplossing komen voor het verstoorde evenwicht!

Haar vriendinnen waren het met haar eens en Sonja, die uit ervaring wist welke impact een terechtstelling kon hebben op je geest, nodige haar uit voor een zwaardgevecht. ‘Bij mij helpt een beetje lichamelijke oefening altijd als ik zoiets meegemaakt heb.’

Sylviana vond het een goed idee. Ze kon de oefening wel gebruiken en zwaardvechten was een van haar passies. Misschien stopten de door haar hoofd flitsende beelden daarmee.

Sonja haalde de zwaarden op. Zij stond bekend als de beste zwaardvechtster van Deliyi. Vijf minuten later waren ze samen in gevecht op het inmiddels lege tempelplein.

Toen het geluid van de kletterende zwaarden echoënd weerklonk tegen de bergwanden, kwamen er veel taicapry en taikeiyi mannen de bergweg weer omhoog snellen, terug naar de tempel. Ze wilden een gevecht tussen twee hogepriesteressen graag zien. Het werd een opgewonden drukte. Een menigte mannen moedigde hen aan. Ze scandeerden: ‘Syl-vi-a-na, Syl-vi-a-na!’

Dat gaf haar zoveel energie dat ze het gevecht met Sonja won.

Die vond het gelukkig helemaal niet erg dat ze verloor.

­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­

Groeten van Johanna Lime