Geplaatst 09 juni 2016

 

In de leesuitdaging van 2016, het jaar van het boek, staat de teller bij Hebban op dit moment op twintig gelezen boeken, van de dertig die ik moet lezen dit jaar. Dat is al 67%. Ik zal toch zeker mijn aantal later dit jaar moeten verhogen als het zo vlot blijft gaan met de Challenge van Hebban.

Op het moment ben ik bezig nog steeds bezig met een studieboek, noem het maar “een vrije keuze”: “Aspergirls” van Rudy Simone. Van dit studieboek maak ik voor mezelf een uittreksel en het gaat wel even langer duren voordat dat klaar is.

Inmiddels is er een tweede studieboek bijgekomen, waar ik nog steeds aan bezig ben: “Het geheim van de schrijver” van Renate Dorrestein. Dit boek had ik voor driekwart al eerder gedaan, dus ik moet nog ongeveer een kwart afmaken voor het uittreksel.

De leesboeken dan nu:

Boek 16 was er een in de Hebban Challenge categorie: “Een boek met een enorm lange titel”. Het is: “Het licht van de stervende maan – Boek 1 – De ontdekking van een koning “, van Eline Gielen. Ik gaf dit boek drie sterren. Het verhaal gaat over Aélanyss en Luzian die uit hun bosgebied komen en op weg gaan naar de andere kant van hun wereld. Daarbij komen ze onderweg mensen tegen, sommige zijn aardig, anderen zitten hen achterna. Er gebeurt heel veel in dit boek. De koning doet een ontdekking en overal in de wereld heeft dit zo zijn consequenties. Jammer van zo’n eerste boek van een trilogie is, dat er veel nodig is om alle pionnen op hun plaats te zetten en omdat dit verhaal erg compact geschreven is en er erg veel personages worden beschreven, is het soms lastig om de wie is wie uit elkaar te houden. Wat er gebeurt in dit boek is voornamelijk de reis naar de overkant om aan meer informatie te komen over de ontdekking. Dan gaat de reis naar het noorden en stopt het verhaal een beetje abrupt. Van het licht van de stervende maan en wat dat nu precies inhoudt is in dit boek een sluier opgelicht, maar de ware impact van de ontdekking van de koning komt naar mijn mening in het tweede deel, dat zal naar verwachting een stuk spannender worden, want daar is iets mysterieus aan de hand.

Boek 17 las ik tussen het lezen van boek 16 door, want dit gebeurt mij nu ik door de Challenge de gewoonte heb ontwikkeld om veel meer te lezen dan in de voorgaande jaren. Bovendien heb ik een abonnement genomen op Splinters en valt er iedere maand een klein boekje met een kortverhaal door de brievenbus ons huis binnen. De categorie die past bij deze kleine “snel-even-in-een-hoekje-zitten-en-fijn-lezen-boekjes” is: “Een boekje dat je in een avond uit hebt”. Deze keer een verhaal van Jasper Polane, ven uitgeverij Quasis, zelf. Hij heeft inmiddels alweer drie boeken uitgebracht van zijn hand: Lege steden, Vorstin van de kou en Wolvinnen van Otrostaadt. De Splinters met de naam “Het oog van de krokodil”, hoort in feite bij deze serie, die gaat over parallelle werelden. In mijn vijf sterren recensie schreef ik: Bij het lezen van dit boek kom je direct midden in de actie terecht en daar kom je niet meer uit totdat je na een paar verrassende wendingen en realisaties van hoe de werelden in elkaar zitten bij het eind gekomen bent. Ik vind het knap geschreven.

Boek 18 dat ik tussendoor las, en waardoor 16 even moest wachten, was: “Magycker deel 1 – De Klauw” van Adrian Stone. Het hoorde in de categorie: “Een boek dat dit jaar is verschenen” en dat ik op de Elfia in Haarzuilens gesigneerd kocht bij de auteur zelf. Ik gaf dit boek vier sterren. Dit eerste boek van de nieuwe trilogie gaat uit van een interessant gegeven van een magiëreiland waar magiërs spreuken leren die men kan kopen, maar die een keer worden gebruikt. Daarna wordt de spreuk uit het geheugen gewist. Als de spreuk nog eens wordt uitgesproken door Auric, het autistische broertje van Marit, moeten de magiërs koste wat kost proberen om dat te stoppen en ontstaat en een spannend verhaal. Ook hier geldt dat de pionnen zijn neergezet voor het tweede deel, dat waarschijnlijk meer van de wereld zal laten zien waardoor het nog interessanter zal worden.

Boek 19 kwam nadat ik 16 dan toch echt uitgelezen had en was weer een Splinter. Deze keer “Kinderen van de ijstijd” van Roderick Leeuwenhart. Categorie: “Een boek dat je in een avond uitleest”. Dit is een verhaal over de tiener Nanoek die met zijn ouders op de Noordpool woont en min of meer opgesloten zit in. Zoals later blijkt een station waar onderzoek wordt gedaan naar hoe dieren zich aanpassen aan de klimaatomstandigheden. Nanoek krijgt contact met een vriendinnetje in Nederland en gaat op onderzoek uit. Ik vond het maar twee sterren waard omdat het weliswaar vlot geschreven is maar ik stond in dubio of dit nu wel echte fantasy was. Daarnaast gebeurt er iets zeer ongeloofwaardigs en uiteindelijk blijkt ook nog dat de hele verhuizing weinig zin had. Ik heb het boek gelezen, maar het heeft mij niet echt geraakt. De indruk die het heeft achtergelaten is die van het ongeloofwaardige voorval op het ijs, dat vind ik jammer.

Boek 20 was een boek in de categorie: “Een boek dat je al heel lang in je bezit hebt, maar nog niet hebt gelezen.” Dat was: “De verhalen” van Robin Hobb. Eerst zijn er verhalen van haar onder het pseudoniem Megan Lindholm, later in het boek komen de verhalen die de auteur schreef onder het pseudoniem Robin Hobb. Zelf geeft ze aan dat ze beter is met romans schrijven, daar kan ik nog niet over oordelen, maar ik vermoed dat ze gelijk heeft. Ik vond sommige van deze verhalen ronduit vervelend langdradig of smerig of er waren veel stereotype situaties in beschreven waardoor ik het niet graag las. Maar toch geeft dit boek wel inzicht in de groei die een schrijver doormaakt, want de verhalen worden naar het einde toe wel spannender en zijn beter geschreven. Daarom heb ik het drie sterren gegeven.

Boek 21 is het boek waar ik nu mee bezig ben, naast de twee studieboeken die bovenaan staan. Dit is ook een boek dat ik al een tijdje in de kast heb. Het staat in de categorie: “Een boek dat je absoluut niet wilt lezen” en is: “Zucht” van Rik Raven. Maar ik ga me door het nadat-ik-het-kocht-aan-begonnen-maar-weer-weggelegd-verhaal heen bijten en moet het tot de laatste letter uitlezen, want misschien dat het me toch nog aangenaam verrast na de teleurstelling van een paar jaar geleden. Inmiddels heb ik meer over schrijven geleerd, en wie weet zie ik nu de positieve punten, of kan ik er nog wat van leren.

Ik kom steeds meer tot de conclusie dat elke boek wel iets heeft waar je wat van kunt leren. Ofwel zie ik dingen waar ik bij denk: “Zo moet het dus niet”, ofwel merk ik dat er schrijvers zijn die echt geniale ideeën hadden en waar ik bewondering voor heb. Er zijn ook schrijvers die echt heel goed de actie neerzetten en die geen moment saai zijn, anderen hebben dan veel bladzijden nodig om beweegredenen van personages uit te werken, waarbij ik vaak de gedachte krijg: “Ja? Wanneer gebeurt het nu eens?” Ieder mens is verschillend en ieder boek is verschillend, maar wat wel altijd waar is: Er zijn veel boeken en verhalen geschreven in de fantastiek die echt het lezen waard zijn en waarmee je toch even heerlijk in een verbeeldingswereld mee kunt liften met de schrijver. Bedankt, auteurs! Ga vooral door!

Tot zover mijn vijfde stukje over de Challenge van Hebban in Het jaar van het boek 2016. Ik vind het nog steeds erg leuk dat ik me hiervoor heb ingeschreven en merk dat ik steeds meer ga lezen. Geen verkeerde ontwikkeling, want van lezen leer je heel veel. In ieder verhaal zit informatie verwerkt waar je toch wel even bij stil kunt staan en wat te denken zet. Bovendien is lezen een fijne vorm van ontspanning.

 

Johanna Lime