Geplaatst 25 november

 

Vandaag twee blogs over de boeken die ik las voor de Hebban (en Goodreads) Challenge van 2016, want ik zie dat ik al een paar maanden niet meer heb bijgehouden welke boeken ik las.

In juli had ik vierentwintig boeken gelezen en stond de teller op 80% voor de dertig boeken die ik had gepland. Inmiddels is het aantal boeken dat ik gelezen wil hebben in 2016 verhoogd tot vijfendertig. Ik heb dus wat in te halen in deze blogs. Het lezen gaat beter dan in de jaren hiervoor, zo’n Challenge werkt stimulerend.

Op het moment ben ik nog steeds bezig met een studieboek, noem het maar “een vrije keuze”: “Aspergirls” van Rudy Simone. Dit boek gaat langzaam, ik gebruik het voor onderzoek voor een roman die ik wil gaan schrijven en ik heb besloten het door te schuiven naar 2017. Ik heb de Splinter 1897 van Terrence Lauerhohn gelezen, een kort verhaal, maar moet de recensie nog schrijven. Ook ben ik bezig aan De Eldurea Deceptie, het dikke tweede deel van de serie van Robert Bijman. De laatste twee titels zijn voor mij de nummers 34 en 35, dus als ik die gelezen heb, is mijn bijgewerkte Challenge gehaald. Dat gaat wel lukken in 2016. Een blog van deze twee laatste boeken volgt later nog.

 

De boeken die ik sinds de vorige keer (blog nummer 7) gelezen heb:

Boek 30: Tegenwereld, een Splinter van Quasis, geschreven door Tamara Geraeds.

Kyra heeft hooguit nog een paar weken te leven in haar wereld die geteisterd wordt door extreme hitte en uitdroging. Elke dag onderneemt ze de reis om naar een oplossing te zoeken en op een dag ziet ze een andere wereld, waarin een jongen leeft die haar aantrekt. Alles in zijn wereld is het tegengestelde van haar leefomgeving. Het zou de oplossing zijn voor beide werelden als zij bij elkaar konden komen. Maar hallucineert ze het niet door het watertekort? En wat als het echt is? Wat gebeurt er dan?

Dit is een kort verhaal over twee uitersten die elkaar opheffen of samen een worden. Heel mooi maar tegelijkertijd heel kwetsbaar.

Dit verhaal kreeg van mij vier sterren, ik vond het echt de moeite van het lezen waard.

Boek 31: Drakenzieler Schemergeest van Cocky van Dijk

In het derde deel van deze trilogie: Drakenzieler, Schemergeest komt Gille weer terug en doordat er iets met hem gebeurt ontwikkelt hij zich verder met de amuletten van zijn meester. Ook Fenna ontwikkelt zich en wordt bijgestaan door meester Yrrab. Er is toch weer een enorme dreiging voor de Schemerwereld, want de moeder is van slag. Fenna heeft al haar kracht nodig om daar iets aan te doen. Intussen komen er jonge draakjes uit eieren en er gebeurt iets heel opmerkelijks met Fenna. Ze probeert om orde op zaken te stellen en haar leven onder controle te krijgen, maar door de dingen die gebeuren, lukt het maar moeilijk. Steeds is er weer wat mis, zo erg zelfs dat er Drakenzielers uit andere burchten worden gevraagd om hulp te bieden. Uiteindelijk loopt het goed af (of toch weer niet?) er blijven een paar mogelijkheden open voor een vervolg voor de personages, hoewel het voor Fenna wel afloopt met een hoogtepunt in haar leven. De spanning zit er van het begin tot het einde goed in en dit boek is een mooie afronding van deze trilogie. Maar als lezer merk je wel dat er nog veel meer staat te gebeuren, alleen zal dat waarschijnlijk op een ander plek zijn. Hopelijk weer een nieuwe trilogie met een nieuw verhaal.

Dit boek kreeg van mij vijf sterren, ik vond het weer een geweldig goed uitgewerkt fantasyverhaal, een mooie afronding van de vorige twee boeken. Cocky van Dijk heeft met haar Drakenzieler trilogie prachtige Nederlandse fantasy geschreven. Een aanrader!

 

Boek 32: Luotisade, schaduwen der verdoemenis van Natascha van Limpt.

Dit is een verhaal met twee hoofdpersonen, dat zijn aan de ene kant Eleanor die aan het sterfbed van haar moeder te horen krijgt dat ze nog een broer heeft en aan de andere kant Brian die als piraat op het schip leeft van de kapitein die hij als zijn vader is gaan zien. Eleanor vlucht uit haar dorp weg als dat door trollen wordt aangevallen en gaat met haar zusje en een paar vrienden uit het dorp op weg. Brian komt met twee andere piraten en een jongetje op dezelfde plaats uit. Beide groepen trekken samen verder en komen in de gevreesde Verdoemenis terecht. Wat daar gebeurt, is echt heel eng en gevaarlijk vanwege de gevaarlijke wezens die daar wonen.

Eleanor trekt door de Verdoemenis in een poging om haar broer te vinden, Brian heeft een vreemd amulet en wil nu eindelijk weleens weten of het waar is dat hij echt zo bijzonder is als hij te horen heeft gekregen. Ondanks dat er afschuwelijke dingen gebeuren, komen de personages nog niet veel verder. De personages ontwikkelen zich zeer langzaam en het boek eindigt met meer vragen dan waarmee het is begonnen. Hopelijk worden deze vragen in het vervolgdeel beantwoord.

Dit boek kreeg van mij drie sterren.

 

Boek 33: L.O.O.P. door Anthonie Holslag (Een kort verhaal (Splinter))

Egbert ondervraagt gevaarlijke individuen die mogelijk betrokken zijn bij terroristische organisaties. Maar tijdens de ondervraging gebeuren er dingen die hem vaag bekend voorkomen en die ronduit verontrustend zijn. Dit verhaal zette mij aan het denken over de tijd en de maatschappij waarin we leven. Wat is echt en wat is illusie? Afijn, je moet het zelf maar lezen en kijken welke associaties je hierbij krijgt. Ik had er vele en niet van die leuke. Het is eigenlijk wel verontrustend wat er gebeurt in de wereld. Net als in de verbeeldingswereld van LOOP.

Dit verhaal vond ik vier sterren waard.

 

Ik kom er door de Hebban Challenge aan toe om de boeken die mij minder fijn lijken ook eens te lezen en dan door te zetten van begin tot eind. Soms zorgt dat voor de bevestiging dat een verhaal buiten mijn comfortzone ligt en wil ik het daar liever ook houden na het lezen, soms word ik verrast door een origineel idee van de schrijver. Verhalen die over personages gaan die in de loop van het verhaal een ontwikkeling doormaken en er aan het eind van het boek anders uitkomen dan aan het begin, hebben mijn voorkeu, daar geniet ik het meest van. Het liefst ook lees ik over een fantasywereld waar van alles gebeurt dat niet zo gewoon is en mij uit de werkelijkheid van alledag haalt, een wereld waarin ik word meegenomen en waarover ik me kan verwonderen. Een boek is er om van het verhaal te genieten en om iets te leren. Als het een auteur lukt om een visie door te geven die mij aanspreekt, ben ik verrukt.

 

Tot zover mijn achtste stukje over de Challenge van Hebban in Het jaar van het boek 2016.

Misschien moet ik er volgend jaar maar eens plaatjes van boeken bij gaan plaatsen. Ik twijfel nu of ik dan weer vijfendertig boeken op mijn Challengelijst moet zetten, want dit jaar zaten er natuurlijk wel een heel stel zeer kleine boekjes bij van de Splinters. Afijn, ik heb nog even de tijd voordat 2016 uit is.

Johanna Lime