Ons verslag.

Geplaatst 22 september 2015

We droomden en onze droom kwam uit.

Op 19 september was het zover: Voor het eerst zouden wij aan de andere kant van de tafels staan in de tenten van Zilverspoor en Zilverbron, bij de ingang van het koninkrijk Elfia te Arcen.

Nu waren we eens niet alleen maar klanten, we hoorden bij de auteurs uit de Zilverfamilie.

Natuurlijk moesten we er van onszelf wel direct om half negen ’s morgens zijn, zodat we konden helpen met het opbouwen van de markt. Bij aankomst werden we door een poortwachter tot staan gebracht.

‘Waar zijn jullie groene bandjes?’

‘Die hebben we niet, we komen om te helpen bij het opbouwen van de tent van uitgeverij Zilverspoor. We hebben alleen een passe partout voor beide dagen.’

‘Als je geen groen bandje hebt, mag je niet naar binnen.’ De stem van de portier klonk streng.

Er zat niets anders op: we moesten de hulplijn bellen.

Cocky klonk opgewekt, ze was blij met onze hulp en kwam direct naar de poort.

We kregen een bandje om en werden zonder verdere problemen toegelaten. In de tenten waren anderen al begonnen, we werden hartelijk verwelkomd.

Onze boeken lagen uitgepakt op de schragen, maar er stonden nog veel meer dozen waar boeken van andere auteurs in zaten. Dus gingen we aan de slag en legden kleden op de tafels en maakten keurige stapeltjes van de overige boeken.

Het was al snel tien uur. De koning en koningin van Elfia kwamen om de bezoekers te verwelkomen in hun land. Wij stonden vlakbij de ingang en konden de fantastisch mooie kostuums bewonderen toen de stoet bezoekers langs begon te stromen.

Sommigen kwamen direct al onze tent in en wij stonden klaar om ons boek aan te prijzen. Het was een goede blikvanger vanwege de prachtige kaft.

Dat Schimmenschuw uitgegeven zou worden was onze droom, maar nu werd hij waar. Ook de dromen van onze collega-auteurs kwamen uit. Deze dromen waren dus geen bedrog.

Wij zijn de trotse auteurs van Schimmenschuw. Het is een machtig gevoel om ons eigen boekenkindje in handen te hebben en om het te kunnen afgeven aan anderen, die misschien evenveel van het verhaal en van de personages uit het boek zullen gaan houden als wij doen.

 

Samen schrijven aan fantastische verhalen.

Een veelgehoorde vraag was: ‘Hoe doe je dat? Samen schrijven?’

Eigenlijk vreemd, want weten die mensen niet hoe je samenwerkt? Voor ons is het heel natuurlijk, we hebben jarenlang dagboeken geschreven en zitten goed in onze zelfbedachte fantasiewereld. Daar praten we over en beurtelings schrijft de een en leest de ander het daarna hardop voor, waarbij er in overleg aanpassingen worden doorgevoerd. We zitten naast elkaar aan tafel. Zo gaat het meestal. En als dat niet kan, schrijft de een overdag en leest de ander het ’s avonds hardop door en komen de wijzigingen in de tekst. We plotten van tevoren en weten waar we heen willen. Bij korte verhalen weten we dat soms niet, maar krijgt het verhaal al doende haar vorm.

We wonen al geruime tijd samen en zitten op dezelfde golflengte, het is nog net geen magie, maar komt er dichtbij. Intuïtie zou het best eens kunnen zijn.

 

We vertelden de klanten waar het verhaal over ging en kregen te horen dat ze er bewondering voor hadden dat we zoveel fantasie hebben. Dat deed ons wel goed. Ze vonden het interessant. Toch was het even slikken toen onze eerste klant echt een door ons gesigneerd boek had aangeschaft. Het voelde aan alsof je kind het huis verlaat en nu zichzelf moet gaan bewijzen. Maar daar hebben we alle vertrouwen in.

We hadden lang geleden al een handtekening voor Johanna Lime ontworpen, die we allebei kunnen neerzetten, dat was handig. We hebben veel promotie gemaakt in dit afgelopen weekend. Nu komt de tijd dat we onze naam als fantasyschrijvers zullen moeten waarmaken, we staan weer op een keerpunt. Hoe zal het verder gaan?

 

Wat is er te zien in onze glazen bol?

Hoe gaan we door nu Schimmenschuw uitgegeven is? Dit was een vraag die wij op de Elfia graag beantwoord wilden hebben.

Vorig jaar stond het onderstaande plaatje met een vergelijkbare tekst op ons jaarlijkse “Vision Board.” Wij maken namelijk elk jaar een droombord voor de toekomst, zodat we weten welke weg we willen bewandelen met betrekking tot onze schrijfcarrière. Dat bord is een collage die aan de muur in de woonkamer hangt, zodat we elke dag ons doel zien.

Cocky hoorde onze vraag en kondigde aan dat we in haar “kantoor” werden verwacht. Op een rustiger tijdstip gingen we gezamenlijk op het muurtje zitten dat een onderdeel was van de brug naar het kasteel. Daar hebben we onze plannen uitgelegd voor “De vergeten vloek”.

Nu we over Kamilia geschreven hebben, moet zij een prominente rol krijgen in het eerste deel van deze trilogie. De tijd waarin die speelt is de moderne tijd op Laskoro, de periode waarin het verhaal van Schimmenschuw begint voordat Kamilia naar het verre verleden wordt verplaatst. We legden aan onze redactrice uit wat voor plannen wij hadden met deel 1, 2 en 3. Ze vond het geweldig, het zouden echt weer goede boeken kunnen worden. Schimmenschuw blijft een op zichzelf staand verhaal, maar kan ook als een voorloper van de trilogie gezien worden.

We waren heel blij te horen dat Cocky ons een contract aanbood voor drie nieuwe boeken, waarvoor we steeds anderhalf jaar de tijd krijgen om die te schrijven. We waren er al aan begonnen, maar nu we dit te horen kregen, kwamen er spontaan weer nieuwe ideeën naar boven. We gaan er volop tegenaan en hebben een richting en een doel voor ogen, zoals op bovenstaande tekening. Wat zijn wij blij met Zilverbron en trots dat we deel uit mogen maken van de grote groep genre-auteurs die prachtige Nederlandse boeken schrijven.