Geplaatst 27 januari 2017

Schrijven is schrappen, dit is een vaak gebruikte term in ons schrijverswereldje.

In het begin riep deze zin voor ons nogal wat weerstand op. Maar langzamerhand zien we in, dat schrappen betere verhalen oplevert. Minder is meer.

U begrijpt het al, we zijn overstag. Tegenwoordig schrappen we veel woorden en zinnen, soms hele alinea’s, soms hele pagina’s. Het resultaat is dat de essentie van het verhaal beter naar voren komt, dat er minder ruis is, minder afleiding.

Redactie

We zijn samen met Cocky van Dijk, onze redactrice bij Zilverbron, bezig met de redactie van ons volgende boek. Dat wordt Sluimerend vuur, het eerste deel van de trilogie ‘De vergeten vloek’.

De samenwerking met Cocky verloopt heel goed. Ze wijst ons op woorden die te vaak worden herhaald, op stukken tekst die niet veel toevoegen aan het verhaal en daarom geschrapt kunnen worden, op te vaak voorkomende leestekens en stopwoorden. Wat hebben we een lol als we weer iets geks zien staan! Door de redactie worden we hier behoorlijk op afgerekend. En dat is fijn, want daardoor groeien we weer als schrijvers.

Soms staan delen tekst op de verkeerde plek en moeten we dat omdraaien. Het is echt waar, dat je als schrijvers blind wordt voor je eigen fouten en soms rare taalkronkels maakt. Het verwoorden van wat je in je hoofd al weet, is zo gemakkelijk nog niet. Wat is het dan fijn om een strenge redactrice te hebben! We zien het verhaal gaandeweg steeds beter en mooier worden. Het ontroert ons als we het teruglezen. We voelen de spanning, we voelen de dilemma’s van de personages.

Het hoofdstuk waaraan we nu werken bevatte veel informatie en dat wilde Cocky schrappen. Maar als al die informatie weg was, zou het verhaal gaan rammelen, want dan zou de lezer geen aansluiting meer vinden bij het verhaal dat hiervoor speelde. We kwamen tot de conclusie dat dit niet weg kon en daar was Cocky het gelukkig mee eens.

De consequentie van het moeten schrijven van een op zichzelf staand verhaal voor een manuscriptenwedstrijd, dat ons debuut Schimmenschuw werd, is dat de hoofdpersoon nu onlosmakelijk verbonden is aan onze trilogie ‘De vergeten vloek’. Schimmenschuw kan als een alleenstaand verhaal gelezen worden, maar de lezer die De vergeten vloek wil lezen, doet er goed aan om Schimmenschuw als voorloper hiervan te beschouwen. Zo hebben wij het altijd al gezien. Het is belangrijk dat de lezer de voorgeschiedenis kent. Door de tijdreis die Kamilia maakt naar Chyndyro nog even aan te stippen, sluit Schimmenschuw mooi aan op Sluimerend vuur.

Geschrapt

Voordat we het manuscript voor Sluimerend vuur opstuurden naar de uitgever, moesten we heel wat woorden schrappen omdat we overenthousiast geweest waren en het boek te dik zou worden. Het wordt zonder dat toch al een lijvig boek.

Houd alstublieft in gedachten dat het nu volgende stuk tekst door ons werd afgekeurd voor het boek, het is dus van mindere kwaliteit.

Maar voor degenen die Schimmenschuw gelezen hebben en daarin kennis gemaakt hebben met de vriendin van Kamilia, is het misschien leuk om te weten wat er met Fidelity is gebeurd. Vandaar dat we het hier plaatsen.

Kamilia op bezoek bij Fidelity in Droamstad

Ze liepen over geplaveide straten, door een voetgangersgebied waar heel veel winkels waren.

‘Wat leuk dat je op visite komt, Kamilia.’ Fidelity’s stem klonk enthousiast als vanouds. ‘Ik mis je wel, hoor. Maar Droamstad is echt zoveel dynamischer dan Tulle. Heb je de bakkerij van mijn vader gezien? Die is vijf keer zo groot als wat hij had en er komen de hele dag door klanten. Mijn moeder is al met me naar het kledingmuseum geweest, ze hebben hier erg veel galeries van beroemde kunstenaressen. Zo mooi! Er is altijd wat te doen.’

Kamilia werd er een beetje verlegen van. Wat moest zij in zo’n drukke stad? Ze liepen een rondje langs alle plekjes die Fidelity haar wilde laten zien. Fidelity’s school stond maar een paar straten bij haar huis vandaan. Kamilia’s mond zakte open toen ze alle gebouwen zag die daar bij hoorden. ‘Wat een grote school!’

‘O, maar alleen dat gebouw links hoort bij de hogere school, hoor. Die andere gebouwen zijn van de middenschool, de modevakschool en de kunstacademie.’ Fidelity wees de blokken een voor een aan. ‘Ik moest wel even slikken toen ik hier voor het eerst kwam, dat snap je zeker wel? Maar met de hulp van een plattegrondje heb ik de weg nu toch wel aardig in mijn hoofd geprent. Nu verdwaal ik niet meer.’

‘Is dat een bibliotheek?’ Kamilia wees naar een wat ouder gebouw waar zuilen voor de gevel stonden en zag een uithangbord met een boek.

‘Ja, hoe raad je het zo? Vind je het erg om daar naar binnen te gaan? Ik wil kijken of het boek dat ik heb gereserveerd er al is. Hoe zou je het vinden als ik het modevak in ging? Misschien kan ik dan gaan werken bij een van de chique modehuizen waar Droam om bekend staat.’

Kamilia glimlachte, ze vond het wel iets voor Fidelity. Met haar vrolijke gebabbel en haar zakelijke inzicht zou ze het vast goed doen in een modehuis. ‘Dat is net iets voor jou. Ik denk erover om geschiedenis te gaan studeren aan de universiteit.’

Fidelity was even stil, maar daarna knikte ze. ‘En dat is precies iets voor jou.’

In de bibliotheek moest ze wachten op Fidelity die naar het boek vroeg. Intussen speurde Kamilia naar boeken in de Oude Taal, liefst Klanisch. Maar die waren er blijkbaar niet in Droamstad. Waar zouden die boeken dan te vinden zijn?

‘Kom, we moeten naar huis.’ Fidelity sleepte haar mee en het werd erg gezellig bij de familie Cook. Haar vriendin liet haar nieuwe kamer zien en daarna at ze mee.’

Laat in de middag stopte de grijze auto van Miranda voor de winkel.

‘Jammer, ik moet weer naar huis. Ik wens je veel geluk, Fidelity!’

‘Ik jou ook. Bedankt voor je bezoek, Kamilia.’