Geplaatst 10 april 2016

April begon als een drukke maand voor wat betreft de schrijfwedstrijden waar wij in 2015 verhalen voor hebben ingezonden. Op 2 april werd het Gala van het fantastische boek voor de Harland Awards gehouden in de hoofdstad van ons land. Er was een middagprogramma met verschillende activiteiten en er was weer een Gala-avond waar de winnaars van de prijzen bekend gemaakt zouden worden.

Nu hadden we vorig jaar al moeite gehad om de auto te kunnen parkeren in ’s Hertogenbosch. Dus wij dachten erover om dit jaar maar met de trein te gaan, wetende dat parkeergarages in Amsterdam vreselijk duur zijn. Vijf jaar geleden betaalden we voor een dagje cursus in Amsterdam alleen al voor het parkeren vierenveertig euro. Dus nu besloten we dat we met de trein zouden gaan.

We kochten de kaartjes voor het avondprogramma en voor het middagprogramma en de OV kaarten werden opgewaardeerd. We stonden op zaterdag klaar om te vertrekken, maar toen kregen we koudwatervrees. Bovendien moeten we in alle eerlijkheid zeggen dat het lopen niet meer zo goed gaat als vroeger. We geven het eerlijk toe: wij zagen het niet langer zitten om een kwartier te moeten lopen naar een station, tweeënhalf uur te reizen met treinen, twintig minuten te moeten lopen naar de Rode Hoed en daar dan verloren tussen de massa door te brengen. Wij zijn niet van die mensen die spontaan op iedereen afstappen om een gesprek aan te gaan, wij staan vaak van een afstandje (als dat er is) toe te kijken. Bovendien was er geen maaltijd georganiseerd dus tussendoor zouden we nog eens op zoek moeten naar een eetgelegenheid in een drukke stad en vervolgens na afloop, laat in de avond in omgekeerde volgorde de reis moeten maken. Het zou ver na middernacht geworden zijn.

Bovendien bleek achteraf dat bekenden nauwelijks met elkaar in contact konden komen vanwege de drukte en zij daarom ook al niet met collega-schrijvers hebben gesproken. De uitslag werd op de website gezet en onze verhalen hadden het alweer niet gehaald door de voorselectie, terwijl wij juist vinden dat we deze keer heel goede verhalen ingestuurd hebben. De reden hiervoor is nog steeds onduidelijk, want de juryrapporten blijven tot nu toe nog uit. Inmiddels zijn we cynisch geworden over deze wedstrijd. Het is heel leuk dat er nu ook een romanwedstrijd bij is gekomen waarbij J. Sharpe, een collega van Zilverspoor, genomineerd was, samen met onze uitgever Jos Weijmer, die er helaas nooit meer bij zal kunnen zijn. Wat dat betreft spijt het ons dat we niet bij het Gala waren. We feliciteren Auke Hulst met het winnen van de romanprijs, met zijn boek “Slaap zacht, Johnny Idaho”. Verder feliciteren we de drie dames die op de hoogste plaatsen kwamen van de korte verhalenwedstrijd, vooral Lisette Jonkman die eerste werd.

Wij stonden op plaats 134 van 200 verhalen, maar wel samen met drieëndertig andere verhalen, ex aequo. Onder ons stond een cluster verhalen van anderen op de laatste plaats, boven ons stond 67% van de andere inzenders.

Of dit nu betekent dat wij zulke slechte schrijvers zijn? Nee, gelukkig putten we moed uit een uitspraak die we hoorden bij het volgen van een nieuwe schrijfcursus: De verhalen die wij schrijven zouden nooit door een ander zo geschreven kunnen worden en dus zijn ze uniek.

We hopen dat we uit het juryrapport kunnen ontdekken wat er beter zou kunnen, waardoor de twee verhalen op een hoger plan gebracht kunnen worden. Maar onze ervaring van vorig jaar met een juryrapport uit de voorselectie, waarin alleen maar in algemene termen zaken werden aangehaald die wij al wisten, doet ons vermoeden dat het dit jaar niet veel beter zal zijn.

Afijn, we zullen het zien als we uiteindelijk het juryrapport ontvangen. Of we dit jaar weer meedoen? We krijgen nu het gevoel dat we maar beter kunnen uitwijken naar andere wedstrijden.

Voor de Fantastels Verhalenwedstrijd op 9 april, de zaterdag erna dus, werd de bijeenkomst gehouden in het Amicitia Partycentrum in Lekkerkerk. Daar konden we in drie kwartier met de auto zijn, parkeren was gratis en na afloop konden we meedoen aan een buffetmaaltijd.

Geen gedoe met lange jurken en make-up, gewoon jezelf zijn en omdat we de juryleden en deelnemers langzamerhand steeds beter leren kennen en het niet te massaal was, konden we ervan genieten.

Hoewel we de verhalen die naar Fantastels waren gestuurd in 2015 minder goed vonden dan de twee die bij de Harland Awards terecht kwamen, bleek dat we hier toch niet helemaal onderaan in de rangorde eindigden. Onze verhalen bereikten de plaatsen 89, 70 en 44 van 107 verhalen. We bleven in de eerste ronde steken, maar dat was wat we al hadden verwacht. Vorig jaar waren we zo druk bezig met onze redactie van “Schimmenschuw” dat we alleen oktober maar hadden om deze drie verhalen af te krijgen. We konden ze ook niet even opzij leggen om ze later weer ter hand te nemen en te verbeteren voordat ze naar de wedstrijd gingen.

Het fijne bij Fantastels is, dat de hele rangorde van eindplaats naar winnaar helemaal wordt besproken. Er is tussendoor leerzaam commentaar van juryleden en de sfeer is ontspannen, hoewel natuurlijk de winnaar het langst in de zenuwen zit. Deze keer heeft Ben Adriaanse gewonnen met zijn verhaal “De aardappelen van Clingemans & Co”. Hij dacht op een gegeven moment dat ze hem vergeten waren, maar hij was nu juist de ster van de dag.

Tussendoor kregen we informatie over verschillende mogelijkheden om onze korte verhalen te kunnen publiceren. Er was een koffiepauze waarin we een babbeltje kon maken met andere schrijvers en met uitgevers, voordat de verhalen van ronde twee en drie werden besproken. Alle juryleden hielden een speech over een van de beste verhalen die in de laatste ronde zaten. Ze vonden dat die twaalf maar er weinig van het winnende verhaal verschilden, er hadden wel twaalf winnaars kunnen zijn.

Na afloop deden wij mee aan het buffet. Dat leverde interessante gesprekken op met bekenden en met de juryleden. We gingen er met een goed gevoel vandaan en zijn door het juryrapport van onze verhalen, dat we direct na afloop uit handen van de organisator ontvingen, gesterkt om met het commentaar dat daarin is verwerkt onze verhalen te gaan verbeteren. Commentaar overigens, dat opbouwend is en ook de goede dingen uit onze verhalen aangeeft. We kunnen zien welke zinnen we zeker moeten laten staan en waar nog dieper op emoties ingegaan kan worden, waar de foutjes zitten die we kunnen verbeteren en waar we nog iets aan het verhaal moeten veranderen of toevoegen. En dat is nou juist het fijne van een verhalenwedstrijd als Fantastels: zij helpen schrijvers om beter te gaan schrijven.

Een paar leuke opmerkingen uit het juryrapport:

‘Je laat een spoor van kruimeltjes achter voor de oplettende lezer.’

‘Je alinea-indeling is prima, daarbij gaan veel auteurs de fout in.’

‘Je schrijft beeldend [prachtige spinnenwebben die een zilverkleurige glans vertoonden]’

‘Hou absoluut vast: je geëmancipeerde hoofdpersonage’

‘Je taalvaardigheid en schrijfstijl zijn uitstekend.’

En uit een gesprek met een jurylid:

‘Jullie hebben zo’n breed scala van onderwerpen.’

 

Uiteindelijk zullen we alle vijf de verhalen weer oppakken om ze te herschrijven. Als we er erg tevreden over zijn, komen ze als kortverhaal of misschien zelfs als bundel met een paar korte verhalen op Smashwords uit als e-book. Want onze verhalen zijn het waard om te lezen.

Meedoen aan een wedstrijd is goed. Bij de ene voelen we ons meer op ons gemak dan bij de andere, maar we winnen er altijd bij, want we hebben die verhalen toch maar geschreven, wat we anders misschien niet zouden doen.

Bedankt, organisatoren en juryleden van de fantastische verhalenwedstrijden!